Van 20 tot en met 22 januari 2023 pakt Velofollies na 2 moeilijke coronajaren weer uit met een fantastische fietsbeurs. Om je alvast in de mood te brengen, werkte WielerVerhaal samen met de grootste fietsbeurs van de Benelux een Kasseiroute uit over en langs de befaamde secteurs van de mythische Parijs-Roubaix. Uiteraard met een snuifje WielerVerhaal-zout. Download de GPX onderaan en…. laat het kasseibeest in je los!
Kortrijk Xpo
We kozen voor een combinatie van Parijs-Roubaix en Ronde van Vlaanderen. Enige verplichting die we ons oplegden was: Carrefour de l’Arbre en de Oude Kwaremont mochten we niet missen. 2 klinkende namen die echt iedereen bekend in de oren klinken. Carrefour de l’Arbre, omdat we er zelf stonden toen Johan Vansummeren in 2011 er zijn splijtende demarrage plaatste en de grootste overwinning in zijn carrière pakte. De Oude Kwaremont, omdat dat de 1e Vlaamse ‘berg’ was die we ooit overwonnen. Maar dat betekent ook dat de kilometers behoorlijk oplopen. 132 km haspel je niet zomaar op een drafje af en bovendien zitten er in deze tocht ook nog dik 900 hoogtemeters verpakt. Omdat dit niet voor iedereen is weggelegd, hebben we ook een kortere en iets makkelijkere versie voorzien. In deze kortere route zijn Carrefour de l’Arbre, Knokteberg en Oude Kwaremont helaas wel moeten sneuvelen.
We starten uiteraard aan Kortrijk Xpo, op 20, 21 en 22 januari 2023 opnieuw het walhalla van fietsminnend Benelux. Aan Kinepolis vind je altijd een parkeerplaatsje en je zit meteen op het parcours. Onze route brengt ons eerst naar Roubaix en dan via het prachtige Pays des Collines naar de Vlaamse Ardennen. Na enkele kilometers zitten we al op het platteland. Rustige wegen sturen ons via Bellegem en Dottenijs richting Roubaix. Om aan het drukke en chaotische verkeer in de stad te ontsnappen, nemen we het pad langs het kanaal van Roubaix. Dat brengt ons tot op enkele honderden meters van de beroemde wielerpiste.
Ook op een rustige weekdag zijn we onder de indruk van het oude, maar wielerhistorie uitstralende complex. Je hoort er bijna het gejuich van het publiek. Het beeld van Tom Boonen met 4 vingers in de lucht. De gezichten van de verliezers die de geleden pijn extra voelen. De zuchten van de uitgeputte achterblijvers die al kilometers op de verlossende betonnen ovaal zitten te wachten. We glippen door het ooit draaiende controlepoortje naar binnen. Een wat oudere man draait zijn kilometers op de sintelbaan. 2 jongeren sloffen met hun boekentas op de rug naar huis. “Weer zo een wielertoerist die dit speciaal vindt”, zien we hen denken. Maar voor elke wielerfanaat is dit heilige grond. Hier moet je ooit gestaan hebben. De grote poort aan de piste staat open. Zullen we? Tuurlijk. Nog maar een keer. Elke keer weer even zalig.
Carrefour de l’Arbre
We verlaten Roubaix via een fietspad op de oude trambedding, dat ons naar het zuiden van de stad brengt. De smalle straatjes van Roubaix zijn immers niet de ideale plaats om je te verplaatsen op een tweewieler. En plots zijn ze daar: de kasseien. De secteur van Hem kreeg net aan beide zijden een mooi fietspad, maar de kasseien liggen er goed bij en dankzij het weinige verkeer is onze keuze snel gemaakt. Goed anderhalve km lang hobbelen we verder richting zuiden. In omgekeerde richting eigenlijk, maar wie maalt daar om? Via Willems en kleine wegen trekken we naar Camphin-en-Pévèle. Daar ligt de Pavé de Luchin. Aanvankelijk liggen de kasseien er nog behoorlijk goed bij, maar al snel doen de Noord-Franse wegeltjes hun naam alle eer aan. Het is hobbelen en overleven.
