Zijn zachte glimlach doet anders vermoeden, maar in hem schuilt een killer. Hij kijkt vriendelijk en straalt sympathie uit. Voor zijn supporters, maar niet voor de tegenstand. hij is een gedroomd topsporter. Eentje die niet arrogant hoog van de toren komt blazen, maar bewust bezig is met het behalen van doelen. En dromen. Dit jaar zijn er twee data die met een rood kruis en 10.000 fluo luchtballonnen aangeduid staan. De Ronde en Roubaix.
Is het omdat we hem jaren geleden allemaal leerden kennen tijdens dat vergane realityshowtje van de familie Wellens? Omdat hij daar zo ontzettend voorzichtig zijn witte tandenrij bloot lachte en in een land terecht kwam waar hij de taal moest leren? Toen in gebroken Engels. Dat verraadde dat hij uit het oosten van Europa kwam. Met een schattigheidsfactor die onnoemelijk hoog was. Wegens verlegenheid. Toen. Op dat moment waarop hij als wereldkampioen bij de beloften Fidea ging versterken.
Niet dat ik toen in hem de grote kampioen zag die hij nu is. Daarvoor had hij nog niet de uitstraling die tegenwoordig als een straal zijn gezicht oplicht. Al kan dat ook te maken hebben met die herstelde tandenrij na die veel te indrukwekkende valpartij in Ardooie. Kan, maar dat zal niet. Het is niet iets fysiek tastbaar dat veranderde. Het is de blik in zijn ogen, in combinatie met de scherpte van zijn lichaam dat veranderde in een heerser.
Op het veld was hij waarschijnlijk uitgekeken. Er was dat ene foutje met die roze onderbroek in Koksijde. Een teken dat het gevoel van onaantastbaarheid daar te groot was. Dat hij daar een moment bereikt had waarop winnen te vanzelfsprekend was. De uitdaging voor een stuk verdwenen. Al zou Stybar zichzelf niet zijn als hij niet met een hoge noot afscheid zou nemen. Wat hij deed. Twee jaar later, in Hoogerheide. Zijn laatste regenboog. Om nadien stap voor stap afscheid te nemen. Lars Boom achterna. Weg van het grote geld dat hij als koning van het veld zou kunnen binnenhalen.
Stybar is een man van de toekomstvisie. Hij liet niet alleen Martin Heylen kennismaken met een bijzonder boeiende kant van zijn persoonlijkheid. Vlaanderen keek mee. En ontdekte dat de man uit het zilverse Stribro een gouden hart heeft. Iemand die bewust in het leven staat. Die niet alleen vandaag leeft, maar kijkt naar wat verderop ligt. Iemand die het juiste wil doen. Zonder kapsones. Gewoon zorg dragen voor de familie.
Hij is iemand die niets ondoordacht doet. Die alles misschien te ver overdenkt. Zoals zijn voorbije seizoen. Dat, laat dit even duidelijk zijn, meer dan een 6 op 10 verdiende. Los van het feit dat hij Greg naar een zoveelste 2e plek verwees, liet ook hij niemand minder dan meneer Valverde achter. Op de steile flanken richting het Piazza del Campo in Siena. Om nadien 2e te worden in Harelbeke en Roubaix. (Trouwens, wat als hij daar in 2013 niet uit de trappers had gemoeten?)
Ohja, 6 op 10. Die etappe in de Tour misschien vergeten? Komaan Zdenek, wees eerlijk. Een dikke 8. Je bent zo streng voor jezelf. De drang naar de droom is te groot. Een klassieker brengt je verder dan een 9. Een wereldtitel reikt naar de 10. Maar los van die 2, ben je verdorie goed op weg. En verdient die 6 van je een schop onder haar kont.
Ik keek net naar je fiche op Procyclingstats. Ben jij al 30 man? No way! Maar… geen paniek… Er is nog tijd genoeg om die 8 – ik weiger te zeggen ‘6’, koppig als ik ben – van 2015 te overtreffen. Je beste jaren komen eraan. Je bent te dichtbij geweest om Roubaix niet te winnen. Jouw 1e of ploegmaat Boonen zijn 5e… Tweejarenplan misschien?
Fotomateriaal: Davy De Blieck.
