Vanaf 1 januari zal er een nieuw crossteam te zien zijn in de Vlaamse velden. ‘Team Never Give Up by Jolien Verschueren’ is een ploeg ter nagedachtenis van de veldrijdster uit Kruishoutem die we afgelopen zomer verloren na een lange strijd tegen kanker. Hartsvriendin Kim Van de Steene, de veldritsensatie van het najaar 2018, werkt aan een comeback na haar 3e bevalling en wordt zo het uithangbord van de ploeg. “Ik wil Jolien haar droom helpen verderzetten.”
‘Team Never Give Up by Jolien Verschueren’ is een project dat vooral wordt uitgebouwd door Franky en Livine, de ouders van Jolien, om zo haar droom van een eigen team verder te zetten en ook Jolien te blijven herinneren. Zus Jolisa zal voor de nieuwe ploeg rijden en daar komt na Nele De Vos nu ook Joliens hartsvriendin Kim Van De Steene bij. Jolien Verschueren (Kruishoutem) en Kim Van De Steene (Zomergem) zijn streekgenoten en konden het jarenlang bijzonder goed met elkaar vinden. Niet alleen op sportief gebied maar ook en vooral familiaal.
Beide Oost-Vlaamse veldrijdsters reden destijds hun wedstrijden in de nevenbond LRC. “We maakten daar elke week weer een leuke familiale uitstap van en zo leerde ik ook Jolien en haar familie kennen”, vertelt Van De Steene. “Ik herinner me dat ze meteen heel veel warmte en liefde uitstraalden. Jolien won praktisch alles bij de LRC, geloof ik. Zelf ging ik dan wat hogerop om te crossen en ik vroeg haar mee. Dat zag ze eerst niet zitten, want ze vond het er zo gezellig en had wat schrik om het familiale aspect te verwaarlozen. Uiteindelijk is Jolien toch nog enorm gegroeid bij de Belgische elite.”
WK Valkenburg
Jolien en Kim leerden elkaar beter kennen in het voorjaar 2018, toen ze allebei geselecteerd werden voor het wereldkampioenschap veldrijden in Valkenburg. Van De Steene herinnert het zich nog alsof het gisteren was. “Na mijn werk in de zorgsector zijn we toen samen naar Valkenburg gereden”, vertelt Van De Steene. “We hebben gebabbeld over van alles en nog wat. Jolien vertelde over haar grootouders die naar een woonzorgcentrum moesten, over haar gezin en haar kindjes op school, over de liefde die ze voor hen allen voelde, over haar katholieke geloof, trouwen, de toekomst en natuurlijk over onze sport. Haar tater heeft de hele rit niet stilgestaan.” (lacht)
Van De Steene en Verschueren konden het zo goed met elkaar vinden omdat ze een belangrijke waarde deelden. “We leefden allebei voor onze sport, gingen daar tot het uiterste voor, maar tegelijkertijd droegen we ons gezin en onze familie op handen”, legt Van De Steene uit. “Het familiale en ook ons werk was en is nog altijd belangrijker dan de sport. Buiten de wedstrijden zagen we elkaar om die reden ook weinig. Af en toe probeerden we wel eens een trainingsritje samen te doen, maar we hadden elk ons eigen gezin en onze eigen job. Op de wedstrijden daarentegen trokken we wel altijd naar elkaar toe voor een babbeltje, hoewel we voor een ander team reden.”
Wereldbeker
Het verlies van Jolien Verschueren is dan ook niet makkelijk te verwerken. “Samen met renster Jo Blanchaert probeer ik dat een plaats te geven. We fietsen soms samen naar het graf van Jolien. Ook met haar vader heb ik al eens een ritje gedaan om mooie herinneringen op te halen. En met haar mama deel ik via chat soms foto’s van Jolien om haar zo wat te steunen. De Koppenbergcross, nu haar eigen Grote Prijs, was alvast een mooi eerbetoon. Het deed ergens goed om er bij te kunnen zijn en de warmte te voelen van zoveel mensen die haar graag gezien hebben en haar nu ook missen. Jolien haar foto staat bij mijn Koppenbergkassei in de keuken.”
Begin 2020 zette Van De Steene persoonlijk een stapje terug van Tarteletto-Isorex naar BNS Technics Concrete House. “Daar ga ik nu mijn contract uitdoen, want ik ben de ploeg heel dankbaar”, beklemtoont Van De Steene. “Ik zou er ook gebleven zijn, maar ik wil voor Jolien echt mee haar eigen team voortzetten. Dat was haar droom en daar wil ik mijn steentje aan bijdragen. Het zal wel gestaag gaan. Mijn conditie is zeker niet slecht, maar mijn bekkenbodemspieren moeten terug op volle kracht zijn en ik geef nu nog borstvoeding, dat speelt ook allemaal mee. Ik wil vooral weer een mooi niveau halen in de gegeven omstandigheden, met aandacht voor het familiale. Het zou leuk zijn om nog eens een Wereldbekermanche te mogen rijden, maar een must is dat zeker niet.”