Lang geleden dat de crossers en de crossliefhebbers zo diep zijn moeten gaan. Van der Poel languit op de grond, Aerts tegen de nadarafsluiting, Van der Haar die er ook eventjes bij gaat liggen en het hart van elke crossminnaar dat plots een driftige driestrijd op de bult van Melden moet verwerken. Wow, wat een slagveld.
Strijd en strategie, panache en ploegenspel… het zat er allemaal in. Of hoe overgave ook ternauwernood overgeven werd. Van der Poel trok als vanouds van leer op de 1e kasseienrug en leek meteen vertrokken voor een soloslim. Dat was zonder een beresterke Toon Aerts gerekend, die het Nederlandse rastalent met de hulp van Van Aert inrekende. Lars Van der Haar huppelde even achter de feiten aan, maar herstelde in ronde 3 en reed een paar toertjes verder zowaar 13 seconden voor de feiten uit. Het pleit leek beslecht: Aerts liet zijn ploegmaat verder weg dartelen, Van der Poel moest even op adem komen en Van Aert kreeg het gat simpelweg niet dicht. Naderen wel, benaderen niet. Het scenario van Ronse werd opnieuw opgediept, winst Van der Haar. Klaar!
Mooi niet. De krasselende en harkende Van der Poel bleek een acteur van het zuiverste water want met 1 fenomenale explosie knalde hij het gat op Van der Haar toe. Van Aert zag grijs en grauw en zakte weg. Toon Aerts bleef wel overeind. Op karakter kroop hij naar de Nederlanders en zo hadden de 2 Fidea’s Van der Poel plots in de tang. Trekken en sleuren, wegveren en weer uitzakken. De 3 leken op weg naar een sprint op de Koppenberg. Nog nooit vertoond….
Conditiekloof?
En ook dit jaar niet. Onder de boog van de tijdswaarneming zag Van der Poel zijn moment gekomen om ridder of mis te spelen. Alles uit de kast, Van der Haar die paste, Aerts die alle krachten uit zijn kuiten vlaste. Van der Poel zag Aerts zeer dicht komen, nauwelijks enkele seconden voor het aansnijden van de laatste kasseiklim. En daar werd de Koppenberg de Koppige Berg. De Nederlander zette fors aan, goed wetende dat hij letterlijk en figuurlijk tegen de muur reed. Voor de 9e keer moest hij de helling van 22% overwinnen, maar deze keer reed hij het dubbele aantal meters als voorheen. Zwalpend en zwiepend schokte hij naar de meet. Het kalk van de finish leek als het ware het obstakel te veel. Hij trok er zijn fiets over en zeeg neer tegen het porfier. Geen tijd, zelfs geen kracht om nog een zegegebaar te maken.
Van der Poel rijdt tegen de uiterste grens van zijn kunnen. Is met zekerheid nog nooit zo goed geweest. Maar het pleit voor Aerts, Van der Haar en – hopelijk ook – Van Aert dat de conditiekloof kleiner is geworden. De vormpiek van Van der Poel staat in het zenit maar kan daar niet permanent blijven kamperen. November en december zullen cruciaal worden voor de tegenstand om het gat te dichten. Zij nog wat beter, hij een beetje minder… en er is weer cross.
We geloven erin, op deze Allerheiligen.
