Een week na onze 1e Ardennen-cyclo waren we vol herwonnen moed paraat om ons opnieuw te laten onderdompelen in het betere klimwerk. Opdracht: lokale held Philippe Gilbert alle eer aan doen in diens eigen toertocht.
1.700 hoogtemeters
Vroeg op de ochtend vertrokken we richting Aywaille. Enkele kilometers voor onze aankomst aan de startboog zagen we het al bijna misgaan voor enkele van onze vermoedelijke mededeelnemers. Voor onze ogen zagen we zich bijna een drama afspelen voor een zeer onfortuinlijke pechvogel. De mooie S-Works racefiets achteraan de voorbijstekende auto kantelde plots samen met het dragende fietsenrek vervaarlijk richting het asfalt. Onwaarschijnlijk maar waar, enkele kilometers verderop zagen we hetzelfde tafereel ook bij een andere auto. De pechstrook werd door beiden nog nipt gehaald, maar geen idee of ze nog zijn kunnen starten.
Bij onze aankomst was er opnieuw een parking gereserveerd via een VIP-arrangement aangeboden door onze partner ŠKODA. We werden snel herkend en verder geholpen, waardoor we gelukkig spoedig van start konden gaan bij een frisse ochtendtemperatuur. Na rijp beraad kozen we er deze keer voor om de korte afstand van 88 km te rijden, de drukke aankomende werkweek in het achterhoofd. Al bleven er natuurlijk wel nog steeds 1.700 hoogtemeters op te peuzelen.
Geen vleermuizen
Onze start hadden we alvast goed getimed, we kwamen midden in een groep goedgemutste, kleurrijke vlinders terecht. Hun vleugels zorgden er letterlijk voor dat we goed beschut waren tegen de wind en mooi konden meedrijven met de stroom. Jammer genoeg moesten we snel afscheid nemen van deze groep enthousiaste vrouwen. Zij hadden blijkbaar een andere afstand op de planning staan. In Comblain-au-Pont namen we de afslag naar het Zuiden, waarna we meteen na de splitsing met de Côte de Géromont de openingsklim van de dag vonden.
Van een opwarmertje voor de benen was geen sprake, het stijgingspercentage van deze klim pakte onverbiddelijk uit. Gelukkig hadden we ons lesje van vorige week goed onthouden, dus hielden we ons lekker in op die 12%. Na het pittige stuk volgde een iets gemoedelijker deel waarbij een gemiddeld percentage van 4% bereikt werd over een totaal van 2,7 km. Toch zou het vleermuizeneducatiecentrum op deze helling voor een andere keer zijn. Er restte ons nog een lange weg.
Beestenboel
Al snel zaten we op de volgende helling. De Côte de Xhoris is een mooie klim waarbij je makkelijk een constant tempo kunt aanhouden. De 2,6 km konden we van de Ardense rust genieten. Mooie vergezichten over de weilanden met Limousin-runderen op enige afstand maakten het plaatje compleet. Ook de beklimming van de Côte de Filot deden onze benen geen pijn, met 3,8 km aan een gemiddeld stijgingspercentage van 4,7%. De maximale hellingsgraad op deze klim is slechts 7%, dan moet je vooral sparen voor wat nog komt. Na deze Filot sloten we weer aan bij de deelnemers van de andere afstanden.
Richting de 6 km lange La Fagnoul herkennen we het geluid al van ver: mekkerende geitjes. Op deze helling vind je een familiebedrijf, een echte biologische geitenboerderij die voornamelijk melk aanlevert voor ‘la laiterie des Ardennes’, maar ook voor 4 kleinere kaasboeren. Geen geiten te zien voor ons, wel een bevoorrading in het verschiet, ter hoogte van Houssonloge. Het werd effe zoeken, maar voorbijrazen doe je nu eenmaal niet.
Dé ontmoeting
We waren zeer blij dat we de gpx-file op voorhand gedownload hadden naar onze fiets-gps. We mistten de bevoorrading op een haar na. De aanduiding van het parcours was door de blauwe kleur al van bij de start moeilijk op te merken en te interpreteren. Na initieel de afslag richting de bevoorrading gemist te hebben – zoals velen rondom ons – viel onze euro redelijk snel. Rechtsomkeer dan maar.
