In de zomer van 2017 werd de jonge mountainbiker Jitse Van Thillo uit Essen van zijn fiets gereden. Dat hij nooit nog zou functioneren zoals voorheen, werd hem al snel duidelijk. Maar de intussen 18-jarige knaap toonde en toont nog steeds een bewonderenswaardige ingesteldheid en slaagt er ook in om zijn (sport)leven weer op de rails te krijgen. Een verhaal om kippenvel van te krijgen.
Jitse Van Thillo: “Ik was op een dag aan het trainen in Nederland. Toen ik richting Yerseke reed op een afgescheiden en breed fietspad kwam er een camionette van UPS met veel snelheid achteruit het fietspad opgereden. Ik kon niet meer uitwijken en werd met min rug tegen de zijkant van die bestelwagen gekatapulteerd. De ambulances kwamen zeer snel ter plaatse en die riepen meteen de helikopter op. Die bracht mij naar Rotterdam. Daar viel het verdict: 5 gebroken ruggenwervels, waarvan 1 (T7) volledig versplinterd. Plus: 2 gebroken ribben in combinatie met vocht in de longen zorgden ervoor dat ademen zeer moeilijk was.”
Minimaal herstel
Jitse Van Thillo: “Voor alle scans volledig waren bekeken, was al beslist om mij met spoed te opereren. Ik werd verdoofd voor een paar uren durende operatie. Hierbij werden enkele zogenaamde processi spinosi weggenomen om plaats te maken voor mijn ruggenmerg. Er werden ook 7 wervels vastgezet (van 4 tot en met 10). De dag nadien werd ik door plaatsgebrek overgebracht naar het Universitair Ziekenhuis Antwerpen. Daar bleef ik 2 weken, waarna ik naar RevArte (revalidatiecentrum, red) werd gebracht. Daar lag ik ook nog halve dagen plat omdat het bloed niet terug werd gepompt door de spieren (lage bloeddruk), wat het zeer vermoeiend maakte.”
“Ze hebben mij niet echt moeten vertellen dat het herstel minimaal of gewoonweg niet bestond. Als je na enkele dagen en zelfs weken nog geen verandering voelt, begin je dat zelf ook al te beseffen en aan te nemen. Voor mij was het doel vanaf het begin om zo snel mogelijk terug naar school te kunnen. Na 2 maanden mocht en kon ik naar huis. Gemiddeld doet iemand met een dwarslaesie er 6 maand over. Zo had ik maar 2 weken school gemist. Mijn school hield ook zeer goed rekening met mijn kunnen en ik moest niet alle vakken volgen. Ik ging in het begin dan ook nog 3 keer per week ambulant revalideren. Door die combinatie en het sneller moe zijn had ik mijn slaap zeker nodig.”
Sledge hockey
“Vanaf oktober ging ik ook naar REVAlution in Herentals (het To Walk Again postrevalidatiecentrum in het AZ Herentals, red) waarvan Marc Hermans medeoprichter is. Hier kom ik nog steeds wekelijks om er te stappen met het befaamde exoskeleton. Fysiek gaat het gezien de omstandigheden vrij goed met me. Al kost alles nog steeds meer energie dan voordien. En mentaal gaat het al bij al ook goed. De ene dag is de andere niet: minder goed voelen, meer zenuwpijn,…. Maar zolang ik niet heel de dagen niets te doen heb, verveel ik me niet te snel. Al zal ik dat af en toe vervelen wel eens gaan missen als ik volgende week aan de universiteit mijn studies Industrieel Ingenieur Elektromechanica start.”
“In het revalidatiecentrum had ik iets gezien van ijshockey en ik ben het dan meteen gaan opzoeken. De 1e zaterdag dat het uitkwam ben ik dan eens gaan kijken in Deurne bij de Antwerp Phantoms hoe dat er nu in het echt aan toe ging. De volgende training heb ik dan gelijk eens geprobeerd en ik was meteen verkocht. Al was en is het zeker niet gemakkelijk om evenwicht te houden op de 2 messen, aangezien ik vanaf mijn borstbeen verlamd ben en geen buikspieren heb. Maar ik merk er zelf al veel evolutie in. Aangezien het een wintersport is en de piste gesloten is in de zomer kan ik dan ook zeer gemakkelijk wat andere sporten proberen. Zo heb ik deze zomer ook al wat met mijn handbike getoerd.”