Als elite zonder contract was hij de wielrennerij wat beu geraakt, maar al snel kwam bij Steven De Pelsmaeler uit Middelkerke de kriebels terug. Al wilde hij het fietsen veel meer relaxed aanpakken. Het bikepacken – een discipline waarin je je plan moet trekken – leidde hem naar de fenomenale wedstrijd Tuscany Road. Dat werd ene formidabel avontuur, bekroond met een 4e plaats. En dat na 553,2 km in 25 uur en 42 minuten, inclusief 9.329 hoogtemeters.
“Eigenlijk startte voor mij alles al in mei 2017”, opent Steven De Pelsmaeker zijn koersverhaal. “Ik was net gestopt als elite zonder contract en wilde opnieuw meer plezier beleven in het fietsen. Geen trainingsschema, geen hartslag die je om de paar minuten in de gaten moet houden. En ook geen haantjesgedrag. Dus gewoon fietsen zonder verplichtingen. Via een vriend die al meerdere jaren thuis is in het bikepacken leerde ik in die periode de discipline kennen. Het 1e wat ik hoorde was dat bikepacking iets heel persoonlijks is: wat kan of lukt bij mij werkt niet per se voor jou. Voor mij was het simpel: ‘become and adapt’.”
550 km in 1 ruk
“Bikepacking is unsupported, je fietst dus alleen en onderweg sta je er voor alles alleen voor”, zet De Pelsmaeker zijn uitleg voort. “Waar je al dan niet slaapt, wat je wilt eten – McDonald’s, kebab of een tussenstop bij de bakker, noem maar op. Toen ik dat allemaal hoorde, was ik meteen verkocht. Er was 1 voorwaarde en dat was dat ik geen stappen zou overslaan. In koers deed ik wedstrijden van maximaal 160 km. Een avontuur als de Trans Continental Race spreekt me uiteraard aan, maar de stap naar 4000 km zou een brug te ver zijn geweest.”
“Zo reed ik verschillende keren mee met BRM’s (Brevet Randonneurs Mondiaux, wedstrijden van 100’en kms, red), reed ik in oktober tijdens de Alphabet Race tussen 7 uur en 19 uur nog 260 km bij elkaar. Bij aankomst van dat event in een café in La Roche wist ik het zeker, de Tuscany Road in september 2018 zou ik gaan betwisten. Onmiddellijk kwam het competitiebeest in me naar boven. Rij ik die 550 km in 1 keer of kijk ik onderweg voor een slaapplek? In 1 keer!”
Duodiagonaal
“De ideale test om eens een hele nacht door te rijden is de Duodiagonaal”, weet de ingeweken West-Vlaming. “350 km tussen Virton en Oostende, starten om 17u, de avond voor Parijs-Roubaix. En langs waar stuurt de organisator ons? Inderdaad, langs onder meer Het Bos van Wallers en de Kemmelberg. Prima, dus! (lacht) Om kwart na 5 stonden mijn ploegmaat en ik als 1e aan de finish in Oostende. Heel de tijd hard gereden en de nacht heel goed doorgekomen. De dag erna boekte ik een vlucht naar Rome voor mijn deelname aan de Tuscany Road. Ik ging meer uren maken op de fiets en maakte meer hoogtemeters dan gewoonlijk.”
“Dankzij Wowow Reflective Wear – reflecterende en fluokleding, 3Action – sportvoeding – en Squirt Lube – producten voor fietsonderhoud – kon ik me nog meer focussen op de uren in het zadel. In de maanden voorafgaand aan de Tuscany Road leerde ik wat ik mocht en vooral niet mocht doen qua voeding, drinken, kledij,…. Zo wist ik ook perfect wat ik wel en niet moest meenemen tijdens de wedstrijd. Aangezien ik in 30 uur wilde finishen, besloot ik ook om geen slaapzak mee te nemen. De drinkbussen waren wel tot de top gevuld, want ze voorspelden op de wedstrijddag 37 graden!”
Fietsbel
Doel was om het tot aan km 165, in Firenze, te redden met wat De Pelsmaeker bij zich had. “Dat was buiten 2 lekke banden gerekend in een groep van 5 die lekker aan het ronddraaien was. ‘Unsupported’, weet je nog? Soit, het duurde even maar na 220 km kon ik de klik maken. De ketting op de 53, een broodje gegeten en muziek in de oren. Had ik snel een goed ritme te pakken, zeg. In steden als Firenze, Volterra en Siena bewees mijn nieuwe fietsbel – merci Gino Carts – zijn nut. Het is er prachtig maar ongelooflijk druk en ik had geen tijd te verliezen. Ik had me immers een nieuw doel gesteld. Mijn aanvankelijke target om de 550 km in minder dan 30 uur af te leggen, gooide ik in de prullenbak. 26 moest ook wel lukken.”
“De muziek nog wat harder, nog een cola, vlug stoppen bij een bron voor een bidon te vullen en vooral hard blijven duwen op de pedalen. Omstreeks 9u41 reed ik over de meet, dus ik deed er 25 uur en 41 minuten over. Om de
553,2 km en 9.329 hoogtemeters te overbruggen had ik wel wat benzine nodig: 4 pizzapunten, 2 pane prosciutto – 3 Magnum-ijsjes, 3 cola’s, 2 fanta’s, 11 liter water, 4 liter sportdrank, 3 gels, 5 energierepen, 1 zak nootjes en 1 zak Haribo-snoepjes. Ik wil iedereen bedanken voor de vele aanmoedigingen voor en tijdens de race. Enkele dappere volgers stuurden me zelfs midden in de nacht berichten, merci daarvoor! Een volgende doel is er momenteel nog niet, maar de smaak van bikepacking heb ik intussen wel heel erg hard te pakken.”