Bij onze aankomst bij de bevoorrading kwamen we toevallig samen aan met Philippe Gilbert himself, die zijn 122 km om 8u30 gestart was. Het boegbeeld van het Waalse wielrennen blijft enorm populair op eigen grondgebied, zo zagen we aan de voorbijvliegende selfies. Toegegeven, wij waren er 1 van. Phil bleek ondanks de drukte zeer vriendelijk en tot onze vreugde wel in de stemming voor een kort praatje. Na ons gekeuvel vertrokken we voor de ondertussen samengetroepte massa om de drukte wat te vermijden.
De gevallen Harley
Enkele kilometers na de bevoorrading werden we al snel voorbijgesneld door Gilbert en zijn gezanten, met in zijn zog een meute aan enthousiastelingen die een poging deden om zijn wiel te volgen. De luide ademhaling van velen verraadde al snel dat ze dit tempo niet te lang gingen vasthouden. Verassend genoeg herkende Gilbert ons nog uit de groep mensen aan de bevoorrading. Na wat bemoedigende woorden namen we finaal afscheid voor de resterende tocht, ook wij moesten het wat rustiger aan doen. Gelukkig maar voor Gilbert.
Nieuwe uitdaging: La Vecquée, aangesneden via Targnon. Opnieuw bleek het principe van te enthousiast starten een gevaar dat loerde op deze klim. We wisten onszelf in te tomen op het steile beginstuk met een hellingsgraad tot 17,8%. Zo werd de 6 km lange klim een haalbare kaart. In de afdaling werden we al snel voorbijgeraasd door een groepje ongeduldige lokale motorrijders, Harley Davidson-types, inclusief leren vest. Enkele bochten later bleek het voor onze gemotoriseerde vrienden te zijn misgegaan. Een bocht verder stonden ze allemaal geparkeerd, er was er eentje door de vangrail gegaan. Zelfoverschatting?
Sluitstuk
Na het lange klimwerk op La Vecquée waren we toe aan onze voorlaatste klim, ‘Au Haftay’. Die bleek na het aanhoudende klimwerk van zijn voorganger een verademing te zijn, gezien zijn relatief korte afstand van 2,3 km en slechts korte stukje aan maximum 10%. De laatste klim was andermaal Côte de la Redoute. Mochten we vergeten zijn wie we aan het eren waren, werden we eraan herinnerd door de vele ‘Phil’-markeringen op het wegdek. Al vinden de we de hoge concentratie aan ‘Remco’s’ richting het steile eindstuk ook meer dan verdiend gezien zijn indrukwekkend exploot van afgelopen zondag tijdens La Doyenne. Voor ons blijft deze klim allesbehalve onze beste vriend.
De steile percentages doen pijn. Sterven, weten we ondertussen, doen we op zulk type hellingen sowieso. Opnieuw kwamen we met het nodige gevloek nog net niet kruipend boven. Déjà vu. We kunnen niet anders dan ons afvragen: “Hoe demarreer je zelfs op deze klim?”. Na deze laatste inspanning zetten we onze route verder richting Aywaille. Op dit parcours liggen de laatste kilometers in dalende lijn. Hulde aan de parcoursbouwers. Bij aankomst aan de finish kunnen we al opnieuw lachen, de pijn van La Redoute werd al snel uit onze gedachten verdreven.
En nu dé Muur
Bij de finish waren we op tijd om de start van de kids ride met Phillipe mee te pikken. Een hoopje enthousiaste kinderen stond helemaal uitgedost in gepaste wielertenuetjes klaar om samen met hun idool een onvergetelijk tochtje af te leggen. Dit tafereel was dan ook een mooi moment om onze weg huiswaarts aan te vatten. Ardennen, tot binnen 4 weken! Wij trainen ondertussen verder richting La Flèche Wallone, een nieuwe beproeving op onze kalender. Met ‘Le Mur de Huy’ in het achterhoofd beseffen we na vandaag dat het nodig zal zijn.