Toen Andre Greipel in 2011 naar Lotto trok, was dat om uit de schaduw van Mark Cavendish te treden. Terwijl de Manx Express 5 ritten en het groen verzamelde in de Tour, zat de Gorilla immers zijn kas op te vreten in de Ronde van Oostenrijk. Lotto en Greipel werd een spetterend huwelijk. Na 8 seizoenen hangt er nog steeds romantiek in de lucht. Waarom scheiden als de vonken er nog steeds vanaf spatten?
Greipel kwam binnen als een beer met snelle benen. Niet dat hij de pure rassprinter genre Caleb Ewan was, maar elk jaar trok hij meer en meer zijn streng in het sprintwerk. Met 4 ritten in de Tour Down Under van 2008 was hij helemaal gelanceerd. Er volgde dat jaar een ritje in de Giro en een jaar later maakte hij een kwartet vol in de Vuelta. Toch verzamelde de Duitser uit Rostock in 2010 nog steeds zeges op het B-niveau. Algarve, Turkije, Polen en de Eneco Tour, dat soort werk. Dat hij in de Giro Julian Dean en Dall’Antonia achter zich liet, was voor HTC-Colombia geen reden om hem nog aan boord te houden.
Gorilla uitgebroken
Dus bood Lotto een reddingsboei. Voor het eerst in zijn carrière zou Greipel de Tour betwisten en ook in andere topwedstrijden ging de Belgische formatie hem uitspelen. Toen Goss sneller bleek dan de Gorilla in de Tour Down Under, dachten ze even dat ze de verkeerde hadden weggeplukt uit de schaduw van Cavendish. Het vertrouwen was met ritzeges op eigen grondgebied in De Panne en de Baloise Belgium Tour (ook toen al op de Wandelaar) evenwel snel hersteld. 12 juli 2011 was de dag dat de carrière van Greipel voorgoed veranderde. In Carmaux gooide hij alle frustraties van zich af en versloeg hij Cav met een machtssprint. De Gorilla was uitgebroken.
De Duitser was vertrokken voor een indrukwekkende carrière. Tussen 2012 en 2016 won hij elk jaar wel minstens 1 rit in de Tour. Vooral 2012 (3 ritten) en 2015 (4 ritten) bleken topjaren te worden. In 2017 compenseerde hij 1 en ander door roze te veroveren in de Giro na ritzege in Tortoli. Aan zijn verzameling ritzeges in kleinere rittenwedstrijden gaan we niet beginnen, maar de manier waarop Greipel zich altijd ten dienste stelde van zijn ploeg, is zeker het vermelden waard. Vooral in de voorjaarsklassiekers, met een voorkeur voor Roubaix, verdiende de krachtpatser veel krediet bij zijn ploegmaats.
35 is de Duitser intussen, maar zijn snelle benen is hij niet kwijt. Zoals gewoonlijk (voor de vierde keer) won hij vanmiddag op De Wandelaar. Na twee zeges in Down Under en twee in Duinkerken is de Duitser aan een solide seizoen bezig. Zijn contract loopt ten einde, een mens vraagt zich af waarom de nieuwe kribbel nog niet is gezet. Op Greipel kan je telkens weer rekenen, ook al wordt hij elk seizoen wel eens een keertje afgeschreven. Je kan de Gorilla niet na-apen.