Woensdag 26 oktober 2016 werd in het Casino Kursaal van Oostende de ‘Flandrien 2016’ uitgereikt voor de beste Belgische renner van 2016. En die prijs ging, totaal verwacht en dubbel en dik verdiend, naar Greg Van Avermaet. De Oost-Vlaming won dit jaar goud op de Olympische Spelen, een rit in de Tour, Tirreno-Adriatico en zoveel meer. Maar wat hij dit jaar niet deed, is een kasseiklassieker winnen. En net dat is wat we van een flandrien mogen verwachten: vlammen over kasseien, schitteren in de Ronde, heersen in de Hel…
Een duidelijke definitie van ‘de flandrien’ is er helaas niet. Zelfs Wikipedia helpt ons niet veel verder. Wel heeft ieder van ons een beeld van de flandrien: de oudere generatie denkt aan Rik Van Looy, Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck en natuurlijk Briek Schotte… De jongere wielerfans zullen het eerder hebben over Fabian Cancellara, Tom Boonen, Greg Van Avermaet of Peter Sagan, misschien ook wel Museeuw of Van Petegem. Sterke renners, die altijd koers maken, door weer in wind, en triomferen in de grootste koersen, bezaaid met kasseien.
Dus laten we het hier simpel houden: een flandrien is een renner die de Ronde van Vlaanderen en/of Parijs-Roubaix, dé kasseiklassiekers, op zijn palmares heeft staan, bij voorkeur meer dan 1 keer. En zo rijden er in het huidige peloton maar weinig rond. Dat komt natuurlijk door de dominantie van 2 mannen in de laatste 10-11 jaar. De ene is Fabian Cancellara (3 keer de Ronde, 3 keer Roubaix), die dit seizoen zijn laatste koers reed en straks afscheid neemt in het Gentse Kuipke. De ander is natuurlijk Tom Boonen (3 keer de Ronde en 4 keer Roubaix), die volgend jaar nog een laatste poging onderneemt om een 5e kassei te winnen. Waarna ook Boonen zijn fiets aan de haak hangt.
Zijn intussen ook al gestopt en hebben de laatste 10 jaar 1 kasseiklassieker gewonnen: Ballan, Nuyens, O’Grady en Vansummeren. Zijn wel nog actief: Terpstra, Degenkolb, Kristoff, Sagan en Hayman. Allemaal nog op zoek naar een 2e zege in 1 van de 2 topkasseiklassiekers. Wat betreft Sagan twijfelt niemand dat dit nog zal gebeuren. Ook Terpstra, Degenkolb en Kristoff krijgen nog kansen om hun palmares uit te breiden. Hayman zal al tevreden zijn met die ene kassei. Staan nog niet op de erelijst: Sep Vanmarcke, toch beschouwd als de kasseispecialist, en Greg Van Avermaet, ondertussen al 5 keer winnaar van ‘De Flandrien’.
Op netvlies gebrand
Maar er is 1 naam die we nog niet genoemd hebben en die misschien wel het dichtst in de buurt komt van het ideaalbeeld van dé flandrien: stoempen op het grote verzet, de ellebogen wijd naar buiten, de grimas op het gezicht én 2-voudig winnaar van de Ronde van Vlaanderen. Telkens op een indrukwekkende manier. Stijn Devolder.
De Ronde van Vlaanderen 2008 is een koers om nooit te vergeten: hagel en sneeuw in de eerste uren, een woedende Leif Hoste die zijn fiets tegen het asfalt keilt en vooral een ijzersterke Stijn Devolder. Op een goeie 40 km van de streep rijdt Devolder samen met 4 anderen weg uit de groep der favorieten, wanneer ze 15 km verder terug ingelopen dreigen te worden, gaat Devolder nog eens. Deze keer solo. Met een kleine voorsprong rijdt hij over de Muur en de Bosberg. Opgejaagd door Langeveld en vervolgens door Nuyens en Flecha. Ze naderen tot op 10 seconden, maar Devolder houdt stand. In zijn Belgische kampioenentrui rijdt hij Meerbeke binnen, juichend en genietend van een huzarenstukje. Een beeld dat op het netvlies gebrand staat.
Een jaar later doet Devolder zijn stunt nog eens over. Boonen en Pozzato, de 2 topfavorieten, leggen elkaar aan banden. Waarop Devolder beslist om in zijn eentje naar de koplopers Quinziato, Van Hecke en zijn ploegmaat Chavanel toe te rijden. Op de Muur van Geraardsbergen zijn z’n medevluchters geen partij voor sterke Stijn en laat hij ze achter. Met een minuut voorsprong wint Devolder voor het 2e jaar op rij de koers van het jaar, zijn koers.
Wat als…..
Na die overwinning wordt het heel wat minder met Stijn Devolder. In een begenadigde dag werd Devolder wel nog 3 keer Belgisch kampioen (wegrit in 2010 en 2013, tijdrit in 2010). De laatste jaren is het vooral wachten op die ene dag. In de Ronde van Vlaanderen steekt Devolder nog steevast zijn neus aan het venster en zien we hem op kop sleuren als ‘last man standing’ voor Cancellara. En telkens schiet dezelfde gedachte weer door mijn hoofd: “Wat is Devolder weer sterk vandaag! Zou hij het nog één keer kunnen?” Dat beeld van 2008 blijft maar hangen, tot de Sagans en Van Avermaets van deze tijd eens aan de boom schudden en ook Devolder moet passen. Waarna hij voor de rest van het seizoen uit beeld verdwijnt.
Stijn Devolder doet er nog een jaartje bij, onder de vleugels van Nick Nuyens, zijn vroegere concurrent. Een 3e keer de Ronde winnen zal wel niet meer gebeuren, maar als Stijn zo’n dag heeft waarop hij de trappers niet voelt en net dan het Belgisch kampioenschap wordt gereden…
Wie weet kan het nog… Stijn Devolder… de laatste der Flandriens.
Fotomateriaal: Davy De Blieck, Trek-Segafredo.