West-Vlaming (35) maakte de topjaren van de cross mee: “Veel eerlijker dan de weg, ik geraakte nooit mee met de goede vlucht”

Zondag zat Kenneth Van Compernolle met zijn zoontje in de tribune in het Jan Breydelstadion voor de Brugse derby in het groenzwarte Cercle-vak. 2 jaar geleden zwaaide de Beernemse veldrijder op 33-jarige leeftijd af na een carrière die veel belovend startte met WK’s bij de junioren en de beloften. Zijn profcarrière behelsde een periode van 5 jaar aan de zijde van de toenmalige tenoren Sven Nys en Niels Albert.

Veldrijden is eerlijker dan de weg

Kenneth Van Compernolle focuste steeds op de cross en bekeek de weg louter als voorbereiding. “Ik vond het veldrijden steeds eerlijker dan de weg”, geeft hij toe. “Op de weg komt het erop aan om de koers te kunnen lezen en te proberen mee glippen met de goede vlucht. Nou, mij lukte dat nooit. Ik zat steevast in een vlucht die op een sisser uitdraaide en ook met goede benen holde ik elke keer achter de feiten aan. De cross vind ik zo veel mooier. Daar komt veel minder tactiek bij kijken. Het is eigenlijk van begin tot einde zo snel mogelijk vooruit geraken en op het einde van de cross eindig je op de plaats die je toe komt.”

“Bij de junioren koos ik al resoluut voor de cross. Ik herinner me nog levendig mijn 1e selectie voor een Wereldbekercross. Die leidde ons naar het Zwitserse Wetzikon. Ik reed er in een nationale selectie met onder meer Tom Meeusen. Ik was geen wereldtopper, maar trok me wel goed uit de slag tussen de internationale toppers. Ik reed ook 1 WK bij de junioren. Bij de beloften werd ik nog sterker en werd ik 2 keer uitgestuurd naar een WK. De ambiance op zo’n WK is ook wel speciaal. De weken voorafgaand voel je de spanning stijgen met ook veel aandacht in de kranten.”

Het is dankzij zijn prestaties bij de beloften dat Kenneth Van Compernolle een profcontract kon versieren. “Ik werd prof in 2009 en zwaaide af in 2013”, blikt hij terug. “Tijdens mijn laatste profjaar werden de resultaten iets minder. 2 jaar geleden trok ik de remmen helemaal dicht na 3 seizoenen bij Asfra. Ik diende op te boksen tegen renners die de koers koppelden aan studies of zich zelfs helemaal toelegden op het veldrijden. Met hen wedijveren met een voltijdse job lukte niet meer. In 2021 maakte ik voor mezelf uit dat het mijn laatste winter zou worden.”

Supportersclans

Van Compernolle maakte de topjaren van de cross mee en prijst zich daar gelukkig mee. “Ik trok onlangs nog eens naar een cross in Ruiselede en het viel me toch meteen op dat het enthousiasme uit mijn rennersperiode toch wel fors afgezwakt is. Toen ik crosste, kon je uit het lawaai makkelijk afleiden waar de toppers zich bevonden. Ik mis de supportersclans van toppers als Niels Albert en Sven Nys. Zij konden destijds rekenen op een horde fans die hun poulain het hele crossseizoen volgden en met bussen alle veldritten afschuimden.”

Het wordt misschien wel wachten op de Kerstperiode wanneer toppers als Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Tom Pidcock afzakken naar de cross om opnieuw dat enthousiasme van weleer te beleven. “Je ziet nu ook steeds meer crossers die ook op de weg het goede weer maken”, pikt de West-Vlaming in. “Zelf beschikte ik niet over de capaciteiten om brokken te maken op de weg. Ik vond het trouwens best leuk om deel te nemen aan de Ronde van België, maar ik miste de capaciteiten om daar spraakmakende resultaten neer te zetten. Als jeugdrenner was ik ook eerder zwaar gebouwd. Pas na jarenlang hard trainen oogde ik wat scherper. Propere wegkoersen waren nooit echt aan mij besteed. Ik was een echte crosser die kickte op de zwaardere veldritten.”

Familiemomenten

Kenneth Van Compernolle kocht een abonnement voor zichzelf en zijn zoon bij Cercle Brugge. “Mijn zoon Lewis is 6 en dochter Lio is 3″, vertelt hij. “Lewis herinnert zich nog wel mijn periode als crosser en vraagt me wel eens of ik geen wielerprof meer wil worden. Zelf fietst hij ook graag. Je weet dus maar nooit of hij ooit mijn voetsporen drukt als veldrijder, maar hij startte als voetballer bij Beernem. Ik vergezel hem dan ook naar de trainingen en de wedstrijden. Mijn dochter Lio maakte als baby nog crossen mee, maar herinnert zich die uiteraard niet. Ik beschik wel over vele foto’s zodat mijn kinderen me dus wel zullen herinneren als crosser.”

De uitjes naar Cercle Brugge zijn intussen leuke familiemomenten voor vader en zoon. Op school in Beernem zitten meer fans van Club Brugge dan van Cercle, maar dat vindt Lewis helemaal niet erg. Hij is een fiere Cercle-supporter die met trots zijn groenzwarte sjaal draagt. Zelf werk ik intussen voor de gemeente Beernem op de Technische Dienst waar ik vooral op pad ben voor wegenwerken. De combinatie tussen mijn job en de cross was toch pittig, zodat ik het 2 jaar geleden best welletjes vond. Mijn gezin staat nu centraal. De cross volg ik veeleer van op afstand, al boeit die me nog altijd meer dan de weg.”

Win een ABUS-racehelm én je eigen reportage op WielerVerhaal!