Zelden ontplooide een Paasdag zich in zoveel zomerse glorie. Het vooruitzicht van een rijkelijk Paasmaal, hoogzomerweer en een dag Hollandse koers, meer heb ik niet nodig om fluks uit de bedstee te springen. Dat de dag alsnog de hooggespannen verwachtingen ruimschoots wist te overtreffen, omdat iemand zich nergens wat van aantrok, dat kon ik bij de ochtendkoffie onmogelijk vermoeden. Er zou vandaag namelijk koersgeschiedenis geschreven worden.
Nu is wielrennen niet de meest voorspelbare sport van de wereld, maar er zijn wel degelijk een aantal wetten en regels die zich doorgaans laten gelden. Het wonderkind dat zondag vriend en vijand uit hun dak liet gaan, maakt er een punt van om die wetten en regels straal te negeren. Hoezo, je kan niet aanvallen in de Amstel op 43 km van de finish? Hoezo, je sprint niet van aan de kop? Hoezo, je maakt geen minuut achterstand goed op de kopgroep in de laatste 5 km voor de finish? Hoezo, je kan niet snoeihard tegen het asfalt smakken en daarna gewoon even fris verder rijden?
Het veulen
Er was zondag heel wat aan de hand, opmerkelijke feitjes die na een normale wedstrijd uitgebreid becommentarieerd zouden worden. Grootmeester Sagan die opgaf. Belgische hoop in bange Ardense dagen Wellens die van de fiets stapte. Wereldkampioen Valverde die in geen velden of wegen te bespeuren viel. Het stoere Education First. Het viel allemaal in het niets bij de gekkigheid van het veulen.
Hij kon helemaal niet winnen. Het was veel te laat om nog te winnen. Maar toch deed hij het. Gewoon. Omdat hij daar zin in had. Omdat hij zich al snel verveelt in een normale koers. Omdat het sterker is dan hemzelf. Omdat hij niet denkt met z’n hoofd, maar met z’n buitenaardse benen, benen die hij onmogelijk stil kan houden. Aan het eind van een 100-tal onvergetelijke slotmeters sloeg hij zichzelf vol ongeloof op het hoofd. “Heb ik dit nou echt gedaan?” Wij vroegen ons precies hetzelfde af.
Adri en José
De Paasklokken klepperden glorieuzer dan fatsoenlijk was. In de buurt van commentaarhokken, radio- en tv-studio’s allerhande werden schokgolven van 8 op de schaal van Richter opgemeten. Familieleden die uitbuikend waren ingedommeld, schrokken verdwaasd op uit hun verdiende middagdut. “Wat een mafkees”, wist pa Van der Poel grijnzend uit te brengen, een zeldzame uiting van z’n ingehouden bewondering.
José, die toch aardig wat koersontknopingen in z’n respectabele geheugen heeft zitten, mompelde “tjonge, tjonge, tjonge”. Topcoureurs haalden opgelucht adem, als waren ze aan een dodelijke aanslag ontsnapt, omdat de nieuwe koersmessias de komende weken niet meer aan de start verschijnt. Wielercommentatoren wereldwijd werden gek of sprakeloos van opwinding. “Ik moet even gaan liggen”, bekende een koerstwitteraar ontsteld.
Niets onmogelijk
Plots was niets nog hetzelfde. Het wielrennen was die dag heruitgevonden. Door een beginneling. Ploegleiders en koersdokters wereldwijd houden vandaag crisisberaad. Vertwijfeld staren ze naar hun trainingsschema’s, beproefde tactieken en wattagemetingen. Iemand gooit zuchtend een hartslagschema in de papierversnipperaar. Iemand anders overweegt een overstap naar het turnen of het bobsleeën. Renners checken hun contracten op vroegtijdige uitstapmogelijkheden.
En Mathieu, die gaat nu gewoon lekker mountainbiken. Daar heeft ie geweldig veel zin in. Als Mathieu ergens zin in heeft, dan is niets onmogelijk.
