Tja… wat kan je vertellen over Alejandro de Grote, die voor de 5e maal de concurrentie meters in het verlies sprintte in de Waalse Pijl? Wie na de Muur van Hoei nog altijd een symbolische pijl op zak heeft om op de meet in het publiek te mikken, is oersterk en onklopbaar. ‘Indrukwekkend’ is niet meer het juiste woord… ‘Ontzagwekkend’ is dat wel… Wauw!
Toegegeven, na zijn belabberde Amstel Gold Race hadden we het niet verwacht. Valverde die in volle klim van de Keutenberg Kwiatkowski – en eerder ook al Gilbert – liet wegrijden? Dat klopte niet, zelfs niet in de wetenschap dat ploeggenoot Rojas vooraan zat. Valverde had een mindere dag op de Zuid-Limburgse heuvels, dat was duidelijk. Daar was niets van te zien op de Muur… controleren vanop de eerste rij, een spartelende Franse neoprof zijn kortstondige fame gunnen en uiteindelijk vlak voor de neus van Dylan Teuns de finale move inzetten. Zijn beproefde recept, al jaren, maar het smaakt hem erg lekker.
Theuns??
Valverde zal volgend jaar zijn zegepalmares in Hoei niet meer op 1 hand kunnen tellen. Of… zou de jonge Limburger Dylan Teuns hem stilaan kunnen bedreigen? Op 3 deelnames bij de profs werd hij een keer 13e, een keer 30ee – na een voorjaar vol pech – en nu dus 3e. Teuns is uit het goede hout gesneden om ‘El Imbatido’ toch eens ooit naar de kroon te steken. De beelden en de uitslagen verraden dat hij met de voorwacht de klim aanvat en afrondt. Hoog tijd ook dat de VRT hem leert kennen. In de voorbeschouwing op de Waalse Pijl in het middagjournaal van 19 april werd de Halenaar nog doodleuk Edward Theuns genoemd, verwijzend naar de jonge Trek-renner die al iets meer in de kijker reed. Het zal na vandaag ongetwijfeld niet meer gebeuren.
DYLAN TEUNS dus, proficiat dat je de voorlopig ongelijke strijd met Valverde met open vizier aanging. En vooral veel hulde omdat je je inspanning wist te rekken tot op de streep. Enkel LBL-winnaar Daniel Martin kwam je nog net overrulen, maar gerenommeerde klimexplosieven als Kwiatkowski, Henao, Wellens, Gesink, Ulissi, Albassini, Uran en Bardet stierven in je wiel of ergens halfweg de Muur. Op de kasseien zitten we met Van Avermaet, Stuyven, Vanmarcke en Benoot nog jaren goed. In de klimklassiekers zullen jij en Wellens de toekomstige vlag moeten dragen.
Jammer dat de Waalse Pijl en naar verwachting ook LBL niet meer het open spektakel bieden dat we de voorbije weken kregen. Het scenario van de Waalse klassiekers ligt al jaren in een vaste plooi: wachten tot de laatste klim om een gooi naar winst te doen. Is deze ‘rust roest’-situatie nog opportuun in een wielerwereld die voortdurend onderhevig is aan verandering? Moet ASO, de organisatie achter deze klassiekers, voor de spiegel staan om ze te pimpen naar een 2.0-versie?
Persoonlijk ben ik voor een regelmatige parcoursupdate. Wie drijft op automatismen, dreigt in slaap te vallen. En wie slaapt, mist the magic of change. Toch maar eens proberen, ASO?