Alejandro, Alejandro, Alejandro. Meer kwam er uit dat beperkte commentaar niet naar boven. Voor wie goed luisterde misschien ergens nog met een tikkeltje enthousiasme. Ver weg. Geen emotie. Zelden zo’n weinig opzwepende stem bij de finish van een koers gehoord. Om nog maar te zwijgen over hoe ze Gilbert, die heel even uit beeld verdwijnt, helemaal over het hoofd zien. Gefocust op die ene renner, die thuis alweer kan gaan winnen. Als Phil plots rechts het beeld in schuift – door hun gebrekkige commentatorenadrenaline durf ik niet schrijven ‘stormt’ – komt de nog grotere ontnuchtering. Gilbert, klinkt het. Droog.
Terwijl ik dacht: BAM! Phil! Gilbert-Valverde: 1-0!
Zijn armen gingen breed open. Heersend. Ware het niet ‘maar’ de Ronde van Murcia. En toch. Valverde kon zijn wiel niet eens meer ruiken, laat staan likken. Te ver weg was hij aan de finish. Terwijl Hermans in de achtergrond mee ging vieren. Een staaltje ploegwerk dat haast perfect afgewerkt werd door de man die voor een jaar van verandering zou kunnen staan. In zijn voorlopig laatste twaalf maanden gebonden aan BMC.
Hij trok het laken in Murcia met een redelijk indrukwekkende sprint naar zich toe. Los van de rest. Een beeld dat doet hunkeren naar de Gilbert uit de betere jaren. Alsof die knappe zeges in de Giro vorig jaar een goedkope diepvriespizza waren, vergeleken met het kaviaar van de klassieker. Ter waarde van 200 euro per lepel. En voor een man als Gilbert is dat ook zo. Daar mag die vergelijking zo extreem gemaakt worden. Daar tellen ook alleen kaviaar en champagne. De rest zijn leuke extra’s, doordeweekse kant-en-klare hapjes.
Iets in me gelooft in Gilbert anno 2016, sterk, triomfantelijk en indrukwekkend. Zoals voorheen. Dat niet ieder seizoen een boerenjaar kan zijn, dat klopt. Maar wat voor zijn kwaliteit volgens sommigen wat op aanmodderen begon te lijken, mag nu weer omgezet worden in spetterend vuurwerk. Met die splijtende demarrage, op een Cauberg of een ander hellend stuk asfalt. Getekend door zijn manier van fietsen. Met een typische lichaamstaal.
Voor hem en voor zijn bankrekening tellen alleen de allergrootste koersen. Terwijl zijn overgave in de kleinere zo vaak net zo mooi is geweest. Zelfs helemaal in het begin. Toen Gilbert nog over de kasseien vloog in de Omloop. Toen een zestienjarige krullenbol hem in het hart sloot.
Gilbert wil schitteren. En met zijn vriendelijke glimlach als winnaar van een monument de interviews kleur geven. Misschien hoeft het maar gewoon wat te regenen in de Primavera? Zoals in Vicenza in 2015 of zoals in Il Lombardia 2010. Dan worden die derde plaatsen uit het verleden plots een overwinning. En zingt ploegleider Piva spontaan een mix van de Brabançonne en het Fratelli d’Italia omdat zijn poulain de koers van Piva’s dromen wint.
Panache. Het woord dat hem weer extreme regelmaat, maar ook kaviaar en champagne kan opleveren. En dan? Dan gaat het publiek net als eerder uit zijn dak. Ach, als ons olijke Spaanse duo over enkele weken ook de klassiekers becommentarieert, zal hun motortje wel warmgedraaid zijn. En volgt een ongetwijfeld buitensporige ontlading als Gilbert hun Valverde de 2-0 aansmeert. Als kaviaar en champagne op het menu staan. Toch?
Fotomateriaal: Davy De Blieck.
Lees hier ook een unieke reportage over de bike shop van Philippe Gilbert in het prachtige Monaco.