Ze is bijna 19 en woont in Rocherath, het hoogstgelegen dorpje van België. Haar moedertaal is Duits en haar favoriete sport cyclocross. Een snelle Belgische in het veld, en ze komt niet uit Vlaanderen. Dat is eerder zeldzaam. Hoewel Eva Maria Palm nog piepjong is, diende ze de voorbije jaren al heel wat antwoorden te vinden op belangrijke vragen.
Eva Maria Palm: “Nadat ik na 6 jaar bijna dagelijkse turntraining begin 2009 zwaar ten val kwam, stond ik plots voor een lange revalidatieperiode. Maandenlang moest ik 3 keer per week naar de kiné en/of osteopaat gaan om opnieuw pijnvrij te kunnen zitten en staan. Na 4 maanden bleek dat ik nooit meer zou kunnen turnen en dat ik dus mijn droom om naar de topsportschool in Gent te gaan, kon vergeten. Ik was altijd gewend om veel te trainen en maar weinig tijd voor school te maken. Plots wist ik niet goed wat ik met mijn vrije tijd moest doen, want mijn vriendinnetjes bleven gewoon turnen. Mijn ouders vonden dat ik stilaan vermoeiend werd en dus ging ik op zoek naar een andere sport: lopen, boksen, zwemmen, karate,… Het was helaas allemaal slecht voor mijn rug.”
“Mijn vader was al altijd gek van wielrennen en mijn broer was al eerder met turnen gestopt en fietste ondertussen ook al 2 jaar. Het leek dus van zelfsprekend dat ik ook zou gaan fietsen. Eerst vond het maar een stomme sport, altijd op de fiets zitten en blijven trappen. Ik wist niet wat souplesse was en bleef altijd maar stoempen, dat kon ik nog van het turnen. Mijn hobby vond ik niet plezant en voor school deed ik ondertussen ook niets meer. Zo mocht en kon het niet verder gaan. Mijn broer was ondertussen naar het KTA in Brugge gegaan, waar er een richting wielrennen was. Ik voelde me een klein nutteloos meisje en dacht dat ik ook zoiets moest doen. Wat hij kan, dat kan ik ook!”
+10 kilo
Eva Maria Palm: “In mei 2011 heb ik dan de beslissing genomen om in Wallonië op internaat te gaan. In Luik zit ik op een school met richting wielrennen. De eerste maanden waren de hel; oui en non was zo het enige wat ik in het Frans kon zeggen. Ik heb toen eindelijk begrepen dat je in het leven ook eens in een zure appel moet bijten om verder te komen. En het werd beloond. De Walen zijn meestal een heel hartelijk en vreugdevol volk. Ik heb zo veel geleerd – en ja, ik vond wielrennen plots ook een fijne sport! 2 keer per week trainde ik met de vrienden van op school en de rest deed ik, naast het urenlange studeren, na school. Het 2e jaar kwam mijn broer van Brugge ook naar Luik en zo hebben we samen een fantastisch jaar kunnen meemaken. Toen het einde van het schooljaar dichterbij kwam, dacht ik weer aan 2 jaar geleden. Toen wou ik hetzelfde doen als mijn broer Martin. Zo ben ik met mijn ouders naar Gent de topsportschool gaan bekijken. De opnametests heb ik met glans afgerond.”
In september was het dan zo ver. Ik mocht nu naar de topsportschool, niet voor het turnen, maar wel voor het wielrennen! De eerste maanden waren weer eens de hel, deze keer kon ik wel meer dan ja en nee zeggen, omdat ik tijdens de vakantie op mijn eigen met een boek Nederlands heb geleerd (in Wallonië had ik geen Nederlandse les). Helaas waren niet alleen de eerste maanden de hel voor mij, maar ook de volgende 2 jaren. ‘Volhouden, volhouden, volhouden’, dat was het enige wat nog in mijn hoofd zat! Op de fiets werd ik iedere dag slechter, ik studeerde mij kapot voor school en bovendien werd ik ook nog gek gemaakt dat ik te dik stond en een arrogant meisje was omdat ik niet de typische topsportmentaliteit had. Ik woog amper 52kg toen ik in Gent toe kwam, maar na 2 jaar vol frustratie kon ik er inderdaad 10kg bij doen. Ik haatte alles wat ik deed. Zo werd ik dan ook altijd ziek en voelde me als een nietsnut! 2 maanden voor ik ging afstuderen, was het helemaal op. Ik weigerde naar school te gaan, en toch zat ik de volgende dag weer in de klas. Eind juni mocht ik dan mijn A-attest gaan afhalen en ik dacht dat ik er van af was…”
AA-Drink/Kalas
Eva Maria Palm: “Ik heb altijd gelachen met mensen die zeggen dat ze mentaal op zijn en niets meer willen en/of kunnen doen. Nu kon ik niet meer lachen! Ik wou aan de universiteit Kulak in Kortrijk vertaler-tolk gaan studeren, maar plots lukte dat niet mee. Ik begon te panikeren en heb enkele maanden niets gedaan. Ik werd gek! In december ben ik dan aan afstandsstudies begonnen, maar wou ik dat eigenlijk? Wou ik niet voor vertaler-tolk gaan studeren? De hele winter door werd ik maar ziekjes. Er was wel altijd iets! Ik wou niet meer trainen, maar ik bleef het toch doen. Dat was toch het enige wat ik nog kon, niet?!”
“Dit jaar, eind april, viel ik dan nog eens in de koers en was ik 2 maanden out. Ik heb veel kunnen nadenken en weer eens beseft dat het zo niet verder kon. Ik had toch geen zin meer om wegwedstrijden te rijden, ik had er genoeg van! Veldrijden deed ik al altijd het liefst, maar omdat ik dat op de topsportschool niet mocht doen, had ik deze sport een beetje voor bekeken gehouden – ook al was ik in januari 2015 nog Belgisch kampioene veldrijden geworden.”
“Nu ik mijn verhaal verteld heb, ben ik ontzettend blij dat ik de kans krijg om voor AA-Drink/Kalas het veldritseizoen te mogen rijden. Ik heb er heel veel zin in en ik hoop dat het vrolijke meisje van vroeger er weer terugkeert. Ondertussen voel ik me weer beter, nu ik ook nog in de bergen (Freiburg – Zwarte Woud) ben geweest. Er is toch niets leuker dan in de bergen te fietsen, van de natuur te genieten en lekker af te zien. Laat het crossseizoen maar komen! Voor mij zal het volgende week in Geraardsbergen zo ver zijn!”
Fotomateriaal: Eva Maria Palm – social media.