7 jaar op rij werd Alice Pirard Belgisch kampioene MTB Marathon, maar afgelopen weekend moest ze haar meerdere erkennen in Joyce Vanderbeken. De West-Vlaamse veldrijdster kwam gebeten aan de start in La Roche en ploeterde zich door de modder. Na 5 uur afzien werd ze in de finale km nog bijgehaald door Pirard, maar vervolgens was er geen houden meer aan.
“Dat ik Belgische kampioene MTB Marathon kon worden, was voor mij geen verrassing”, valt Joyce Vanderbeken met de deur in huis. “Ik werd het in 2006 in Hotton al een keer en ook vorig jaar in Malmedy was ik lang op weg om kampioene te worden tot een familielid van een concurrente bewust voor een pijltje ging staan en ik zo de verkeerde kant op reed. Ik was toen zeer ontgoocheld en besloot daar op het podium dat ik er alles aan zou doen om sportieve revanche te nemen.”
Dat bleek geen holle uitspraak. “Het begon met het aanschaffen van een nieuwe MTB-fiets, een fully, zodat ik met gelijke wapens aan de start zou staan. Ik ben dit jaar ook het parcours van La Roche gaan verkennen, verkeerd rijden zou me geen 2e keer overkomen. Het viel me onmiddellijk op dat het een loodzware omloop was, maar dat er op technisch vlak geen al te grote uitdagingen waren. Een parcours op mijn maat dus.”
Bondgenoot
Regen bij de start, velen haalden hun neus op, maar als crossster zag Vanderbeken de modder als bondgenoot. “In de 1e ronde reed ik al van de andere vrouwen weg, enkel Helena Plasschaert kon nog even terug komen. Ik kwam nog wel ten val op een glad stukje asfalt, maar gelukkig zonder erg. Kort daarna kon ik definitief van haar wegrijden om urenlang alleen op kop te rijden. De omstandigheden werden steeds zwaarder toen het nog wat meer begon te regenen. Modder is in deze wedstrijd écht wel het sleutelwoord geweest.”
De 2e ronde bouwde ze een heel mooie voorsprong uit en nog steeds gemotiveerd begon Vanderbeken aan de 3e toer. “Tot ik plots toch mijn klop begon te krijgen en het klimmen moeizamer werd”, duidt ze. “Ik hoorde dat mijn voorsprong begon te slinken, maar ik kon echt niet meer rapper. Op iets meer dan een kilometer van het einde kwam Alice Pirard aansluiten. Ik had haar niet meer verwacht en schrok dan ook even, maar op 1 of andere manier gaf het me ook een boost.”
5 uur afzien
“Ik had geen 5 uur afgezien in de modder om het in de laatste honderden meters te laten schieten. Het zicht van de aankomstboog gaf me het laatste mentale duwtje. Ík zou kampioene worden, zei ik tegen mezelf en spurtte van Alice weg. Deze Belgische titel is voor mij en mijn team Bike-Advice ITAF heel belangrijk. Het staat altijd goed op je palmares en jaren later wordt daar nog over gepraat. Ik heb er met véél plezier een cross voor laten schieten.”
Met deze knalprestatie heeft Vanderbeken ook getoond dat de leeftijd (36) geen vat heeft op haar explosiviteit. “Het was met dat wapen dat ik van Alice ben weggespurt. Ook op de weg heb ik mijn explosiviteit al getoond door op 22 september op het BK wegwielrennen in Anzegem een knappe spurt neer te zetten waarmee ik 2e werd bij de clubploegen. Ik ben dus nog niet versleten”, lacht ze.
BK Meulebeke
Vanaf nu gaat de focus volledig naar het veldrijden, al is een programma opmaken en doelen stellen in coronatijden geen sinecure. “Zo heb ik al meermaals mijn programma moeten aanpassen omdat wedstrijden geannuleerd worden of van datum wijzigen. Waar ik er vroeger een doel van maakte om mijn plaats in de UCI-ranking te kunnen behouden, laat ik dat nu voor wat het is en focus ik me op bepaalde wedstrijden waarin ik graag echt goed wil zijn. Een UCI-cross winnen en het BK veldrijden in Meulebeke zijn zowat mijn grootste doelen dit seizoen.”