Wanneer komt het er eindelijk uit? Het antwoord bij Taylor Phinney was helaas: nooit. Het Amerikaanse supertalent hing half oktober 2019 na de Japan Cup zijn fiets aan de haak. Een anoniem einde van een carrière die nooit bracht wat iedereen had voorspeld. “Ik ga me toeleggen op het maken van kunst en muziek”, kondigde de zoon van Davis aan.
In de periode dat junioren hun wereldkampioenschappen los van de profs reden, was Phinney 1 van de grote mannen. Hij werd in 2007 wereldkampioen tijdrijden in zijn leeftijdscategorie voor John Degenkolb. Op een 9e plaats ruim anderhalve minuut verder eindigde toen Rohan Dennis. Om maar te zeggen dat het tij nog wel kan keren. Een jaar later bleek ene Michal Kwiatkowski de betere en behaalde Phinney ‘slechts’ brons.
Vreemd podium
Het einde bij de junioren in mineur was enkele maanden later al lang verleden tijd toen de Amerikaan in een sprintje Parijs-Roubaix voor beloften won voor onder meer Jelle Wallays. Als 2e jaars maakte hij met 4 ritzeges en de eindzege brandhout van de tegenstand in de Olympia’s Tour, won hij opnieuw Roubaix (voor Jens Debusschere) en was hij duidelijk de snelste in de proloog van de Toekomstronde.
De kroon op het werk volgde in Geelong, waarin hij Luke Durbridge in een spannend duel versloeg. Kittel, Oliveira, Dennis, Mammini en Dumoulin werden naar de dichtste ereplaatsen verwezen. Mogelijk herinnert u zich de wegrit nog beter, want daarin slaagde Phinney erin om samen met Guillaume Boivin 3e te worden achter Matthews en Degenkolb. Met z’n 4’en stonden ze toen op een vreemd podium.
Kwestie van tijd
Met adelbrieven stapte Phinney in 2011 definitief over naar de profs. 6 jaar lang zou hij van BMC alle vertrouwen krijgen om zich te ontwikkelen. Aanvankelijk liep dat moeizaam, al won hij in 2011 in Amersfoort wel de proloog van de Eneco Tour, waarin hij uiteindelijk 4e zou worden. Hij zette de voorspelde stap voorwaarts in 2012 toen hij ook bij de profs toonde over kasseien te kunnen rijden met een 15e plaats in Roubaix.
Het ultieme hoogtepunt volgde dat jaar in Denemarken waar hij de roze trui veroverde in de proloog door Thomas op 9 seconden te knallen. In London viel hij op de Olympische Spelen 2 keer net naast het podium en op het WK in Valkenburg strandde hij op slechts 6 seconden van de wereldtitel. Vinokourov, Uran, Kristoff (wegrit O.S.), Wiggins, Martin, Froome (tijdrit O.S.) en opnieuw Martin (WK) waren de enige kanjers die hem van het ultieme eremetaal hielden. In 2013 was Phinney nog altijd maar 22 jaar en leek de hegemonie een kwestie van tijd.
Complicaties
Het begon nog goed toen Phinney in de zwaarste editie van Milaan-Sanremo in jaren als 1e achtervolger op het leidend 6-tal eindige. De rest van het voorjaar liep echter stroef en in het najaar bleek Martin op het WK tijdrijden plots ruim 2 minuten te snel voor hem. Een jaar later zat zijn seizoen er eind mei al op toen hij een beenbreuk opliep tijdens het Amerikaans kampioenschap. Enkele dagen eerder was hij nog kampioen in het tijdrijden geworden, dat truitje zou hij evenwel nooit dragen. De complicaties stapelden zich op en er werd zelfs gesproken over een amputatie. Pas in augustus 2015 dook Phinney terug op. Hij werd wereldkampioen in de ploegentijdrit en veroverde zo de enige regenboogtrui van zijn carrière bij de profs. Jarenlang werd voorspeld dat Phinney in Richmond 2015 voor eigen land de fakkel als ‘s werelds beste tijdrijder zou overnemen. Hij bleek niet de tijdrijder van weleer en werd er 12e.
In 2016 kon Phinney niet in de buurt komen van de Olympische medailles die hij 4 jaar eerder nog kon ruiken. Het bleef dat jaar bij een Amerikaanse titel in het tijdrijden en een ploegentijdrit in de Eneco Tour. Het voorjaar liet hij steeds meer aan zich voorbij gaan en in 2017 stond hij pas voor het eerst in zijn leven aan de start van de Tour. Zijn vader Davis won in de jaren ’80 2 Touretappes, maar Taylor geraakte niet verder dan af en toe de lange vlucht. Uit het niets werd de Amerikaan in 2018 wel nog 8e in zijn Parijs-Roubaix en even bestond de illusie dat het alsnog allemaal goed zou komen. Het vuur doofde helaas snel uit.
Dit jaar 2019 reed hij voor EF Education First, waarvoor hij sinds 2017 uitkwam, anoniem rond in het peloton. Aanhoudende knieproblemen maakten dat hij nooit meer de renner van voor zijn beenbreuk werd. Als zoon van Davis en voormalige wielrenster en schaatsster Connie Carpenter-Phinney (goud op de Spelen in 1984) was Taylor voorbestemd voor een veel grotere carrière. Uiteindelijk heeft zelfs zijn vriendin, de Poolse Katarzyna Niewiadoma, al een indrukwekkender palmares opgebouwd. De winnares van de Amstel Gold Race dit voorjaar mag in de toekomst op nog meer steun van haar partner rekenen. Zelf zag die dit jaar zijn ploegmaat Alberto Bettiol De Ronde van Vlaanderen winnen. “Maar zelf wil ik dit niet meer doen”, besluit hij eerlijk.
