Na 17 jaar wielrennen stopt Stephen Orbie uit Poperinge met koersen. De 32-jarige eliterenner zonder contract probeerde het nog een laatste keer, maar achteraf gezien werd dat de grootste ontgoocheling uit zijn carrière.
Het wielerverhaal van Stephen Orbie begon in 2003. “Ik fietste als wielertoerist maar omdt ik ook voetbalde mocht ik niet competitief fietsen van mijn ouders. Maar we gingen toen in de zomer op vakantie naar de Mo,t Ventoux en daar daagde mijn vader mij uit. Als ik alleen helemaal boven zou geraken, mocht ik dan toch beginnen koersen. Op minder dan 2 uur stond ik op de top. Helemaal choco, maar ik stond er wel. En dus kon ik als 2e jaars nieuweling eindelijk in competitie. De 1e 2 seizoenen was het echt afzien om in het allerbeste geval toch maar een verre ereplaats te bemachtigen.”
Maar Orbie liet zich niet kennen. “Als 2e jaars junior was ik wel goed ik, reed ik tal van ereplaatsen en won zelfs 1 wedstrijd – de Arend der Juniores in Rekkem. Mijn sprint was altijd mijn sterkste wapen, vooral als het licht bergop ging. Als 1e jaars belofte was het andermaal aanpassen. Ik reed voornamelijk bij de elite zonde rcontract en niet bij de beloften, ook omdat ik bij het Delsol Team in een ploeg zat met allemaal oudere ervaren renners. Ik zie me nog altijd op de ploegtrainingen met mijn miniverzetje naast de oudere garde met een reuzegroot mes op kop te beuken.” (lacht)
Ken Vanmarcke en Edward Theuns
Op het einde van 2007 stopte de ploeg stapte Orbie over naar het BCV Works CT van Luc Corneillie. “Ik mocht voor de 1e maal proeven van het grote werk zoals de topcompetitie ,de Ronde van Vlaams-Brabant en de Ronde van Antwerpen. Ik leerde er heel veel van Ken Vanmarcke, de broer van Sep, en kreeg er ook veel appreciatie van hem voor terug. Uiteindelijk reed ik er 3 seizoenen met tal van mooie ereplaatsen. In 2011 verhuisde ik naar VL Technics-Abutriek, de ploeg van Rudy Vandenheede, dat toen enkele jonge talentvolle renners in huis had.
Dat waren onder meer Edward Theuns, Dimitri Peyskes en later ook Arjen Livyns, Dimitri Claeys, Brecht Dhaene, Jo Maes en Kirill Pozdnyakov. “Met die laatste ging Orbie geregeld op stage. “Ik knechtte altijd met plezier voor mijn ploegmaats, want voor mij is dit qua begeleiding en koersprogramma en koerservaring nog steeds 1 van de mooiste periodes. Ik reed er dan ook 5 seizoenen en ik heb nog steeds contact met veel renners en stafleden van toen. Het laatste jaar 2015 was ook mijn beste jaar voor de ploeg, met een paar persoonlijke podiumplaatsen. Omdat VL Technics meer en meer een ploeg werd voor U23-renners en ik zelf al 28 was, moest ik andere oorden opzoeken.”
Ereplaatsen
Atom 6-Tops Antiek werd zijn nieuwe bestemming. “Achteraf bekeken was dat ook mijn beste seizoen dat ik gereden heb. Het begon nochtans slecht voor mij. Net voor de start van het seizoen kreeg ik mycoplasma en mocht ik 3 weken niks doen. Vanaf april reed ik al voor de prijzen en dat was eigenlijk heel het seizoen zo. Ik reed er constant, had vertrouwen en was van niemand bang, ik behaalde dan ook in september een overwinning in Passendale in een sprint met 5 na een ganse dag in de aanval gereden te hebben. Maar wat me het meeste bijblijft qua prestaties zijn 2 andere koersen. 1 ervan was een 5e plaats in de Omloop van het hoogserlei in Tielt op het einde van het seizoen. Ik was er supergemotiveerd. Het waaide heel hard die dag en ik reed de ganse koers bij de eerste 10. Iedere ronde stond de deur open, tot we opeens nog met een man of 10 overschoten . Allemaal goeie renners, zoals een Lennert Teugels – die won, Samuel Leroux, Mario Willems, Niels Nachtergaele en Emiel Planckaert.”
Het jaar erop, 2017, reed Orbie opnieuw enkele podiumplaatsen. “1’tje springt er nog bovenuit, de kermiskoers in Meulebeke. Ik reed er in de 3e ronde weg met 2 anderen reed ik gans de koers voorop tot de laatste ronde. “Op 2 km van de meet werden we teruggepakt en in de sprint werd ik nog 2e na Kevin Neyrinck. Die dag was ik echt wel dik in orde. In 2018 verhuisde ik naar het VDM-Trawobo CT. Ik begon er goed met direct wat ereplaatsten, maar net voor de zomer werd ik er telkens uitgereden op de eerste beste brug. Ik kon opeens niks meer, was hele dagen doodmoe en geraakte amper aan trainen toe. Ik kampte met een fysieke burn-out, het duurde me 5 maanden eer ik weer deftig kon fietsen. Toen waren we al november, maar ik kreeg voor 2019 een herkansing van de ploeg.”
Grootste ontgoocheling
Maar Orbie voelde dat zijn lichaam na een zware training of koers telkens meer tijd nodig had om te herstellen dan anders. “Ik kon 1 week goed trainen en een degelijk resultaat rijden om dan vervolgens de 2 opeenvolgende weken als een vod rond te lopen en in de koers te lossen na 3 ronden. Ik eindigde het seizoen vroeger dan anders om wat extra te rusten en besloot om het nog 1 keer te proberen. Dit seizoen besloot ik om samen met enkele andere renners zelf een ploeg op te richten, het CT Projectbouw Borgonjon-Dewa Sport. Het werd de grootste ontgoocheling uit mijn wielerloopbaan.”
“Op sportief vlak kan ik er weinig over zeggen. Omdat corona roet in het eten gooide, kon ik amper koersen. Maar ik kreeg ook weinig appreciatie voor wat ik deed. Op collegiaal vlak verliep niet alles correct en van eenzijdige beslissingen hou ik niet. Dit was ook één van de redenen waarom ik besloot om er definitief mee te stoppen. Ook omdat ik tot op de dag van vandaag nog altijd last heb van oververmoeidheidsverschijnselen – ik kreeg zopas weer een opstoot van vermoeidheid – en daarom wil ik mijn lichaam nu volledig laten herstellen. Zonder die oververmoeidheid was ik zeker nog renner geweest, maar soms heb je het niet altijd zelf in de hand. Ik fiets nog altijd heel graag, maar koersen zal er voor mij niet meer inzitten. Ik haal ook veel voldoening uit gewone fietstochten.”
1 comment
mooi !!