Er zijn zo van die hellingen die jarenlang het wielrennen kleuren en vervolgens in de anonimiteit verdwijnen. Denk maar aan de Puy de Dôme, ooit decor voor de historische leverslag bij Eddy Merckx, vandaag op een sporadische toertocht na niet meer toegankelijk voor het verkeer. Ook de Mont Faron is anno 2022 niet meer erg hip. Ooit werd er jaarlijks een prestigieuze tijdrit gereden, nu wacht de helling op nieuwe helden.
8,6%
De Mont Faron situeert zich in de Var, niet ver van de Côte d’Azur. De voet van de helling is gelegen in Toulon, waar de belangrijkste militaire haven van de Franse kustlijn aan de Middelandse Zee zich bevindt. Volgens sommige bronnen is Toulon tevens de stad met de meeste zonuren per jaar in Frankrijk, mooi meegenomen richting de toeristen.
Wielertoeristen denken dus vooral aan de Mont Faron, 1 van de bekendste hellingen in deze regio. Net als onder meer de Col de la Madone vanuit Menton, de Col d’Eze vanuit Nice en de Col de la Gineste in regio Marseille moet je niet ver weg van de kust om de berg te bestormen. Ideaal om te combineren met een strandvakantie of om op te zoeken bij koude Belgische temperaturen.
Over de precieze locatie van de voet is wat onduidelijkheid, al ligt deze volgens iedereen wel in Quartier Le Fort Rouge. Van daaruit kronkel je naar boven via 5 haarspeldbochten. Het 1e stukje gaat nog aan 5%, maar na 500 meter gaat het naar 9%. Vervolgens klim je 4 km aan 8 à 9%. Op het einde zwakt de helling wel wat af. Het Strava-segment, waarop de meeste liefhebbers zich baseren, spreekt van 5,39 km aan 8,6%. Je legt in totaal een hoogteverschil van 463 meter af. Zeer pittige cijfers voor een helling van deze lengte.
Klimtijdrit
Wie de col ooit wil beklimmen, heeft het voordeel dat de weg eenrichtingsverkeer hanteert. Aan de top ligt er overigens ook een dierentuin, Fauverie. De helling is een bekende toeristische trekpleister omwille van het mooie uitzicht over de stad en de historische verwijzingen. In 1944 werd er geland op de top om de stad te bevrijden. Deze missie staat bekend onder de naam ‘Operation Dragoon’, de bevrijding van de Provence.
Een aantal jaren na de Wereldoorlog werd de Mont Faron klimtijdrit georganiseerd. Die werd uiteindelijk verreden van 1952 tot 1970. Jean Dotto won de eerste 3 edities, waarna mooie namen als die van Federico Bahamontes, Charly Gaul, Tom Simpson, Raymond Poulidor, Jacques Anquetil, Lucien Aimar en Bernard Thévenet werden bijgeschreven op de erelijst. Helaas kwam er een eind aan deze leuke onderneming.
Sindsdien wordt de Mont Faron nog vaak opgenomen in de Ronde van de Middellandse Zee, Parijs-Nice en de Tour des Alpes Maritimes et du Var, de moderne naam voor de Tour du Haut Var. In de jaren ’90 wonnen Miguel Induraín en Tony Romiger (2 keer) hier de vaste 5e etappe in de Koers naar de Zon. Aan namen geen gebrek.
KOM
Later zou de helling vooral opduiken in de Ronde van de Middelandse Zee. Bartoli, Jalabert, Moncoutié, Vinokourov,.… Allemaal maakten ze er het zegegebaar. In 2004 was Jean-Christophe Péraud aan het feest, daarna zou het 5 jaar duren voor de koers er nog eens terugkeerde op het profniveau. Thibaut Pinot versloeg toen in de slotrit van de Haut Var zijn eeuwige rivaal Romain Bardet.
Een jaar later ging vroege vluchter Julien Bernard er met zijn 1e profoverwinning aan de haal. Het is wel die dag dat de renners voor het eindklassement de KOM realiseerden. Richie Porte en Romain Bardet reden in 15’32 naar boven, 7 seconden sneller dan Pinot een jaar eerder.
In uitstraling is de Mont Faron de laatste jaren wat in verval. Het ontbreken van grote wedstrijden doet de helling geen deugd. Nochtans heeft de gemeente Toulon met thuisrenner Christophe Laporte (La Seyne-sur-Mer) alle redenen om de koers nog eens naar deze locatie te halen. De Tour blijft in 2022 weg van deze regio en in 2023 wordt gekozen voor een start in het Baskenland, wat ook moeilijk te rijmen valt met een aankomst bergop in de Provence. Vraag is hoe lang we nog moeten wachten voor deze Mont Faron een beetje in ere wordt hersteld.