Van de wielerpiste naar de weg, het is een overgang die vaak succes oplevert. Zeker wanneer je een Australiër bent en op de baan al verschillende wereldtitels hebt veroverd. Dat is het geval bij Sam Welsford, sinds deze winter uitkomend voor Team DSM. Lang moesten ze bij de Nederlandse formatie niet wachten op een ereplaats. In de Bredene Koksijde Classic werd de 26-jarige sprinter meteen knap 4e.
Wiggins
Sam Welsford kreeg de wielermicrobe over van zijn vader en was bij de junioren al een wereldtopper. Hij werd er onder meer wereldkampioen in de Ploegenachtervolging en het Omnium in 2013 en een jaar later herhaalde hij die 1e titel met zijn landgenoten. Zoals het wel vaker gaat op de baan kon hij als tiener ook al scoren bij de profs. Welsford werd in 2016 Australisch kampioen in de Individuele Achtervolging en wereldkampioen in de Ploegenachtervolging. Meteen was zijn plaatsje voor de Spelen verzekerd.
Op die Spelen van 2016 stond Welsford samen met Alexander Edmondson, Jack Bobridge Michael Hepburn en Callum Scotson aan de start. Er was echter 1 probleem: de wereldkampioenen werden uitgedaagd door een bijzonder sterke Britse selectie. Steven Burke, Ed Clancy en Owain Doull kregen immers het gezelschap van Bradley Wiggins, een voormalige Tourwinnaar met een enorme motor. De Britten reden naar een wereldrecord en de Australiërs moesten bijgevolg tevreden zijn met zilver. Een jaar later doken ze wel als 1e land ooit onder de 3’50-barrière, een record dat door de Italianen nog met 8 seconden werd aangescherpt.
2 titels in half uur tijd
Voor Welsford was dit het sein om zijn loopbaan op de piste verder te zetten, met nog maar eens een wereldtitel in de Ploegenachtervolging en allerhande Australische en continentale titels op de baan. Daar voegde hij in 2019 ook een wereldtitel Scratch aan toe. Hij behaalde dat jaar de 2 wereldtitels op een half uurtje tijd, een unieke prestatie. Welsford versloeg in de Scratch Roy Eefting en veroverde zo de 1e regenboogtrui in eigen persoon.
Afgelopen zomer was er geen Wiggins meer op de Spelen, maar moest Australië het in de Ploegenachtervolging plots opnemen tegen Filippo Ganna, een gelijkaardig toptalent. Met brons nam Welsford zo afscheid van het allerhoogste podium in het baanwielrennen. In totaal boekte hij 4 wereldtitels.
In al die jaren was de Australiër geregeld op de weg komen rijden. Tot opvallende prestaties leidde dat nauwelijks, aangezien dit vooral voorbereiding was. Toch fietste hij in 2020 al eens naar een 9e plaats in de openingsrit van de Tour Down Under. Hij werd ook een keer Australisch criteriumkampioen en won een aantal Australische wedstrijden zoals de slotrit van het Santos Festival of Cycling.
Topsprinter
Team DSM ziet in Welsford een potentiële topsprinter en bood hem een contract voor 2 seizoenen aan. Er wordt op de gekende DSM-manier met hem gewerkt en dat werpt zijn vruchten af. Zo maakte hij deel uit van de vroege vlucht in de Samyn. In Koksijde sprintte Welsford tussen jongens als Ackermann, Merlier en De Lie naar een mooie 4e plaats. Woensdag probeert hij dat te herhalen in de Minerva Classic Brugge-De Panne.
De Aussie is in elk geval blij met de manier van werken bij de ploeg. “Woensdag werd er een hele dag op mij gelet en ik ben blij met hoe de benen voelen.” Je kan de gespierde sprintbom overigens herkennen aan een fors getatoeëerde rechterarm en korte, blonde krullen. De afgelopen jaren pakte hij wel vaker uit met geblondeerde kapsels en een aantal blinkende ‘folietjes’ – hij zou een verre neef van Michael Matthews kunnen zijn. Diens carrière op de weg heeft hij voorlopig nog niet, maar met een wereldkampioenshap in eigen land zal hij extra geprikkeld zijn om al het moois van de piste te herhalen op het asfalt.