Het lijkt alsof ze zich krampachtig vastklampt aan haar fiets. Alsof ze zichzelf over de brug sleurt. Maar dat is haar stijl. Ze is een ingetogen persoon. Ze lijkt haast verlegen. Terwijl ze voor het vrouwenwielrennen in dit land al veel gedaan heeft. Ze verplaatst zich niet met toeters en bellen. Ze is bewust bezig met wat ze wil bereiken. Ze kijkt niet naar een ander en volgt haar eigen weg. Nu is het moment gekomen waarop ze beloond wordt voor haar inzet.
Zelfs met een regenboog rond de schouders is ze bescheiden. Er rolt nooit ook maar enige vorm van arrogantie over haar tong. Ze blijft nederig in de rol als overwinnaar. Als winnares op een toneel waar ze eindelijk de leading lady wordt. Ze heeft de scepter in handen. Maar ze zal er niet mee zwaaien. Ze zal nog altijd de neiging hebben op te kijken naar Marianne Vos. Terwijl de spotlight met felle lampen op haar gericht staat.
Sanne Cant is wereldkampioen. En toonde dat ze ballen aan haar lijf heeft.
Sanne is niet soft. Dat is niet waar ik met het hele betoog hierboven naartoe wilde. Sanne is in koers een killer. En deze keer zat het voor een stuk ook mee. Een stuk. Uiteindelijk heeft Sanne wel een 7-voudig wereldkampioene op een krachtige manier aan de kant gezet. Doorverwezen naar een 2e plaats. Om te finishen, wereldkampioene te worden, het niet te geloven en bijna verlegen te worden onder alle aandacht die haar te beurt valt.
Bijna. Ze hield zichzelf staande. Ze liet de emoties los. Dat moet ook zo. Ze handtekende vol vertrouwen een stapel regenboogtruien. Ze zwaaide naar het publiek dat haar naam scandeerde. Voor een natie die veldrijden al sinds jaar en dag domineert, is een vrouwelijke wereldkampioen nu eindelijk gekroond. Een historisch stukje Belgische wielergeschiedenis dat ze haar nooit meer kunnen afpakken.
De schuine kant. Die versnelling. Vos voelde de wind om de oren vliegen. Ze keek achterom. Net te laat. Sanne was al naast haar. Zoefde haar voorbij. Vos wist het toen al. Er zat niet meer genoeg op. De Belgische zou wereldkampioene worden. Sanne reed voor wat ze waard was. Ze liet heel tv-kijkend Vlaanderen naar het puntje van z’n stoel schuiven. De supporter in de zetel voelde de spanning al door het lijf gieren sinds dat pechmoment van Vos. Waardoor het pechmoment van Sanne teniet gedaan werd.
Bordjes in evenwicht
De bordjes hingen weer in evenwicht. De benen laadden zich nog extra op. De adrenaline wist met z’n enthousiasme geen blijf. Het publiek verdween naar de rand. Ver weg van de gedachten. Die alleen maar bij de regenboogtrui waren. Ze was haar voorbij. Voelde haar nog even inpikken in het wiel. Kwam dan op het opkantje. Stond bijna stil met haar voorwiel op het asfalt. Zette de sprint van haar leven in. Daar was de streep. Niks oranje in de buurt. Blauw gaat vieren. Zwart, geel en rood gaat de lucht in op de tonen van de Brabançonne.
Voor het eerst voor een vrouw.
Dat het vrouwenveldrijden na alweer zo’n beklijvend duel alleen nog maar meer aandacht zal krijgen, is de logica zelve. Dat vrouwenveldrijden in België naar een hoogtepunt zal groeien, is de logica zelve. Dat Sanne Cant ook met de wereldtrui om haar schouders bescheiden zal blijven, is de logica zelve.
Een buiging voor onze koningin. Die haar droom eindelijk realiteit ziet worden: het vrouwenveldrijden staat in Vlaanderen nu in drukletters op de kaart.
En nu die trui showen. Zonder druk.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.