‘He is playing with our balls’, ‘Winning on Alpe d’Huez, not bad that, is it?’, ‘You know the answer to that’,… Elk 1e antwoord van Tom Pidcock in een interview is ‘spot on’. Wat een klasbak, dat klein multitalent uit Leeds. De gele man werkte vroeger op de visafslag, de groene man komt van mars en de nieuwe rockster van het peloton is ongetwijfeld dat mannetje van 1m70 dat deze winter al wereldkampioen veldrijden werd. Met 5 prachtige verhalen maken we dat helemaal duidelijk.
Door Spanje gesleept
Tom Pidcock is in België al langer een bekende naam. Dat begon eigenlijk al in veldritseizoen 2015-2016 toen hij als 1e jaars junior af en toe mee deed voor de zege en 5e werd op het WK. Een jaar later was het prijs in het Luxemburgse Bieles en dat werd in stijl gevierd. Pidcock bezocht in zijn regenboogtrui de feesttent waar hij op de schouders van zijn entourage de fans begroette. En uiteraard mocht daar ook een biertje bij gedronken worden. Je bent een Brit of je bent het niet.
In de zomer van 2021 focuste Pidcock zich volledig op de olympische mountainbikerit. Geen evidentie, want ene Mathieu van der Poel had zich hetzelfde doel opgelegd. Het vervolg is bekend: de Nederlander kwam zwaar ten val en Pidcock soleerde naar goud. Achteraf volgde de decompressie. Al dat werk had zijn tol geëist en Pidders vierde naar eigen zeggen zo ongeveer 3 weken lang zijn medaille. Op welke manier is niet duidelijk, want naar eigen zeggen had Pidcock nog nooit een kater. “Te veel cake gegeten”, zo postte hij op zijn eigen Instagrampagina.
Zijn volgende wedstrijd op de weg was de Vuelta, maar dat werd geen groot succes. Hij werd er 1 keer 4e en beperkte zich verder tot intervaltrainingen in de bergetappes. Op die manier kon hij op het WK toch nog naar een 6e plek rijden. Vandaag beschouwt hij de Tour als zijn 1e echte Grote Ronde, wat veel zegt over de manier waarop hij zich vorig jaar door Spanje sleepte.
Onmogelijke loopprestatie
Toen Pidcock werd aangekondigd bij INEOS Grenadiers kreeg hij in een video ook een aantal vragen over zijn leven. Daarin vertelde hij dat hij nooit koffie of thee drinkt. Hij sprak er ook over zijn ‘superman’-move die hij een aantal keren showde bij het behalen van een grote overwinning. “Maar ik denk dat ik daar een beetje uitgegroeid ben”, gaf hij toe. Een jaar later besloot hij terug te komen op die uitspraak en toonde hij zijn geweldige core stability aan de hele wereld door zijn wereldtitel in het veld op deze unieke wijze in de verf te zetten. Soms moet je het kind in jezelf gewoon laten leven.
Pidcock kan dus uit de voeten op de weg, in het veld en op de mountainbike, maar ook in het lopen heeft hij enorm veel talent. Dat bleek uit een looptochtje dat hij in februari 2021 maakte. In zijn achtertuin in Leeds liep hij over 5 km naar een duizelingwekkende tijd van 13’25. Daarmee was hij amper 7 seconden van het Europees record stratenlopen verwijderd. Achteraf moest hij zich bijna excuseren aan de loopwereld omdat hij hen allemaal voor schut zette. Hij gaf aan dat hij voor het veldrijden vaak een looptraining inlast, maar misschien was er ook wel wat mis met het GPS-signaal. Hoe dan ook, op een dag wil Pidcock zich ook wel eens wagen aan een loopuitdaging.
Geluksbril
Een klein diamantje in het oor toont dat Pidcock bezig is met zijn uiterlijk. Net als zijn Britse voorganger Bradley Wiggins wil Pidders ook wat uitstralen op de fiets. Belangrijk voor hem is ook zijn rode geluksbril. In het verleden gooide hij deze wel eens weg in de finale, maar nadat hij een exemplaar verloor, besloot hij dat niet meer te doen. De rode bril zat dus keurig in zijn helm toen hij op Alpe d’Huez won en ook de Olympische titel en de wereldtitel in het veld haalde hij met deze bril. Ruilt hij op een dag rood voor geel? Niemand zal nog zeggen dat het onmogelijk is.
Alles aan Tom Pidcock straalt. Na zijn ritzege in de Tour behoort hij nu ook voor het grote publiek tot de sterren van het peloton, al was dat na winst in de Brabantse Pijl ook al een beetje het geval. Pidcock combineert de Britse humor met het talent van Mathieu van der Poel en het charisma van Bradley Wiggins. En als veldritliefhebbers kunnen we daar 12 maanden op een jaar van genieten. Not bad that, is it?
