Als 1e jaars junior schoot Pim Ronhaar verrassend sterk uit de startblokken, maar deze winter lijkt hij als 2e jaars iets minder explosief aan het seizoen te zijn begonnen. Komt ook doordat het gros van de aandacht nu naar de prestaties van zijn Callant-Doltcini-ploegmaat Witse Meeussen gaat. De Belg zette de Nederlander de voorbije weken verschillende keren opzij, maar op het EK was het aan Ronhaar om de puntjes op de i te plaatsen.
Witse Meeussen uit Vlimmeren is sterk aan het seizoen begonnen en ging met de aandacht lopen – lees hier. Pim Ronhaar heeft zo wat minder adelbrieven veroverd tijdens de seizoensstart, maar de jonge kerel uit Hellendoorn panikeerde niet. “Ik mag zeker niet ontevreden zijn over de start van mijn seizoen, al was het wel duidelijk dat er met Witse Meeussen 1 iemand boven uitsteeg. Toch denk ik dat ik een redelijk vergelijkbare start heb gemaakt als vorig seizoen, maar toen viel het meer op omdat ik 1e jaars junior was en eigenlijk uit het niets kwam.”
Nieuwe kansen
Dat hij het laken naar zich zou toetrekken op het EK in Rosmalen mag geen verrassing wezen. “Ik heb mijn seizoen anders ingedeeld dan vorige winter”, bekent Ronhaar, die voor de jeugdploeg van Jurgen Mettepenningen rijdt. “Ik probeer goed te zijn tijdens alle crossen, maar op de kampioenschappen moet ik in supervorm verkeren. Dat was het grote plan aan de vooravond van deze winter.”
“Ik vertrok heel relaxt naar Rosmalen”, vervolgt Ronhaar. “Als je de start van het seizoen bekijkt, dan was Witse gewoon de beste, hij maakte de meeste kans op de titel. Dat maakte me zeker niet nerveus, wel integendeel. Ik leefde heel ontspannen naar dit EK toe. Als ik zou winnen, was het super, als ik niet zou winnen, was het ook niet zo erg. Mijn redenering is dat er altijd snel genoeg kansen komen om opnieuw aan te knopen met een zege. Als je dat in je achterhoofd steekt, ben je een stuk relaxter.”
Bescheiden
Ronhaar aasde dan ook niet op revanche. “Zeker niet, ik zou tevreden zijn geweest met een podiumplek. Ik had alvast het voordeel dat het in eigen land was, er was veel publiek dat voor mij supporterde. Van de week voordien in Ruddervoorde wist ik ook dat ik de sterkste loper was. Op het parcours in Rosmalen zaten 2 loopstroken die mekaar snel opvolgden. Ik kon daar een klein kloofje slaan en elke ronde op die stukken ook weer iets uitlopen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik die Europese titel heb kunnen bemachtigen.”
Het feestje thuis was leuk maar bescheiden, want Ronhaar blijft met de voeten op de grond. “Ik heb het thuis gevierd met familie en vrienden. Ik besef het nog niet helemaal, maar dat komt nog wel. Geen idee of ik nu vertrokken ben voor de rest van het seizoen. Helemaal vertrokken ben je eigenlijk nooit. Ik was in Rosmalen de sterkste, maar volgende week kan het weer heel anders zijn. Ik ben gewoon blij dat ik heb kunnen winnen, dit pakken ze me niet meer af.”