Van de ene 10 cm brede spleet naar de volgende 5 cm hoger liggen kassei. Concentratie, stuurvaardigheid en een heleboel geluk maken dat we dit overleven. Het brengt ons bij een naam als een klok: Carrefour de l’Arbre. De haakse bocht een stuk voordien komt ons bekend voor en wanneer we aan de horizon het karakteristieke silhouet van het groepje populieren herkennen, weten we dat het afzien wordt. De meedogenloze kasseien lopen lichtjes bergop, het draait voor geen meter. Vals plat krijgt een nieuwe betekenis. Bijna naadloos gaat de weg over in de strook van Gruson. Gelukkig liggen die kinderkopjes er wat beter bij en ligt er naast de weg iets wat op een pad moet lijken.
De hoge en lange muren suikerbieten maken duidelijk wat ooit eens de rijkdom was van deze streek. Enkele kilometers verder bereiken we Cysoing, waar een strook ligt die aan Gilbert Duclos-Lassalle is opgedragen. De winnaar van de Helleklassieker in ‘92 en ‘93 heeft een palmares om U tegen te zeggen, maar wordt vooral herinnerd aan beide overwinningen toen hij als oudje van 38 en 39 jaar de jonkies het nakijken gaf.
Paterberg of geen Paterberg?
Het brengt ons weer naar België. Via de noordzijde van Doornik bereiken we de 1e klim van de dag. De Mont Saint-Aubert mag dan geen Alpencol zijn, de helling staat in de buurt bekend als de Col de Jaburu. Goed 1,7 km lang en met 6,5% gemiddeld een leuke opwarmer. Wij laten de top letterlijk links liggen en zetten onze weg voort richting Pays des Collines. Al snel duikt aan de einder een kleine heuvelrug op en na een tijdje krijgen we op de Croisette even 11,8% voor de wielen geschoven. Effe de rug krommen kan helpen. Wat verder krijgen we zowaar nog wat kasseien te verwerken. Leuk!
In de verte duikt wat later bekend terrein op. Het Kluisbos dient zich aan. We vallen de bekende helling aan van Franstalige zijde. Terwijl we rond Mont-de-l’Enclus al wat hoogtemeters verzamelen, moeten we wat verder stevig aan de bak. De Knokteberg klinkt zeker en vast bekend in de oren en al snel weten we waarom hij in het verzamelde Vlaamse wielergeheugen is opgenomen. Over zowat 1,3 km krijgen we een echte Vlaamse helling te verteren. 7% gemiddeld mogen gezien worden, maar de piek aan 11,7% doet pijn.
Wat verder stellen we jullie voor de keuze: even sterven of niet. We rijden voorbij de voet van de Paterberg. Wie nog genoeg jus in de benen heeft, draait nu rechtsaf en wordt verwelkomd door een steile streep kasseien. Steil, kasseien, beresteil, ontploffende benen, noem maar op, de Paterberg leert het jullie allemaal. Wie het risico niet wilt nemen, rijdt gewoon verder. Wie zich naar boven heeft gevochten, draait 2 keer linksaf en zit weer op ons parcours. Aan jullie de keuze.
Oude Kwaremont
Wat verder wacht ons een volgende klepper. Eentje met bakken geschiedenis: de Oude Kwaremont vangt voorzichtig aan, maar nadat het asfalt overgaat in kasseien wordt het vechten tegen jezelf. Na de dorpskern gaat het nog een hele tijd door, maar het vals plat maakt het ons niet gemakkelijker. Amper bekomen van de inspanning, vallen we goed 7 km verder de Kluisberg aan. De helling neemt gestaag toe en wanneer we aan de 14% komen, zit de hartslag al een tijdje boven de overslagpols. Het laatste stukje naar de top laten we letterlijk en figuurlijk links liggen. Tijd voor rust.
Via het Guldensporenpad tussen Avelgem en Moen rijden we richting Kortrijk. Op het laatste stuk mogen de beentjes wat recupereren en rijden we rustig los. Na dik 132 km staan we weer aan Kortrijk Xpo.
Download Velofollies Kasseiroute – 130 km!
Download Velofollies Kasseiroute – 100 km!
