Eind mei 2017 staat Parijs-Roubaix voor renners onder 23 jaar op het programma. De beloftenversie van de Helleklassieker is dit seizoen dé grote ambitie van Stan Dewulf. Met zijn maatje Jonas Castrique trok hij alvast op verkenning, en WielerVerhaal zat een hele dag in hun spoor.
Afspraak op de parking van de Decathlon in Kortrijk. Klokslag 9 uur. Stan en Jonas willen hun verkenning vandaag inzetten vanaf Maurois. “De aanloopstrook van zo’n 35km is rechtdoor en hoeven we niet meteen te doen. Vanaf Maurois rijden we naar Troisville, het dorpje ernaast, en dan krijgen we in Inchy al meteen de 1e kasseistrook.” Om in Maurois te geraken, doen we beroep op Fietstransport, een West-Vlaams bedrijf dat gespecialiseerd is in het vervoeren van fietsen, kwestie van geen malheuren te hebben met de Ridleys van Dewulf en Castrique. Chauffeur met dienst is Omer Vandriessche. We zetten meteen koers richting Frankrijk, spotten op de D40 vanuit Valenciennes al Secteur 11 in Orchies en arriveren kort voor 11’ven aan de plaatselijke boulangerie. We kunnen beginnen aan 140km Parijs-Roubaix. Het is 20 graden en de zon schijnt, dat wordt dus stof vreten!
We disselen nog even over de bandendruk, Stan gaat voor een 5.5. We plaatsen een kleine weddenschap. Zou hij het 6km uithouden? Bingo! 6.4km om precies te zijn. Net aan het einde van Troisville, de 1e strook kaskes, is het al prijs. Nieuw achterwiel. Secteur 2: Viesly. Opnieuw serieus hobbelen. Jonas Castrique steekt de arm omhoog en gaat in de remmen. Voorwiel losgedokkerd. En een bidon is hij ook al kwijt. “Eruit gesprongen”. Aan dit tempo halen we de avond niet, maar de sfeer blijft opperbest, dus who cares! Na Saint-Python en Avesnes le Sec – “Geestig strookske”, aldus Dewulf – draaien we ons raampje open op een langer vlak stuk. “Ik kijk al uit naar Mons-en-Pévèle”, lacht Dewulf. “Dat is een strook die me goed ligt omdat ze op het einde wat omhoog loopt, en ook omdat de koers daar echt openbreekt.” Dewulf reed Roubaix al 2 keer, als laatstejaars junior werd hij 3e, als 1e jaars belofte 17e. “Daar was ik heel blij mee”, zegt hij. Dat kunnen we geloven.
Voor Jonas Castrique liggen de kaarten dit jaar iets anders. De renner uit Ploegsteert kende dit voorjaar pech met zijn knie en is nu terug aan het opbouwen. “Het gaat beter, maar Parijs-Roubaix komt te vroeg om voluit te gaan”, beseft hij, terwijl we koers zetten richting Wandignies. Wij maken even tijd voor een pitstop slash tankbeurt en spreken met Stan en Jonas af aan de D917 in Mons-en-Pévèle voor de gelijknamige 2-delige mythische kasseistrook. We nemen plaats in de koffer en maken onderstaand filmpje. Soms zeggen beelden meer dan 1.000 woorden…. Onze portie gummibeertjes nemen ze in de uitloop met dank aan.
Achter de dorpskom is het meteen de Pavées de la Rosées op in Mérignies. Vergeleken met de vorige strook een rode loper, je waant er je in een salon. Al zullen Dewulf en Castrique daar misschien anders over denken…. Feit is dat de bidons op het eind moeten bijgevuld worden. We vragen en krijgen meteen toestemming om via onze Facebook-pagina live te gaan tijdens de doortocht op Carrefour de l’Arbre. Dewulf praat open over zijn liefde voor de Hel. “Ik denk dat ik een goeie techniek heb om hier te rijden: handen losjes op het stuur en een comfortabele houding. Ik draag ook nooit handschoentjes voor deze koers. In elke koers wel, maar hier niet. Met de blote handen heb ik minder wrijving en een beter contact met mijn stuur.”
Parijs-Roubaix winnen moet voor de jongeman uit Stavele wel een droom zijn. Dewulf: “Bij de profs staat die zeker bovenaan mijn lijstje, maar nu droom ik er toch vooral van om ook effectief profwielrenner te worden. Dat is de 1e stap. Natuurlijk zal ik hier straks rijden om te winnen, maar het is niet dat ik er wakker van lig.” Op de Moulain de Vertin proberen we nog een mooi filmpje te maken van achterin de wagen, maar door een plots obstakel moet onze chauffeur de remmen dichtsmijten, de coureurs rakelings uitwijken en onderstaande gaat met camera en benen de lucht in. Weg, dat geslaagd filmpje. Terwijl Dewulfs wiel al begint te kraken – letterlijk! – komt de piste van Roubaix in zicht. Hem nog door en dan de Espace Creupelandt langs de betonboorden. Afsnijden waar kan.
En daar is ze dan, de betoverende velodroom. “2 jaar geleden kwam ik ze hier opgereden bij de junioren en het stond hier volgepakt voor de aankomst van de profs”, weet Dewulf nog. “Dat was overweldigend, een moment om niet snel te vergeten. Deze piste is altijd iets magisch, en zeker als je ze als 1 van de eersten mag opdraaien.” Het zit erop, en dus haalt Dewulf zijn doos pannenkoeken boven. “Zelf gebakken, met havermout en proteïnen!” Het einde van een nagenoeg perfecte dag.