Een ploeg Belgische ezc-renners trok deze maand naar het Afrikaanse eiland Madagaskar voor de plaatselijke nationale ronde. De tevens aangekondigde Nederlanders en Amerikanen gaven niet thuis, en de Fransen speelden een figurantenrol. Maar de Belgen maakten koers, wonnen ritten en… kregen het aan de stok met de organisatie. Waarop ze werden gediskwalificeerd. Renner Sam van de Mieroop doet het straffe verhaal.
Wat moeten we ons voorstellen bij de Ronde van Madagaskar?
Sam Van de Mieroop: “Het is een ronde waar steeds een internationaal deelnemersveld aan de start staat. Naast Afrikaanse teams zijn er ook steevast Europese ploegen van de partij. Dit jaar waren er naast ons ook een Frans team. Amerikanen en Nederlanders werden ook verwacht, maar die hebben last minute toch ergens moeten passen.”
Wie zat er in jullie fietsteam en hoe werd dat samengesteld?
Sam Van de Mieroop: “Met Guy Smet hadden we de King of Afrika bij, hij won in het verleden al eens de Ronde van Madagaskar en wist dus de weg. Naast hem hadden ook alle anderen al ervaring op Afrikaanse bodem: Niels Verdijck, Bart Tribout, Timmy De Boes, Jari Verstraeten en ikzelf moesten het gaan doen. Dit alles onder leiding van Herman Beysens en Jaak Lepere. Die 2 stelden het team samen en zorgen doorgaans voor de uitnodigingen voor deze en ook andere exotische wedstrijden.”
Met welke ambitie waren jullie naar Madagascar afgezakt?
Sam Van de Mieroop: “We hadden met Jari Verstraeten een man voor de gele trui. Naast hem zo goed mogelijk helpen aan de top van het klassement mikten we op individuele etappewinst.”
Hoe verliepen de 1e etappes?
Sam Van de Mieroop: “Na 2 etappes leken we baas, Jari Verstraeten won rit 1, voor mezelf. In rit 2 was het weer feest, naast winnaar Guy Smet kleurde ook de rest van de top 4 zwart-geel-rood. Vanaf de 3e rit kregen we het lastiger. Ik werd hierin nog 2e en mocht tussen de Malagassiërs op het podium kruipen. De 4e rit werd er ene van veel afzien en frustraties, in de 1e 40 km moesten meer dan 1.000 hm overwonnen worden. De latere gele trui reed ons bergop al snel uit de wielen. Jari en ikzelf zaten met 4 waakhonden in het wiel. We bleven rustig ons tempo rijden en boven hadden we 3 minuten achterstand. Geen paniek, want Jari reed in de gele trui en had 17 minuten voorsprong in het klassement op de ontsnapte renner. Ik stond zelf op 7 minuten als 2e. We kwamen op het plateau boven weer dichterbij, bij een voorsprong van 1’30 liet ploegleider Herman Beysens – die de bui al voelde hangen – zich van achter de eenzame koploper uitzakken.”
“Rare actie leek het dat Herman daar voor ons reed, maar al snel werd duidelijk waarom. Hij gaf ons beiden weer drank en reed weer naar voor. 1km later een nieuw tijdsverschil, weer 3 minuten. Jari en ik konden onze ogen niet geloven maar we bleven onze duotijdrit van 120 km verderzetten. Dat scenario herhaalde zich nog enkele keren, maar op 15 km van de meet kregen we de vluchter toch weer te pakken. In de laatste km’s moesten we ons moegestreden gewonnen geven tegen de rest van ons groepje. Maar de gele trui was nog steeds in onze handen.”
Maar vanaf toen ging het verkeerd. Vertel!
