Je moet het kunnen: het zwart voor de ogen rijden op witte grindwegen. En toch is dat exact wat er gebeurde in de Strade Bianchi 2017. Wat een wedstrijd is dat toch! Als de finale eenmaal ontploft valt het nooit meer stil. Niet om op ploegmaats te wachten – want die zitten ver in de achtergrond, niet om even te de benen te schudden – want dan word je uit het wiel gekletst, en ook niet even op adem te komen – want die luchtstroom heb je nodig om alweer de volgende aanval te pareren.
Hoe vaak hebben Stybar, Kwiatkowski, Wellens en Van Avermaet, de top 4, geprobeerd om elkaar achter te laten? Niet te tellen. Het leek niet te lukken, tot Kwiatkowski plots op zijn Poolse sokjes wegreed en seconde per seconde een voorsprong van 30″ uitbouwde. Hij leek niet vooruit te gaan en keek om de 10 meter achteruit omdat hij de hete adem van zijn kompanen in de nek verwachtte. En toch kwamen ze niet opdagen.
Grote zonnebril
Kwiatkowski gaf onderweg zonder meer de sterkste indruk. Verdoken achter een grote zonnebril kon je niet in het diepste van zijn ziel kijken, maar zijn suprematie was duidelijk. Van Avermaet, Wellens en Stybar plooiden dieper door, schokten van links naar rechts en sperden hun mond ver open om naar vochtige lucht te happen. Kwieke Kwiat leek het weinig te deren: hij reed als een sfinx, onbewogen, nauwelijks kromgebogen maar wel snoeihard. Een verdiende winnaar!
Greg Van Avermaet voegde nog eens een 2e plaats toe aan zijn rijke collectie ‘net-niet-overwinningen’. Dat gebeurde vooral op karakter en ervaring. Hij leek de minst explosieve van het 4-tal en had het keer op keer moeilijk om zijn wagonnetje aan te pikken bij 1 van de vele demarrages. Hoewel hij opnieuw een straffe periode kent, beseft hij goed genoeg dat er nog een weg af te leggen is om in Oudenaarde te zegevieren. Na zijn overwinning in de Omloop gaf hij grif toe niet de beste te zijn. In Kuurne bleek duidelijk uit het wedstrijdverloop dat hij de sprong naar de koplopers niet meer kon maken. En nu ook in de Strade zat er nog net iets te weinig dash in de benen om te domineren. Het komt, daar maken we ons geen zorgen over . Maar Van Avermaet is op dit moment nog niet klaar om Sagan op de laatste Paterberg los te gooien.
Nog geen Vlaamse topconditie
Tim Wellens reed de Strade voor de 1e keer en ontdekte een wedstrijd die hij op het einde van zijn carrière op zijn palmares moet hebben staan. Hij ging er bij momenten te voortvarend tegenaan, terwijl de wedstrijd pas boven in Sienna wordt beslist. Met de ervaring van Van Avermaet maakte hij kans om te winnen, maar ervaring krijg je enkel door de wedstrijd meermaals te rijden.
Zdenek Stybar tenslotte moest opnieuw de wet van de sterkste ondergaan. De Strade was een doel en hij was eens te meer ook goed. De taart is er altijd, maar de kersen waren weer uitverkocht. Na vorig weekend weet ook hij dat er nog gespijkerd moet worden aan een Vlaamse topconditie. Het moet stilaan zijn jaar worden, want anders dreigt hem het absolute kopmanschap in het post-Boonentijdperk te ontglippen.
De klassieke gladiatoren hebben nu een weekje Parijs-Nice of Tirreno voor de boeg om hun niveau te pimpen. Afspraak binnen een paar weken!
Fotomateriaal: Press Ciclismo RCS Sport/ ANSA