Wonderkind. Goudhaantje. ‘Eddy’ Evenepoel. Toptalent. Vleesgeworden hoop in bange Belgische koersdagen. Z’n achternaam is overbodig geworden. Remco volstaat. Maar wat was dat allemaal vandaag in de Ronde van Lombardije?
Hij moest alleen maar starten vandaag. Winnen zou hij vanzelf. Omdat dat dat het enige logische en denkbare scenario was. Gewoon trappen, Remco. En recht blijven, jongen, dacht ik er in stilte bij. Een paar uur later stond daar een fiets. Een fiets zonder renner is wat je niet wilt zien in de koers. Toch stond daar die fiets, zijn fiets, zonder Remco. Dat de koers over was voor hem, dat hij vandaag geen monument zou winnen, het deed er niet toe. Het enige wat er toe deed, was dat hij ok was.
Terwijl wij bang wachtten op geruststellend nieuws, kwekten commentatoren doodgemoedereerd verder, over ditjes, datjes en allerhande, alsof er niet net een renner angstwekkend diep in een ravijn was gevallen. Terwijl wij ons hart vasthielden kregen we reclame. Ik ben vergeten waarvoor, maar herinner me mijn verbijstering. Ik zag hoe de man die een week geleden door Remco op minuten werd gereden triomferend over de meet kwam en het kon me niets meer schelen.
Geen voyeurs
Wat een feestdag voor het vaderlandse wielrennen moest worden, werd een donkere dag om heel snel te vergeten, of liever nog, om heel veel uit te leren. Dat koers becommentariëren een stiel is, en weinigen gegeven. Een goede commentator speelt en goochelt met woorden, weet waarover hij of zij het heeft, leest en analyseert een wedstrijd beter dan de kijker op de bank, herkent sporters van ver aan hun stijl, weet wanneer hij/zij beter even kan zwijgen, en begrijpt bovenal wat kijkers voelen wanneer 1 van hun helden een doodsmak maakt. We zijn gezegend met uitstekende en vakkundige commentatoren op onze openbare omroep, een luxe waarvan we ons pas bewust worden wanneer we ze moeten missen.
Dat je als zender niet vrijblijvend uitzendrechten op sportwedstrijden zou mogen kopen als de sport zelf, uitgerekend op 1 van haar meest dramatische momenten, niet voorgaat op reclame. Dat het tijd is voor wat ethiek in de sportverslaggeving. Wat ben je eigenlijk aan het doen als je als een aasgier over de reling gaat hangen waaronder een gewonde renner ligt, om toch maar dat ene dramatische plaatje te schieten, en dat plaatje vervolgens meteen de wereld instuurt. Vraag je jezelf misschien eens af wat je zelf al dan niet zou willen zien terwijl je doodsbang afwacht of je kind ok is. Je bent sportverslaggever, geen voyeur.
Genoeg!
Dat dit alweer de val te veel, te driest, te dramatisch was. Want dat zeggen we elke keer. Vorige week nog, na de gruwelijke crash van Fabio Jakobsen. We zeggen het al jaren en we blijven het zeggen. Intussen blijven renners vallen; steeds sneller, harder, dieper en vaker. Ik denk dat ik voor veel koersliefhebbers spreek als ik zeg dat het genoeg geweest is. Levensbedreigende valpartijen, ambulances, gebroken ploegleiders en collega’s zijn niet wat we willen zien. We hebben ze al te vaak gezien. Ze zijn nefast voor de vreugde en het plezier die de sport te bieden heeft. Ze zijn het allerlelijkste uithangbord voor een sport die zoveel moois in zich heeft.
Het moet beter
Terwijl ik wachtte op hoopgevend nieuws over Remco, en aan zijn ouders dacht, prees ik mezelf gelukkig dat mijn kinderen niet de minste interesse vertonen om wielrenner te worden. Ik zou het hen overigens met alle mogelijke en onmogelijke argumenten uit hun hoofd praten. Ga rond de tafel zitten, beste ploegleiders, managers, wielerbonden, organisatoren, verslaggevers en renners, en vraag jullie samen af hoe het beter kan. Want dat het beter moet, daarover kan geen twijfel meer bestaan.
3 comments
Beste Pieke,
Er reden meer dan honderd coureurs door die bocht en er viel er één. Ik volg al meer dan vijftig jaar wielerkoersen en het aantal valpartijen, waarvan ik als verslaggever melding moest maken is ontelbaar. Vaak is het brute pech, maar ook heel vaak is vallen het gevolg van overmoed, van een stuurfout, van een mechanisch defect. Het kan allemaal voorkomen. Feit blijft dat er – zeker in afdalingen – te veel risico wordt genomen. Dat gevaar wordt door de coureurs zelf veroorzaakt. Dan kan je gaan zitten vergaderen wat je wil en met wie je wil, maar dat zal geen oplossing brengen. De val van Jakobsen lag vorige week ook niet aan het parkoers, maar aan een verboden manoeuvre van Groenewegen. De UCI mag zich overigens wel buigen over de al te gemakkelijke goedkeuring van parkoersen. In België zagen we vandaag de Omloop van het Hageland waar de renners in kolossale stofwolken, opgeworpen door de tv-motor waarvan daan mooie plaatjes gemaakt moesten worden. En in de Dauphiné werden coureurs in een afdaling van 15 procent over een weg gejaagd vol steenslag en kuilen. Het is een raadsel hoe dat allemaal goedgekeurd kan worden en waarom organisatoren dit renners aan doen. En dan nog iets over de verslaggevers en fotografen die het ongeluk van Evenepoel probeerden vast te leggen. Jij noemt dat aasgieren. Dat vind ik nou een schande. Die mensen doen gewoon hun werk en proberen het publiek te informeren. Een verslaggever is nou eenmaal geen struisvogel die zijn kop in het zand steekt als het moeilijk wordt. Met vriendelijke groet Ron Couwenhoven
Beste Ron, ik herinner me nog goed de beelden van de bewegingsloze Fabio Casartelli en Wouter Weylandt. Dat fotografen en cameralui dat vastleggen: hoort bij hun job. Maar enige terughoudendheid om beelden te verspreiden van een mogelijk fatale val zou wel sieren. De regie had hier andere keuzes kunnen maken zolang er geen duidelijkheid was over Evenepoel.
Daarnaast gaat de organisatie ook niet vrijuit. Een vreselijk steile klim kan gepaard gaan met een gevaarlijke afdaling. De Sormano haalt gemiddeld 17%, met een piek tot 27%. Dan weet je het wel.
Tot slot: je argument dat 99 renners er veilig passeerden, verzacht dus die valpartij? In 2017 liepen Petilli en Bakelants in de afdaling samen 15 breuken en nog wat letsels op na een val.
Moet er eerst een dode vallen?
Voor zover bekend is in het persdorp het risico op breuken vrij beperkt. Aan de laptop daar riskeer je weinig valpartijen.
Beste Ron, dan kan ik je zeggen dat er veel verslaggevers zijn die ook vinden dat dit aasgieren zijn! Dze beelden hebben 0% nieuwswaarde en doen afbreuk aan de verslaggeving.