Sam Van de Mieroop: “Rit 5 werd de rit te veel voor ons. Met daags voordien enkel een stokbroodje met confituur, een recupshake en een busreis van 5 uur met een koker Pringels in onze maag gingen we tegen volgetankte Malagassische renners weer van start. Al snel reed Jari lek maar, hij kwam op eigen kracht weer aansluiten, want hulp van de auto’s mocht hij niet krijgen van de jury. De kopgroep was rond half koers 6 minuten weggereden. We bleven bij elkaar, maar dan brak de hel los. Bart en ikzelf moesten passen. Jari moest onze kwelduivel van daags voordien een paar meter geven. Die paar meter werden 10 tot 15 seconden en toen Jari de bocht omdraaide bergop, was de vogel plots gaan vliegen. In no time reed hij naar de kopgroep. Jari gaf gefrustreerd op en wist dat de ronde winnen op deze manier niet mogelijk was. Wat hij dan vanuit de wagen te zien kreeg, tartte alle verbeelding.”
“De latere winnaar van de ronde zat voorin en die kopgroep reed op de vlakke stukken achter de wagen en op de cols hingen ze aan. De jury, de wedstrijddirecteur en de voorzitter van de federatie keken ernaar en grepen niet in. De top 6 was volledig van de A-ploeg van Madagascar. De eerste 4 hadden 8 minuten voorsprong op een deel van de vroege vlucht, Bart Tribout en ikzelf werden op 20 minuten gereden. Terwijl we de dagen ervoor de lakens uitdeelden, was het plots omgekeerd. Er werd natuurlijk al dagen met verwijten naar het hoofd van de koersdirecteur gegooid van onze kant. Als wij moesten passen bleef er een motor bij ons terwijl de rest deed wat hij wilde.
“Vanaf rit 6 en rit 7 reden we een stuk afwachtender met de 4 renners die op dat moment nog in koers zaten voor onze ploeg. Ik kon zelf rit 6 winnen in een spurt met een man of 10, Bart was solo aan het feest in rit 7. Maar de frustraties bleven in de ploeg, met de directeur konden we niet rustig communiceren en de bom ontplofte tijdens die 7e etappe. Timmy was voordien ziek uit de koers gestapt en trainde de rest van de ronde mee over het parcours. Wat eerst geen probleem was, werd er toch 1. Zowel tijdens als na de rit werd er heen en weer geroepen en gezwaaid. De wagen van Herman werd afgenomen en het volledige team mocht niet meer van start in de laatste rit. Jammer.”
Hebben jullie niet geprotesteerd?
Sam Van de Mieroop: “Onze resultaten en ons prijzengeld voor de nevenklassementen werden geschrapt. Het geld is natuurlijk bijzaak, want we hadden allemaal hard gewerkt om de finish te halen. Dit werd ons op een domme manier ontnomen. Wij wilden gewoon een faire wedstrijd, maar die kregen we niet. Het had in verschilde etappes niet meer met koers te maken maar alles met wie het langst aan de auto kon hangen. Het is jammer voor de renners van Madagaskar, want talent reed er zeker rond, anders konden ze ons ook niet uit de wielen rijden bergop. Echt reageren konden we niet, het peloton deed het in onze plek. Na de start stopten ze bij ons om te laten zien dat ze niet akkoord waren met de beslissing en zeiden dat we moesten meerijden. We hadden echter geen keuze en bleven aan de kant in de laatste rit. We zijn dan maar onze koffers gaan pakken”
Wat maakt Madagaskar zo mooi als land en wat maakt het zo leuk om te fietsen?
Sam Van de Mieroop: “De natuur is er uniek, al hebben we zeker niet alles gezien. Het lijkt me leuk om er eens op vakantie te gaan en er meer de natuur en dieren op te zoeken. Er nog gaan fietsen is wat anders: de wegen zijn niet altijd top en na dit avontuur pas ik de volgende keer voor toch de Ronde van Madagaskar. Maar voor andere exotische rondjes zal ik steeds op de 1e rij staan om mee te gaan. Het is een geweldige manier om op plekken te komen waar je anders nooit zou komen. Het is altijd een feest om met een ploeg op pad te gaan en te doen wat coureurs het leukste vinden: fietsen en genieten van het leven.”