Als er op het huidige WK baanwielrennen 1 renster is die iedereen een gouden medaille gunt, dan is het wel de Schotse Katie Archibald. In Saint-Quentin-en-Yvelines behaalde ze met de Britse ploeg al zilver in de Ploegenachtervolging en zondag bekampt ze Lotte Kopecky in de Puntenkoers. Haar aanwezigheid alleen is al een unieke prestatie, want eind augustus verloor ze plots haar vriend.
17 Europese titels
De 28-jarige Katie Archibald is 1 van de beste baanrensters van het afgelopen decennium. Ze behaalde goud op de Spelen van Rio (Ploegenachtervolging) en goud op de Spelen van Tokio (Ploegkoers) en zit inmiddels ook aan 4 wereldtitels en 17 (!) Europese titels. 2022 was echter niet haar jaar. In juni blesseerde ze zich nog aan haar enkels na een incident met een 4×4. Eerder in het voorjaar brak ze ook al haar sleutelbeen na een val op de Nations Cup.
Archibald kon de blessures altijd wel plaatsen. ‘Life is long’, schreef ze na de crash op Instagram. “Ik ben al blij dat mijn rechterknie niet is geraakt, dus laat ons dat maar vieren. Ik beloof dat we beter nieuws brengen bij mijn volgende post want dit is best saai”, gaat het laconiek verder. “Ik kan niet zeggen dat ik van 2022 hou.” En toen moest het drama nog komen.
Op dinsdag 23 augustus werd Rab Wardell niet meer wakker. De 37-jarige Schot was dat weekend kampioen van zijn land geworden in de cross-country. Het grootste succes in de carrière van de werknemer van de Schotse bond, die daarover zelfs kwam vertellen bij de BBC. 3 lekke banden konden hem niet tegenhouden, een hartstilstand in zijn slaap deed dat wel.
Reanimatie
Wardell was de partner van Katie Archibald. Ze lagen samen in bed toen hij zachtjes uit deze wereld verdween. Zij probeerde hem nog te redden, verwittigde de hulpdiensten en smeekte om bij haar te blijven. Die hulpdiensten waren er ook meteen, maar het hart van Wardell wou niet meer werken. “En mijn hart stopte met hem”, treurde de Schotse wielerkampioene. “Ik hou zoveel van hem en heb hem zo nodig hier bij mij. Maar hij is weg, ik kan mijn pijn niet beschrijven.”
En toch, ondanks al het verdriet, is Archibald op 1 of andere manier tot op het WK gesukkeld. Nog steeds verscheurd door het drama, maar de koers gaat altijd door. En Archibald heeft op 1 of andere manier de fiets gevonden in haar verwerkingsproces. Dat ze samen met Neah Evans, Anna Morris en Josie Knight de Italiaanse ploeg kon bekampen in de Achtervolging, was een gouden medaille waard. Het werd zilver en ook dat blijft een aparte prestatie.
En Archibald gaat verder. De deelnemerslijst voor zondag is nog niet bekend, maar vermoedelijk staat ze wel aan de start van de puntenkoers. Het was in die discipline dat Kopecky vorig jaar na een bloedstollende finale de wereldtitel pakte, voor Archibald. En the show must go on, want de Schotse werd inmiddels ook al aangekondigd in de UCI Track Champions League, waar ze haar titel in de ‘Endurance’ verdedigt. Over haar man wordt amper nog gesproken. Zoals dat in het wielrennen zo vaak gaat: “Als we er gewoon over zwijgen, is het misschien alsof het nooit is gebeurd.”
Parijs
Katie Archibald koerst voortaan nooit meer alleen. Waar ze vroeger wat nonchalant in het leven stond, met rode haren en Britse humor, draagt ze nu voor altijd het verdriet met haar mee. Enkel de grootste kampioenen konden dat omzetten in nog straffere prestaties. Dat Archibald blijft fietsen, is alvast een goed signaal. Schrijf haar dus maar op voor Parijs 2024. Al weet zij zelf meer dan ooit: het is niet al goud dat blinkt.