De Luik-Bastenaken-Luik cyclo is niet zomaar de 1e de beste uitdaging. De vele hoogtemeters die terug te vinden zijn in de steile klimmetjes bleken een stevige test tijdens onze 1e Ardennen-challenge. Via onze partner ŠKODA kregen we de kans om deel te nemen in een heus VIP-kader. Kaderplaatje en bidon, check! Zelfs op het einde van onze heroïsche dag bleek dat nog een groot voordeel.
Hartelijke ontvangst
Na jarenlang deze koers te volgen op tv was het afgelopen zaterdag aan ons om het parcours van Luik-Bastenaken-Luik uit te testen. Onze voorbereiding verliep allesbehalve optimaal door enkele strakke deadlines gedurende de afgelopen maanden op het werk. Na enige aarzeling kozen we dan toch voor een echte uitdaging, de 147 km. Dit naar analogie met de afgelegde afstand bij de vrouwen op zondag, ondanks het verschil in hoogtemeters.
Bij aankomst in Banneux bleek de VIP-parking op enkele tientallen meters verwijderd van de start. Handig. Na een hartelijke ontvangst door de medewerkers van ŠKODA mochten we een startpakket ontvangen, inclusief wielershirt en bidon.
Lesje in de Ardennen
Hoewel er op de website ‘slechts’ 9 hellingen beschreven staan in het parcoursoverzicht zagen we op onze kadersticker dat er 2 extra hellingen gemarkeerd stonden. Vanaf de start trok het openingsdeel van de tocht in dalende lijn. Hier werd meteen al duidelijk dat sommigen onder ons net iets te fanatiek deelnamen aan dit avontuur. Rode lichten in de afdaling werden door sommige deelnemers meermaals genegeerd, wat meer dan eens tot onnodig gevaarlijke situaties leidde. En dat ondanks de verschillende oproepen van de organisatie om de verkeersregels te respecteren met het oog op ieders veiligheid.
Na 11 km in dalende lijn kwamen we meteen aan de Côte d’Awan. Die bleek goed mee te vallen voor onze beentjes, gelukkig maar zo vroeg op de dag, en was dus een goede opwarming voor het zwaardere klimwerk verderop in de tocht. Bij de 2e helling van de dag, de Côte de Havelange, werd meteen duidelijk dat klimmen onze dada niet is. We moesten hier al snel volledig in het rood gaan om überhaupt boven te geraken. Bleek ons starttempo deze keer toch wat hoog. Het zal aan de goesting gelegen hebben veronderstellen we. Lesje snel geleerd, maar het grote aantal hellingen dat nog volgde stelde ons allerminst gerust.
Slopende Stockeu
Fouten in Luik-Bastenaken-Luik worden blijkbaar snel en genadeloos afgestraft, ook voor wielertoeristen. Het was op de Côte de Stockeu dat we een 1e keer voet aan grond moesten zetten, maar we waren vastbesloten om de volledige 147 km uit te rijden. We kozen ervoor om even op adem te komen. Aan het monument ter ere van Eddy Merckx, waar kan je dat beter doen? Na deze klim vonden we gelukkig meteen onze beloning bij een uitgebreide bevoorrading. Goed bijgetankt, na een moment van recuperatie en vol goede moed gingen we op zoek naar de volgende kuitenbijter.
Onze nieuwe filosofie ‘prijzen worden uitgedeeld aan de meet’ bleek op de Haute Levée een grote vooruitgang te zijn. In laagste versnelling peddelden we verderop gestaag en gecontroleerd ook op de Col du Rosier, die meer ons ding bleek te zijn. Ondanks de lengte slaagden we er hier in om naast de pijn verbijten ook puur te genieten. Rustig en omgeven door prachtige natuur zoefden we in de afdaling gelukzalig door de bossen. Ondertussen had een stralend zonnetje ook zijn weg tussen de wolken gevonden. Altijd een meerwaarde!
Het gevreesde duo
Na de Côte Desnié en een volgende bevoorrading werden we opnieuw geconfronteerd met hoge stijgingspercentages op de fabelachtige La Redoute en de Roche-aux-Faucons.
Speciale dank aan het publiek op weg naar de top van La Redoute, dat zeker wel. Jullie hebben ons letterlijk naar boven geschreeuwd, zwalpend weliswaar. De Roche-aux-Faucons hebben we na de toen al afgelegde 123 km ook in 2 delen gedaan. Vergeef het ons. Na even te bekomen halverwege hebben we ook dit ergste beest volledig bedwongen op de fiets. Deze venijnige helling zou ons niet meer van ons finale doel houden nu we al zover gekomen waren.
De laatste, de Côte de Cortil, namen we er dan ook nog maar bij. Op naar de finish! De laatste kilometers werden we er pijnlijk aan herinnerd dat de start van het parcours in dalende lijn was. Die laatste hoogtemeters overwinnen bleek nog een hele opgave voor een leeggereden lichaam. Gelukkig bleken we niet de enige moegestreden deelnemer. De fanatieke starters van voorheen waren ook gewoon blij dat het einde letterlijk in zicht was.
De finish
De finish bereiken moet een zalig gevoel geven, maar we waren eigenlijk te moe om het te beseffen. Lachen zat er nog even niet in. Een steward van de organisatie vroeg of we ‘fachée’ waren. Een understatement. De auto stond gelukkig vlakbij. Blij om daar het droge truitje van ŠKODA terug te vinden. Dat hadden we niet aangetrokken om te fietsen omdat het echt nog iets te fris was in de ochtend.
Een uurtje later drong het pas echt door: we hebben het gehaald! Terwijl we daags nadien de wedstrijd volgden bij zowel de vrouwen als de mannen, groeide onze waardering nog maar eens voor de profs. Na onze eigen ervaring op het parcours kunnen we de manier waarop zij deze wedstrijd kleuren enkel als buitenaards bestempelen. Niks dan respect!
Op naar de volgende pitbull-uitdaging. En dat is zondag 1 mei al met de Philippe Gilbert Classic!
Wil je ook kans maken op een VIP-arrangement aangeboden door ŠKODA, neem dan deel aan ŠKODA‘s laatste wedstrijd van het voorjaar, eentje waarmee je een duoticket voor la Flèche de Wallonnie kan winnen. Meer info volgt via de Sociale Media van ŠKODA Belgium.
LEES HIER HOE ONZE KOPMAN HET ERVAN AF BRACHT IN LUIK!
