Dennis Vanendert kon het in de schaduw van zijn broer Jelle niet meer dan 3 seizoenen waarmaken als prof. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En dus maakt de jongste Vanendert een comeback, al moeten we dat met een korreltje zout nemen. “Ik ga mountainbiken om de vooroordelen te vermijden”, zegt hij. Maar Vanendert droomt ook van een echte comeback, al is die hoop al stilletjes gaan liggen.
Dennis, een comeback…!
Dennis Vanendert: “Mijn 1e wedstrijd heb ik in Genk gereden in de ATB Cup. Ik had nog geen licentie en deed het puur voor de fun omdat het in mijn woonplaats was. Ik heb via een MTB-fietsvakantie in Italië met kennissen de smaak van het moutainbike te pakken gekregen. Ik had dat nooit eerder gedaan. Gaandeweg is de ambitie en motivatie om terug competitie te rijden gegroeid.”
Wat zijn je plannen voor de rest van het seizoen?
Dennis Vanendert: “Graag rijd ik dit seizoen nog enkele wedstrijden in de Wallonië Cup en 3 Nations Cup. Vooral omdat de parcoursen daar door het klimwerk meer bij mij passen. Ook het BK zou ik graag meepikken. Ik werk er in de mate van het mogelijke een beetje naar toe.”
Waarom ben je terug beginnen fietsen? En hoe lang heeft het geduurd om die beslissing te nemen?
Dennis Vanendert: “Ik ben terug competitie beginnen rijden omdat dit een totaal andere discipline is. Of ik hier nu goed of slecht presteer, niemand ligt er wakker van en er zijn geen vooroordelen. Dat zou op de weg totaal anders zijn. Lang heeft die beslissing niet op zich laten wachten. Koersen/fietsen is altijd mijn grote passie geweest en ik doe het doodgraag. De afgelopen 2 jaar heb ik het echt gemist om atleet te zijn.”
Hoe zit het nu met je werkzaamheden in het bouwbedrijf van je schoonvader?
Dennis Vanendert: “Daar werk ik nog steeds. Ik ben blij dat hij me geholpen heeft toen mijn carrière te vroeg en onterecht werd afgebroken. Het is echter geen beroep dat ik in de toekomst wil blijven doen. Ik doe het werk op zich wel graag, maar mijn hart en ziel ligt er niet in. Die ligt bij de fiets en de koers en dat mis ik iedere dag weer. Ik zou in de toekomst graag terug iets in die sector gaan doen. Desondanks ben ik mijn schoonvader heel dankbaar voor alles wat hij gedaan heeft voor mij.”
Hoe reageerde je toen je eind 2015 gemeld werd dat je contract niet zou verlengd worden bij Lotto Soudal?
Dennis Vanendert: “Het was een vreemde en wazige periode voor mij. In juli werd mij gezegd dat ze uitermate tevreden waren en dat een contractverlenging geen probleem ging zijn. Ook mijn toenmalige manager vertelde dat alles in orde zou komen en dat ik er gerust in kon zijn. Maar naarmate augustus vorderde, voelde ik dat er iets scheelde. Niemand liet echter iets los. Plots was het oktober en was van een verlenging geen sprake meer, mijn contract was plots afgelopen. Ik was verbijsterd. Zeker toen bleek dat mijn manager verder ook geen werk geleverd had naar andere ploegen toe. En dat terwijl ik in juli al aangegeven had dat het toch beter was ook elders te luisteren, je weet immers nooit. Niet voor iedereen is een woord een woord, zo blijkt. Wat ik nog steeds niet begrijp is waarom geen enkele – kleine, Belgische – ploeg zich meldde. De periode die volgde was een hele moeilijke. Ik was niet klaar om te stoppen, ik was er totaal niet op voorbereid en had het totaal niet verwacht. Ik zat in die periode dicht bij een depressie, maar kon gelukkige rekenen op een ijzersterke vrouw die me 100% steunde.”
Had je zonder die val in de Giro van 2014 wel langer prof kunnen blijven, denk je?
Dennis Vanendert: “Die val in de Giro brak mijn goede gevoel dat ik dat voorjaar had helemaal af. Ik had net een stap vooruit gezet. Tijdens de revalidatie werd mijn relatie met de ploeg voor het eerst moeilijker en kreeg ik geen enkele steun, behalve van de toenmalige teamarts. Mijn programma daarna trok op niks, hield geen rekening met de periode waar ik inzat. Ik was ook dat jaar einde contract, voor het eerst in 3 jaar. Er werd voor het eerst moeilijk gaan in verband met een verlenging. Het vertrouwen is erna nooit teruggekeerd. De val is echter geen rechtstreekse oorzaak. De oorzaak is een reeks kleine issues waar ik zelf niet echt iets aan kon doen. Het probleem was dat ik bepaalde mensen vertrouwde en dat had ik beter niet gedaan.”
Mocht je opnieuw prof kunnen worden, op welke manier zou je het dan aanpakken?
Dennis Vanendert: “Ik zou alles meer zelf in handen nemen. Zelf er meer bovenop zitten en minder naar andere mensen luisteren. Ook zou ik het anders benaderen, ik heb altijd 100% voor mijn vak geleefd, op het extreme af. Vaak verloor ik door te ver te gaan mijn plezier en enthousiasme en werd het meer een job. Als atleet is prioriteit nummer 1 dat je alles met plezier doet. Des te meer effect heeft het en des te betere resultaten haal je.”
Hoop je nog op een kans?
Dennis Vanendert: “Hopen doe ik niet meer. Ik heb heel lang gehoopt. Maar als de kans zou komen, zou ik direct ja zeggen. Ik weeg slecht 1 kg meer dan toen ik prof was en verzorg me nog steeds zeer goed. Met 1 maand fulltime training kan ik zo terug tot het peloton toetreden. Vorige week nog deed ik een inspanningstest bij mijn sportarts en die toonde nog steeds een basisconditie profwaardig. Het zou een droom zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik van grote waarde kan zijn voor eender welke ploeg.”