Ze haalde wel Sporza.be met een eigen filmpje, maar voor de rest was het geen topseizoen voor Famke van Waterschoot. De veldrijdster uit het Nederlandse Oostburg, geboren in het Belgische Knokke, sukkelde van de ene miserie in de andere. En laat dat nu net zijn waarom ze een topcarrière als voetbalinternational had opgegeven.
2019-2020 is geen fantastische winter geworden voor Famke van Waterschoot. “Het begin van het seizoen verliep goed. In oktober heb ik een zware val gehad, met als gevolg dat mijn schouder uit de kom was. Na 3 weken was ik weer wedstrijdklaar. Het ging steeds beter en het goede gevoel kwam langzaam terug. In de kerstperiode is het wat misgelopen. Ik had besloten om de dag voor Loenhout nog een B-cross te rijden. In die cross ben ik helaas over een hek gevallen, waardoor ik moest stoppen. Mijn hand en knie stonden dik, maar de dag daarna Loenhout en 2 dagen daarna in Diegem heb ik toch gereden. Het ging allemaal goed en ik kwam terug in de flow.”
De Grote Prijs Sven Nys op Nieuwjaarsdag zorgde nog voor meer onzekerheid in het hoofd van de Oostburgse. “In Baal heb ik wellicht wat last gehad van vermoeidheid en een opkomende verkoudheid, waardoor ik minder concentratie had. Dit was misschien de oorzaak van mijn val over die dirt jump, ook al kan mijn techniek zeker nog verbeteren. Fysiek denk ik dat het weinig invloed heeft gehad. Mentaal was het iets moeilijker omdat ik in mijn achterhoofd al bij mijn 1e Nederlandse kampioenschap zat. De dag na de cross zijn we toch nog naar de dokter gegaan, aangezien de pijn niet minder was en mijn hand en knie dik stonden. Het bleek een kneuzing en ik mocht zeker 4 dagen niet fietsen, maar met de kampioenschappen in zicht was dat niet ideaal.”
Overtraining
Daar was Van Waterschoots leed nog niet mee voorbij. “Mijn verkoudheid werd steeds erger. Hierdoor heb ik 2 weken niet kunnen fietsen en zo ook het NK gemist. Daarna ben ik rustig wat gaan trainen en die week heb ik nog een B-cross gereden. Die verliep niet zoals ik wilde. Ik voelde me zo misselijk dat ik al in de 3e ronde moest opgeven. In de week die daarop volgde, heb ik toch nog wat getraind en de zondag geprobeerd een cross te rijden bij een kleine bond in Maldegem. Die heb ik kunnen uitrijden, maar het gevoel was er nog niet. We hebben dan besloten om eens naar een sportdiëtist te gaan, omdat we dachten dat ik te weinig zou eten. En dat was inderdaad het geval. Dit zou in 1 week natuurlijk niet ineens beter zijn.”
Ik heb mezelf nog wat rust gegeven en hoopte in februari nog 6 crossen te rijden. Helaas moest ik afgelopen woensdag in de Parkcross in Maldegem afstappen. Het ging me niet meer en de kracht was helemaal weg. De oorzaak weten we nog niet, maar het zal samenhangen met overtraining en een verkeerd eetpatroon. Het was een moeilijke beslissing om mijn seizoen eerder te stoppen dan gepland, maar dit gaat me de rust geven die ik nodig heb. Ik zit nu ook in mijn 6e jaar, wat wil zeggen dat ik ook een grote eindtaak moet maken. Dat zorgt voor wat meer stress bij mij. Ik mis mijn fiets wel al, maar helaas heeft een lichaam ook z’n rust nodig. Ik kan in ieder geval niet wachten om terug op de fiets te springen. Ik ben van plan om in april mijn wegseizoen te starten. Dit wordt mijn 1e echte zomer op de weg, dus ik kijk er erg naar uit.”