José De Cauwer was tijdens de afgelopen Strade Bianche onder de indruk van Quinn Simmons. De amper 20-jarige Amerikaan werd uiteindelijk fraai 7e, voor de neus van Tim Wellens. Inmiddels is hij al toe aan zijn 3e jaar bij de profs, nadat hij de beloftencategorie gewoon had overgeslagen. Een grote overwinning ligt stilaan in het verschiet. Het is niet de vraag of, maar wel wanneer die zal volgen.
Quinn Simmons is zoals je van een Amerikaan mag verwachten een vreemde vogel, maar wel eentje die ver kan vliegen. Hij maakte voor het eerst indruk toen hij in 2018 naar Europa kwam voor een aantal juniorenkoersen. In Gent-Wevelgem werd hij 3e, in Parijs-Roubaix 7e en met een ritzege in de Saarland Trofeo kon hij terug naar huis, om daar kampioen van zijn land te worden.
Wat in 2018 nog een mooie binnenkomer was, werd in 2019 een bisnummer van jewelste. Simmons won vrijwel overal waar hij aan de start stond. Dat begon in Gent-Wevelgem en zette zich verder met 3 ritzeges en het eindklassement in de SPIE Internationale Juniorendriedaagse (de voormalige Driedaagse van Axel), de Tour du Pays de Vaud (1 ritzege), de Grand Prix Rüebliland (2 ritzeges en het eindklassement) en de Keizer der Juniores (1 ritzege en het eindklassement).
Dirigent
Wie hem nog niet kende, werd in Harrogate wel even weggeblazen door de Amerikaan. In de tijdrit viel hij nog net naast het podium, 3 dagen later was er in lijn niets tegen hem te beginnen. Simmons reed Martinelli op 56 seconden en zijn landgenoot Magnus Sheffield op meer dan anderhalve minuut. Het was een masterclass die de Amerikanen die dag etaleerden. Simmons dirigeerde het spektakel en gaf duidelijke richtlijnen aan zijn makkers. Ook Sheffield maakte die dag trouwens indruk en rijdt momenteel niet toevallig voor INEOS Grenadiers.
Zelf beleefde Simmons in 2020 weinig plezier aan de overstap naar de profs. Het was het bewuste coronajaar en pas in september kwam hij boven water met een 2e plaats in de Ronde van Hongarije (na Atitila Valter) en een 6e plaats in de Bretagne Classic. Hij zal vast veel geleerd hebben, maar velen stelden zich ook de vraag waarom hij geen jaartje bij de beloften mocht rijpen.
In het najaar van 2020 kwam dan nog de hele heisa rond een tweet van Simmons. Hij sprak op Twitter zijn steun uit voor Donald Trump en gebruikte daarbij een blackface. Dat leidde tot een stormvloed van kritiek en ook fietsenmaker Trek zat verveeld met de situatie. Eerst kwam zijn ploeg nog met een milde reactie waarin het beloofde de renner beter te begeleiden, even later werd hij toch nog geschorst. De renner zelf liet weten dat hij het niet racistisch bedoelde en respect had voor ieders mening.
Profoverwinningen
Na de heisa volgde in 2021 ook de wederopstanding. Die kwam er voor Simmons in ons land in de Ronde van Wallonië. De Amerikaan won er de etappe naar Érezée in een sprint-à-deux met Stan Dewulf. Dat volstond meteen ook voor de eindzege, het waren zijn eerste profoverwinningen.
Trek-Segafredo liet Simmons vervolgens debuteren in een grote ronde en daarvoor is de Vuelta natuurlijk uiterst geschikt. Quasi een hele ronde lang reed Simmons in dienst en kwam hij in een grupetto aan. Op het einde koos hij richting Monforte de Lemos toch zijn dagje uit. Samen met onder meer Bagioli en Rui Oliveira versloeg hij met een klein groepje het peloton, maar aan Magnus Cort viel in die etappe en de rest van de Vuelta weinig te doen. Simmons werd 3e, een mooie uitslag om de winter mee aan te vatten.
Dit jaar heeft Simmons klaarblijkelijk een nieuwe stap gezet. Ook vorig jaar reed hij er al een ijzersterke wedstrijd, maar werd hij geveld door een mechanisch defect en een valpartij. Dit keer had hij minder pech, maar had hij ook geen antwoord klaar op de versnelling van Pogacar. In de finale moest hij ook passen bij versnellingen van onder meer Asgreen en Valverde, al is de 7e plaats zeker een opsteker.
Simmons blikt al vooruit naar de editie van volgend jaar, want ooit wil hij de wedstrijd op zijn naam zetten. Normaal trekt hij nu naar de Tirreno en verderop in het voorjaar zou hij mogelijk ook Stuyven en Pedersen assisteren in hun jacht op een monument. We zijn benieuwd of de Amerikaan met de rosse baard ook bij ons opnieuw zo’n indruk maakt.
1 comment
Simmons was gewoon eerlijk over de Amerikaanse selectie waar de zwakste wielrenner afviel en die begon direct over racisme (hij was zwart dus… een makkie) terwijl de coach eerlijk was. Natuurlijk werd die coach direct onterecht op de brandstapel gelegd door BLM en andere gestoorde gekken!