Het vrijgezellenfeestje van Bert Van Lerberghe was nog eens zo’n ouderwets verhaal in de marge. Die kleine verhaaltjes achteraan in het veld waren vroeger vaak een extra amusementswaarde voor de liefhebber. Herinnert u zich nog de Zimbabwanen? Of de veldrijders die na 3 rondjes al gedubbeld werden en dan zo lang mogelijk probeerden volgen? Het is eens wat anders dan in een kippenkostuum eieren verkopen, dat moet je de vrienden van het trainingsgroepje ‘De Melkerie’ wel geven.
Terwijl feestvarken Bert Van Lerberghe het 2 rondjes uithield, keek Yves Lampaert enigszins treurig naar het spektakel. Had hij misschien zelf ook wel eens willen meerijden? Het zou niemand verbazen, John Deere hoort eigenlijk in het veld thuis. Laat ons vooral hopen dat Bertje ‘s avonds de pintjes heeft gekregen die hij op de Koppenberg dubbel en dik verdiend heeft.
In ver vervlogen tijden zag je achteraan in de cross wel vaker vreemde dingen. Rik Meyhi uit Sint-Joris-Weert is zo’n figuur waarover nu nog gesproken wordt. Met jeneverfles in de zak trok hij ooit door de modder. Supporters boden hem een pintje aan en af en toe tastte Rik zelfs toe. Moesten er alcoholcontroles na de finish plaatsvinden, dan zou Rik gehangen hebben. Dat was allemaal leuk, tot er halverwege de jaren ’90 een regel kwam waarbij gedubbelden de wedstrijd dienden te verlaten. Die regel bood dan weer de kans aan nieuwe showmannen om hun moment de gloire op te zoeken in het veld. Die zag je dan even inhouden net voor ze gedubbeld zouden worden om vervolgens een minuut lang in beeld te proberen rijden.
Later volgde de 80%-regel. De laatste der gedubbelden is wellicht Jan Denuwelaere. Die ging op 1 november 2014 in de sprint een beetje in de weg rijden van Sven Nys. De Belgische kampioen verloor het sprintje van de piepjonge Wout van Aert en Denuwelaere was de kop van jut. En dan waren er nog de Zimbabwanen. Tschabalala, Jackson, Prince,.… Het lukt heel wat liefhebbers nog wel om een paar namen zonder spieken op te noemen. Heel veel leverde de opleiding van Roger De Vlaeminck echter niet op, al slaagden sommigen er wel eens in om een veldrit uit te rijden.
Een degelijke prof heeft het echter nooit opgeleverd, een trouwfeest wel. In de discotheek waren de heren dan ook succesvoller dan in het veld. Zowel met de carrière van de renners als met de romances zouden de mooie jaren nooit meer terugkomen. Dit jaar in maart overleed Abel Muchenje op zijn flat in Wielsbeke, wellicht aan de gevolgen van een epilepsieaanval. Ondanks een crowdfunding was er nooit genoeg geld om zijn lichaam terug naar zijn thuisland te laten vliegen. Men zegt soms dat de cross niet meer zo spannend is als pakweg 10 jaar geleden en dat de vetes à la Mario De Clercq nooit meer terugkomen, maar er zijn vast nog tal van mooie verhalen in de marge van het veld.
