Toon Aerts gooide na het EK met modder. Een beetje paradoxaal, want zijn frustratie is het schrijnend gebrek aan modder. We kunnen de Kempenaar begrijpen. We zijn al bijna 2 maanden aan het crossen en week na week komt de winnaar zonder een spatje modder over de meet. Laat de zondvloed nu maar komen!
In onze fantasie is veldrijden toch nog steeds de sport van het ploeteren door velden, het nauwelijks herkenbaar zijn van de renner, het lopen met de fiets op de schouder en het schoonvegen van de sponsor wanneer de winnaar over de meet komt. Supporters gaan met hoge ‘botten’ naar de cross, in biertenten warmen liefhebbers zich op, jenever helpt tegen de koude en renners geven quasi onderkoeld een 1e reactie. Dat is niet wat we vandaag zien.
Bij een leuk herfstzonnetje reed Mathieu van der Poel in korte mouwtjes naar een nieuwe Europese titel. Ook leuk, maar het mag van ons stilaan wel eens écht cross worden. De regel vroeger, en dan spreken we over amper 10 jaar geleden, was dat het veldritseizoen pas echt begon op de Koppenberg. Dankzij de wereldbekermanches in de VS en de vele organisaties en regelmatigheidscriteria zijn we nu al een hele poos bezig. Waar de Koppenberg vroeger ook garant stond voor gladde bochtjes en ploeterpartijen, viel dat dit jaar mee. En dat heeft uiteraard veel met het weer te maken.
Toon Aerts was kwaad op het parcours, maar is dat eigenlijk vooral op het weer. Sterke Toon wil met zijn lange lijf niet rond paaltjes draaien, wel door velden wroeten. Ja, parcoursbouwers kunnen wedstrijden in de nazomer ook proberen zwaar te maken door voor hoogteverschil te zorgen. Ze leggen soms een zandbak aan of proberen met trappen, balken en brugjes voor wat hindernissen te zorgen. Ze kunnen het niet laten regenen en dat moet frustrerend zijn. Het zou een oplossing zijn om veldritten die op zichzelf al zwaar zijn – Koksijde, Zonhoven, Overijse,… – vroeger op het seizoen te plaatsen, maar waarom zouden ze hun vaste plaats op de kalender afgeven?
Het enige wat we kunnen doen, is hoopgevend naar de hemelsluizen kijken. Niel en Asper-Gavere – de volgende wedstrijden op de kalender – worden traditioneel in de regen gereden. We herinneren ons ook epische edities van Hamme – dat BK met Wellens, weet u nog?, Essen, Namen, Loenhout en Baal waar er bij wijze van spreken meer gelopen werd dan gereden. Het mag zo wel stilaan komen. Want laat ons eerlijk zijn, het liefst van al kijken we naar de veldrit vanuit onze luie zetel. En dat is het leukst wanneer wij lekker warm zitten en de renners vechten tegen moeder natuur in al haar elementen. We begrijpen Toon en we duimen met hem mee voor de November Rain en de 1e sneeuw.