Amper 22 lentes jong was Edvald Boasson Hagen toen hij 9 jaar geleden het zegegebaar maakte in een kletsnatte Gent-Wevelgem. De eerste van velen, daar was iedereen het over eens. ‘Eddy’ – een niet te bescheiden verwijzing naar de allergrootste – kon alles, van Sanremo tot Luik zou hij elke wedstrijd kunnen winnen. 9 jaar later is die Gent-Wevelgem nog steeds de grootste overwinning in de carrière van de Noor.
Dat Hagen een supertalent was, bleek al op 19-jarige leeftijd toen hij in de Tour de l’Ain tussen de profs 14e werd in het eindklassement. Ritjes in Normandië, Parijs-Corrèze (waarin hij alles won), Ierland en de Toekomstronde bevestigden een jaar later al het goede. Team Colombia trok aan het langste eind en haalde de begeerde Noor binnen. Hij bedankte meteen door de GP Denain te winnen en in de Eneco Tour te zegevieren in de – met wat verbeelding – achtertuin van Merckx, met wie hij regelmatig vergeleken werd. Hagen deed er nog 3 ritten in de Tour of Britain bij, een jaar later zou hij er 4 ritten en het eindklassement winnen. Niet Roubaix of Sanremo maar die Tour of Britain zou zijn wedstrijd worden.
Team Sky
De editie van Gent-Wevelgem was er 1’tje vol regen, kou en wind. Een lijdensweg voor de renners, toen nog tussen de Ronde en Roubaix gewrongen, maar een spektakelstuk voor de kijker. Al na 10 kilometer scheurde het in het peloton. Een groepje van 30 reed weg en zou niet meer gegrepen worden. Uiteindelijk bleken Kuschynski en Hagen de sterksten. De Noorse hardrijder haalde het in het sprintje en onderstreepte zo zijn reputatie als megatalent. Een ritje in de Giro en het eindklassement in de Eneco Tour waren louter nog een bevestiging van wat iedereen al wist. Sky zag in Hagen een toekomstig uithangbord. Bij hen moest het gaan gebeuren…
Niet dat het heel slecht was, Hagen won in Oman en de Tirreno en werd 6e in de Omloop. De rest van zijn voorjaar ging de mist in door tendinitis in de achillespees, maar zijn debuut in de Tour was dik oké met maar liefst 6 noteringen in de top 10. Even onderstrepen: Hagen was nog maar net 23 jaar geworden op dat moment. Toch bleef hij in 2011 wat hangen na een indrukwekkende start van zijn carrière. 8e in Kuurne, dat was niet het voorjaar dat men hem had gegeven toen hij Gent-Wevelgem won. Al een geluk dat hij in Lisieux en Pinerolo 2 Touretappes won. 1’tje in de sprint, 1’tje in het gebergte. Met een nieuwe eindzege in de Eneco Tour en de Vattenfall Cyclassics leek het dan toch stilaan te komen. 2012 werd met grote ambities aangevat.
Achter Gilbert
Goed ja, hij was mee in Gent-Wevelgem en werd er 5e, maar ook 2012 liep niet helemaal zoals Hagen dat wilde. Bovendien hadden ze bij Sky 1 doel voor ogen: met een Brit de Tour winnen. En in de Noor zagen ze de ideale ploegspeler. Hagen moest bergop gaan trainen, klimkilometers maken en zich in de Tour helemaal dood rijden. Zijn hoogvorm bevestigde hij door in de 1e 5 etappes vijfde, 3e, 19e, 2e en 9e te worden. Daarna was het knechten geblazen. Het was een prestatie op zich dat Hagen in het najaar nog de energie vond om in Plouay te winnen. Op het WK behaalde hij zelfs zilver op de weg (na Gilbert). Hij had het dus wel in zich, maar intussen was er al ene Sagan opgestaan en die viel naast zijn talent ook nog eens op door zijn uitstraling, terwijl Hagen altijd een ietwat koele Noor bleef wezen.
17e in de Omloop, 9e in de E3 Prijs, 20e in Gent-Wevelgem, 17e in de Ronde…. Dat zijn geen uitslagen die echt tot de verbeelding spreken. Wel weer 4 keer top 5 op 6 dagen tijd in de Tour, maar die moest hij verlaten met een schouderblessure. In 2014 volgde eindelijk nog eens een podiumplaats in het voorjaar, toen hij 3e werd in de Omloop. De rest van het voorjaar eindigde hij netjes rond plaats 20, intussen zijn natuurlijke habitat geworden. Hagen raakte wat op de sukkel, reed de Tour niet eens en won zelfs de Eneco Tour niet meer.
Van talent tot knecht
Op 27-jarige leeftijd was het toptalent een steengoede knecht geworden. De Noor verliet Sky en trok naar MTN-Qhubeka, op zoek naar zijn oude benen. 2015 werd het voorjaar van een Noor, maar het was niet Hagen. Die brak zijn sleutelbeen in Gent-Wevelgem en moest lijdzaam toekijken hoe Kristoff floreerde. Een heel najaar joeg hij op een spraakmakende zege, maar uiteindelijk bleef het bij de Tour of Britain en een rit in de Ronde van Denemarken. Het is de carrière van Hagen: je denkt dat er grote dingen gaan gebeuren en dan wint hij uiteindelijk de Eneco Tour en de Tour of Britain.
De laatste 2 seizoenen lijkt Hagen eindelijk toch weer een beetje de jongen die ooit met Merckx werd vergeleken. 5e in Roubaix in het spoor van Hayman en 6e op het WK in 2016, daar kan je zeker mee thuis komen. Al hadden ze in Noorwegen graag gezien dat Hagen en Kristoff in Qatar niet wiel in wiel over de meet zouden komen, maar wel voor elkaar zouden rijden. In de Tour van 2017 zagen we terug de beste Hagen met 6 podiumplaatsen en een 3e plaats in het puntenklassement. In Salon-de-Provence plaatste hij het orgelpunt door als snelste van de kopgroep de sprint niet af te wachten en solo te winnen.
2018 heeft voorlopig nog geen successen gebracht voor Hagen. 9 jaar na die spraakmakende zege in Gent-Wevelgem blijkt dat wat het begin van een indrukwekkend palmares moest worden, nog steeds het hoogtepunt op dat palmares is. Komt het ooit nog, of zal Hagen enkel op de erelijst van de Tour of Britain de renner zijn die hij ooit worden zou?