Straffe namen bij de vrouwen om de Kristallen Fiets 2018 te winnen. In de officieuze opiniepeilingen leek Sanne Cant ruim voorop te liggen, maar de regerend wereldkampioene veldrijden moest uiteindelijk het onderspit delven voor een andere wereldkampioene. Met name die van de Keirin, Nicky Degrendele. En of de 22-jarige West-Vlaamse die trofee verdient!
Zo mooi het moment was en zo luid het applaus klonk, zo nederig was Nicky Degrendele na ontvangst van haar trofee. Wellicht nog wat van verwondering, want naar eigen zeggen had ze dat niet verwacht. Op het moment dat haar naam weerklonk, nipte ze net van haar glas wijn, liet ze achteraf weten. Dat zegt genoeg. Ze blijft veel te bescheiden, de Keizerin van de Keirin. “Ik ben zeker niet de enige die deze trofee verdient”, opent Degrendele. “Er zijn nog een aantal vrouwen die hem ook best hadden mogen krijgen. Ik wil zeker niet stellen dat ik de enige ben. Akkoord, ik doe en laat er veel voor, maar dat geldt voor de andere genomineerden en bij uitbreiding veel andere vrouwen evenzeer. Maar goed, uiteindelijk moet er 1 iemand winnen en ik moet toegeven dat ik enorm blij ben dat ik dat ben geworden.”
Opofferingen
Anno 2017 pakte ze nog brons op het WK Keirin in Hong Kong, begin maart 2018 was het echter wel vol raak voor Degrendele op het WK in Apeldoorn. Een voor haar onbeschrijfelijke triomf, die nu dus werd beloond met de Kristallen Fiets. “Die wereldtitel kwam echt onverwacht en ik heb er mee moeten leren omgaan”, bekent ze. “Het blijft ongelofelijk, ook nu nog.”
Topsport vraagt veel opofferingen, dat is in het geval van het baanwielrennen niet anders. “Ik doe alles wat een topsporter moet doen om top te kunnen presteren”, blijft de Varsenaarse opnieuw erg minzaam. “De opofferingen gaan wel zo ver dat je een bepaalde levensstijl ontwikkelt. Hoewel ik dat helemaal niet erg vind, moet je daardoor wel veel leuke activiteiten missen omdat je training of wedstrijden altijd voorgaan.”
Aigle
Concreet betekent dat voor Degrendele, die sinds kort voor BEAT Cycling Club uitkomt, dat ze heel vaak in het Zwitserse Aigle vertoeft, waar ze op de baan traint. “In samenspraak met de Belgische federatie en met name Koen Beeckman ben ik naar Aigle gegaan om daar te trainen”, legt ze uit. “In België is er een gebrek aan sprintcoaching, vandaar. Ik ben er voor het eerst geweest in april 2016, voor 3 weken. Daarna ben ik in augustus van dat jaar teruggegaan en een gans jaar op en af ginder geweest. Na mijn val in de wereldbeker van Parijs (eind oktober 2018, red), heb ik wat rust moeten nemen, maar intussen ben ik weer 2 à 3 weken in Aigle om er weer naar mijn beste niveau toe te groeien.”
Dat Degrendele nauwelijks in haar heimat West-Vlaanderen vertoeft, hoeft weinig betoog. “Ik heb de voorbije 2 jaar vooral in Zwitserland verbleven. Hoeveel weken dat op een jaar zijn, is moeilijk te zeggen. Want naast de trainingen in Aigle ben ik nog vaak weg. Zo ben ik dit jaar 3 maanden in Japan geweest om er te trainen en wedstrijden te rijden, maar vooral voor de interessante ervaring”, geeft ze te kennen. “Er was ook de stage van 2 weken met de Belgische baanploeg in Bordeaux en daarbovenop de wedstrijden. Dus echt thuis ben ik zelden. Daarom ben ik ook met mij mama naar de Kristallen Fiets gekomen, om wat extra tijd samen door te brengen.”
Honger
2018 leverden Degrendele dus een wereldtitel Keirin en een Kristallen Fiets op, maar de honger is allerminst gestild. “De grote ambitie is natuurlijk de Olympische Spelen van 2020 in Tokio, maar in die tussentijd heb ik ook nog belangrijke doelen: volgend jaar wil ik in 1e instantie mijn wereldtitel verdedigen, maar ook het EK en de wereldbekers worden opnieuw prioriteiten voor mij.”