Best Belg,
Ik mag hopen dat U gisteren zo rond de klok van 20u45 in Uw zetel zat. Of op het puntje ervan. Of stond te ijsberen voor Uw televisiescherm. Gekluisterd aan een beeldbuis die Uw hart overstag liet gaan. Zo niet, dan hebt U zonder twijfel een magistraal sporthoofdstuk uit Uw leven verbannen. Dan hebt U tevergeefs wel uren naar de Belgische ballentrappers zitten kijken, in de hoop dat ze Europees kampioen zouden worden. En dan hebt U 1 van de grootste sportprestaties van onze landgenoten de afgelopen jaren vol schaamte gemist.
Geen nood. De herhalingen zitten in loop in onze social media. Vandaag, morgen en iedere andere dag van de komende vier jaar. Alleen moet ik U waarschuwen. Het realistische gevoel ervan ebt weg. Het kippenvel is niet zo overtuigend als het op dat eigenste moment was. De tranen rollen niet meer zo spontaan over de wangen. De roes van de overwinning zakt naar een lager punt en maakt plaats voor het besef dat Greg Van Avermaet Olympisch kampioen is.
Goud. Verdomme. Goud!
Ik twijfel er niet aan dat 99% van de totale wereldbevolking Greg dit gunde. Die 1% aan de andere zijde, daar moet je statistisch gezien rekening mee houden. Maar of ze bestaat? God nee. Greg is een held. Voor iedereen. Behalve misschien in de ogen van zij die plezier hadden in die berichten vlak voor de start van de Omloop het Nieuwsblad 2015. Dieper gaan we daar niet op in. Het is het vermelden niet waard. Greg is onze kampioen en heeft zichzelf eeuwige roem geschonken. Met een koers waar U en ik alleen maar voor kunnen buigen. Diep. Overtuigend. Vol ongeloof. Vol trots.
En dan te bedenken dat we zo uitzinnig werden bij die overwinning in de openingsklassieker dit jaar. Dat we met een brede glimlach naar dat podium staarden waar hij zijn kleine meid op de arm droeg. Fier dat hij na die Tourrit in Rodez gewoon verder ging met scoren. Yes! Greg was een winnaar! Dat hij geschiedenis ging schrijven in de Tirreno-Adriatico. Met een tijdrit die toen al niet veel van onze nagels over liet. Dat hij, U en ik volledig geloofden in succes in de Schoonste koers van het Vlaamsche land.
De vloek. Greg mocht niet winnen. Greg viel. Zelden zoveel teleurstelling in huiskamers gemeten. De koerszoon van de Vlaming kon een grote klassieker alweer op zijn buik schrijven. En dan kwam er een nieuw ritoverwinning in de Tour. En geel. En zoveel media-aandacht. En zoveel euforie. En vertrouwen. Dan kwam er een overdosis vertrouwen. Bij een man die nooit aan zichzelf getwijfeld heeft. En U nu op Uw plaats zet als U dat wel deed.
Bij deze wil ik me ook excuseren bij mijn kleine zus. Voor het niet drukken op de opnameknop. Greg had me in zijn greep. En dat moet bij U ongetwijfeld ook het geval geweest zijn. Een roes. Die zelfs vanop afstand zo verdomd goed voelde. U en ik, we kennen Greg eigenlijk niet. We kennen de renner Van Avermaet. Van op televisie. Niet persoonlijk. Hij lijkt een held die zijn verhaal nu helemaal aan het herschrijven is.
Beste Belg.
Greg is nog steeds Greg. Greg is een gewone Belg zoals U en ik.
Maar Greg is wel Olympisch kampioen.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.