Er leek geen einde te komen aan deze geaccidenteerde en brutale Ronde van Spanje. Voor het wat minder bedeelde en beminde broertje van de grote rondes deed deze Vuelta meer dan z’n best om de spannendste Tour in tijden naar de kroon te steken. Zo saai als de Giro zich dit jaar ontplooide, zo huiveringwekkend rolde de Vuelta zich uit over het grillige Spaanse landschap. Deze 10 namen moet u onthouden.
Was het dat belachelijk aantal hoogtemeters? Lag het aan het pesterige parcours, met steile geitenpaden en griezelige gravelstroken? Het weer, dat on-Spaans en bij momenten onmenselijk was? De knullige organisatie, die renners als te straffen krijgsgevangenen behandelde? Was het de wind die voor waaiers zorgde, het ultieme wielercadeautje? Of waren het de deelnemers, van strijdvaardige Spaanse ploegjes als Burgos-BH, over een enigmatisch Movistar zonder officiële rangorde, tot een Jumbo-Visma dat na een snelle groeispurt vrij moeiteloos wist te domineren? In ieder geval: er werd gekoerst met heldenmoed en de tong op de pedalen. Voor verveling of wegdommelen was er geen tijd.
Tadej Pogacar
Voor de meeste beginners is zo’n 1e grand tour vooral een wijze les. Voor de piepjonge 1e jaars prof uit Slovenië draaide het avontuur uit op een triomftocht: 3 indrukwekkende ritzeges, de witte trui en 3e in het eindklassement. De ontembare wijze waarop het knaapje in de voorlaatste en beslissende etappe driest ten strijde trok en Quintana van het podium flikkerde, sloeg iedereen met verstomming.
Alejandro Valverde
Veel nieuwe harten heeft de veteraan wellicht niet gewonnen de afgelopen weken, en de prijs voor generositeit, teamspirit en fairplay zal hij nooit winnen. Maar het moet gezegd: wie op z’n 39e, een leeftijd waarop de meeste renners hun fiets aan de wilgen hebben gehangen, zo snedig en verbeten omhoog rijdt en 2e wordt tussen 2 verrekt goeie Slovenen, die mag uitzonderlijk heten.
Philippe Gilbert
Een mens zou het vergeten te midden van zoveel jeugdig geweld, maar oude rotten met een schijnbaar compleet palmares kan je beter niet voorbarig afschrijven. Geen lastige Tour in de benen, gebeten om zijn bloedvorm te showen en maar liefst 2 keer op het schavot. Zijn victorie in de waanzinnige waaieretappe was er 1’tje voor de geschiedenisboeken. Het mooist van al was misschien wel de gulheid waarmee hij de afvalrace afwerkte: Phil liet geen kans onbetuigd om z’n hardwerkende ploegmaat Tim De Clercq te bejubelen en oogstte eeuwige bewondering voor de manier waarop hij in de laatste klimetappe z’n jonge en zwaar gehavende ploegmaat James Knox naar de finish bracht, als een vader die over z’n zieke zoon waakt. Ik weet voor wie ik de wielergoden zal smeken en bidden op 29 september. De koning der Belgen rijdt op 2 wielen.
Tim De Clercq
Iedereen die ooit wielrenner wordt moet zich stiekem een wegkapitein wensen als Tim De Clercq. Tim leek gevleugeld door Spanje te zweven. Hoe slopender het werd, hoe langer Tim vooraan te vinden was, onvermoeibaar trappend als een vers geoliede machine. Een vriendelijke en beleefde jongen, onze Tim, maar wanneer zijn rechtvaardigheidsgevoel knaagt, dan doet hij wat moet: hij was de 1e die wereldkampioen Valverde een bolwassing gaf tijdens die drieste aanval na de monstercrash die Roglic en Lopez in de problemen bracht. Dat Verbrugghe maar snel laat weten dat Tim meegaat naar Yorkshire. Het tegendeel zou ronduit belachelijk zijn.
