24 jaar op de motor in allerlei koersen. “Dan heb je al heel wat meegemaakt, zeker?”, vragen er mij vaak heel wat mensen. Ik moet daar eigenlijk velen in ontgoochelen. We zijn om te beginnen nog nooit gevallen. Is dat een beetje geluk, is dat een beetje ervaring, is dat toegenomen professionalisme? Ik durf het vooral te klasseren onder de noemer ‘geen risico’s nemen’. En ik voeg er meteen aan toe: mochten velen met ons meerijden, ze zouden ons wellicht beschuldigen van risicovol gedrag.
Maar dat is het niet, want in de koers ga je mee in de flow, zit je in de beweging zelf en kun je voortdurend anticiperen. Daarom ben ik na de koers altijd afgepeigerd, omdat je je constant concentreert op die ‘openbare weg’. Want wat is het toch mooi en aantrekkingskracht nummer 1 van wielerwedstrijden: iedereen kan en mag naar de renners komen kijken langs de kant van de weg. Tezelfdertijd mag de aandacht geen seconde verslappen en moet er natuurlijk ook nog verslag worden uitgebracht. En dan is hulp onderweg welkom. Dus ja, laat maar een aantal motoren voor ons uitrijden om de veiligheid te garanderen van het achterkomende verkeer: auto’s, begeleiders van de organisatie, politie, camaramensen, verslaggevers en fotografen.
En, oh ja. De renners ook natuurlijk! Het gaat op bepaalde momenten heel snel, want er is soms een cruciale fase in de koers, want de wedstrijd neemt op bepaalde momenten een beslissende wending. Wil ik er dan bij zijn? Tuurlijk. Wil de fotograaf dan die foto? Vanzelfsprekend. Wil de organisatie een veilige passage? Zeker weten. Willen de regulatoren dat er zo veel mogelijk vrije weg is? Liefst wel. En willen de renners kunnen koersen zonder aan iets anders te hoeven te denken? Uiteraard. Kijk eens hoeveel input, vanuit zoveel verschillende invalshoeken. Zoveel belangen. Dat is koers, hé. En het allerbelangrijkste is natuurlijk die laatste groep.
Radio Tour
Alle andere actoren moeten met de normale gang van zaken rekening houden, de coureurs en hun koers ís de normale gang van zaken. Wordt er vaak in de interne Radio Tour gevraagd om op te schuiven, om naar voren te rijden, om de weg vrij te maken in aanloop naar een helling en/of op een helling? Absoluut, en soms tot vervelens toe. Maar is het dan zo moeilijk om dat op te volgen? Eigenlijk niet. En moet er dan misschien een beetje schoon schip gemaakt worden in het aantal motards? Misschien. Daar kan ik niet onmiddellijk een pasklaar antwoord op vinden. Wie in de koers meerijdt, die is geaccrediteerd en dus toegelaten om daar zijn werk te doen.
Instructies opvolgen
Een beetje naar de koers komen kijken en je eigen koers rijden: neen, neen en nog eens neen. Die mannen moeten er uit. Voorbij rijden op het moment dat jij het wil? Neen. Inhalen omdat jij goesting hebt om dat nu te doen? Neen. Koersdirectie, organisatie en signaalgevers op de motor weten waar en wanneer en hoe het kan. Volg dan gewoon die instructies op. Waarom zijn we met z’n allen op de wielerbond geweest voor een opfrissing van de reglementen? Waarom is er voor elke koers – want iedere koers is anders – een briefing om de specifieke, heikele punten bekend te maken? Waarom worden de gele vlaggen vooruitgestuurd? Om te controleren of wij met z’n allen veilig de volgende kilometers kunnen rijden. Punt aan de lijn.
En komt het dan – zoals die foto deze week – op een bepaald moment eens allemaal samen? Inderdaad, maar meer dan een momentopname was het niet.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.