Tony Martin
Iedereen die ooit wielrenner wordt, moet zich stiekem een wegkapitein wensen als Tony Martin. Het was een veelbesproken transfer, die van de 4-voudig wereldkampioen tijdrijden op z’n retour naar Jumbo-Visma. Wat moest die versleten tijdrijder daar gaan doen na zo’n kwakkeljaar? Dat werd snel duidelijk: zowel in de Tour als in de Vuelta sleurde Martin het peloton vooruit aan het tempo dat hij geschikt vond. Heeft iemand geturfd hoeveel kilometers Tony aan kop reed? “Nu zal Martin wel snel opzij gaan,” orakelde José De Cauwer in het laatste kwart van een sleuretappe. Een aankondiging die hij een kwartier later, en vervolgens een half uur later nog eens herhaalde, om af te sluiten met een bijna geïrriteerd “Tony jongen, het is goed geweest”. Een dag later was het helaas écht goed geweest en moest ‘Der Tony’ naar huis, deze keer niet omdat hij stout was geweest, maar omdat hij onzacht in aanraking kwam met een stenen muur en het asfalt. Ik had hem deze keer nochtans zo graag de receptie gegund. Wereldkampioenen die dienstbaar kunnen koersen, ze zijn dun gezaaid.
Carl Fredrik Hagen
Een laatbloeier, deze Noorse ex-skiër (jaja, er zijn er nog). 5 jaar geleden kroop hij voor het eerst op een koersfiets. Wielrennen is dan ook geen nationale sport, laat staan erfgoed in Noorwegen. Als 8e stranden in je 1e grote ronde, een verrekt lastige dan nog: daar mogen een paar hoedjes voor af. Hoe hij na zijn tijdrit als een leeggelopen band over de meet viel, zegt veel over het doorzettingsvermogen van deze revelatie.
James Knox
De rookie flirtte wekenlang met de top 10, maar werd er met de eindmeet in zicht brutaal uitgeflikkerd. Daags na de massale valpartij kwam James aan de start met 2 armen en 1 been in het verband en een gepijnigde grimas. “Ik weet niet of ik vandaag ga kunnen finishen”, meldde hij zorgelijk. Vaderlijk omringd door Gilbert en Stybar ploeterde hij zich door de ellendigste dag uit z’n jonge loopbaan naar een 11e plaats in het eindklassement. Hij werd er zowaar wat emo van.
Primoz Roglic
Of hij niet een beetje kleurloze winnaar was, vroeg Michel Wuyts zich luidop af aan het eind van een folterende Vuelta. Nu had Primoz niet de horlepiep gedanst op het podium, noch was hij met een wheelie over de finish gesprongen en een groot orator ging er ook niet aan verloren. Maar kleurloos? Ondanks alle pech die hem achtervolgde, van lekkende plonsbadjes, over gruwelijke gravelstroken met ongelukkig geparkeerde motoren, tot het verliezen van 2belangrijke ploegpionnen, kwam hij nooit echt in gevaar. Ja, hij had die ene etappe kunnen winnen, maar besloot ze aan z’n jonge landgenoot te schenken. Zijn tijdrit was een mokerslag. Bergop was niemand zo consistent de sterkste. Dat Primoz geen stand-up comedian of circusdier is, maar wel met voorsprong de sterkste renner van een uitputtende Vuelta, mag dat volstaan?
Sam Bennett
Mister Hattrick zou z’n bijnaam kunnen zijn. 3 zeges in de Giro van vorig jaar, 3 in de BinckBank Tour en 3 in de Vuelta. Sammy houdt van veelvoud. Met de Tour werd het nog nooit wat. De laatste keer dat hij die reed werd hij allerlaatste en keerde hij zonder bloemen naar huis. Volgend jaar wil hij er heel graag bij zijn, zegt hij. De geruchten over zijn overstap naar Deceuninck-Quickstep, waar hij Viviani zou vervangen, worden hopelijk snel bevestigd. Weinig renners die een lastige sprint in een rondewedstrijd zo fataal kunnen afmaken.
Sep Kuss
De mooiste zegetocht van deze Vuelta, en misschien wel van het jaar, staat achter de naam van een jonge Amerikaan. In de bergrit naar Sanctuario del Acebo sprong hij weg op de steilste stroken van de Acebo en kwam hij breed grijnzend en high fivend met het juichende publiek over de streep, vleesgeworden geluk op een fiets. Jumbo-Visma weet wél hoe je je renners beloont voor hun harde werk.