Tadej Pogačar wil in 2024 zowel starten in de Giro als de Tour. En de Sloveen heeft de gewoonte om in elke grote koers waarin hij start mee te doen voor de overwinning. Is het een realistische ambitie om de Giro en Tour te winnen in 1 jaar? Daarvoor moeten we al terug naar 1998, toen Marco Pantani een wonderjaar beleefde en op 2 maanden tijd de mooiste zeges in zijn carrière boekte.
Mercatone Uno
Fausto Coppi, Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault, Stephen Roche, Miguel Induraín en Marco Pantani: het lijstje van renners die met succes de Giro en Tour in 1 jaar combineerden is bijzonder indrukwekkend. Merckx en Roche slaagden er bovendien in om in 1 jaar tijd naast de Tour en de Giro ook nog eens wereldkampioen te worden, wat in Engelstalige media aangeduid wordt met de term ‘Triple Crown’.
Alberto Contador (2008) en Chris Froome (2017) slaagden er deze eeuw al in om 2 Grote Rondes in 1 jaar te winnen, maar de combinatie Giro-Tour werd voor het laatst met succes uitgevoerd door ‘De Piraat’. Het opmerkelijke aan die prestatie van Pantani was dat hij daarvoor nog nooit 1 Grote Ronde gewonnen had. Nadat hij in 1997 voor de 2e keer 2e was geworden in de Tour en ook 2 etappes won, besefte hij wel dat hij klaar was voor zijn Magnum Opus. In 1994 had hij al eens gedubbeld en was hij 2e in de Giro en 3e in de Tour geworden. Hij wist dus dat het ergens mogelijk moest zijn.
Destijds kwam Pantani uit voor Mercatone Uno, waar hij kon rekenen op sterke ploegmaten als Stefano Garzelli, Dmitri Konychev, Massimo Podenzana en Fabiano Fontanelli. Met zijn bandana en futuristische zonnebril werd Pantani dat jaar een icoon voor de wielersport. De blauwgele uitrusting van zijn team en de fietsen van Bianchi zouden voor altijd aan zijn prestaties worden gelinkt.
Passo Duran
Nochtans maakte Pantani dat jaar geen overdreven indrukwekkende indruk in de voorbereidingswedstrijden, met enkel een 3e plaats in de Vuelta a Murcia (+1 ritzege) en een 4e plek in de Giro del Trentino. Ook aan de Giro begon hij gemoedelijk, door pas 76e te worden in de proloog in Nice. Na 10 ritten was hij slechts 1 keer in de top 10 geëindigd en moest hij het roze aan Alex Zülle laten.
Pantani begon aan zijn inhaalbeweging met een 2e plaats in San Marino en won vervolgens in Piancavallo. Zülle was niet meteen onder de indruk en gaf zijn concurrent een dag later in een tijdrit in Trieste een tik van 3 minuten en 26 seconden. Il Pirata bleef overtuigd in zijn kunnen en pakte 2 dagen later uit met een lange aanval in een rit over de Passo Duran, Forcella Staulanza, de Marmolada en de Passo di Sella. De Zwitser kraakte en Pantani stond die avond al in het roze.
De Pantani-mania sloeg toe en de Italiaan won de rit naar Plan di Montecampione. Zülle stootte op de man met de hamer en verloor een halfuur. Meer dan de helft van de Italianen die op die dag televisie keken, waren afgestemd op de Giro. Met 1’33 voorsprong op Tonkov won Pantani de Giro, volgens de overlevering met een hematocriet akelig dicht bij de 50.
Kop3
Het beste moet altijd nog komen, zo moet de Italiaan hebben gedacht. Toch begon hij de Tour in Dublin met een tijdsverlies van 43 seconden in de proloog van amper 5,3 km. Ullrich lijkt hem een week later al definitief uit te tellen door in de lange tijdrit meer dan 4 minuten sneller te rijden dan zijn rivaal. Pas op Plateau de Beille vindt hij zijn beste benen terug en schuift hij op naar de gedeelde 3e plaats in het klassement, nog steeds op 3 minuten van Der Jan.
In de zware etappe naar Les Deux Alpes keert het tij. In de gietende regen rijdt De Piraat al weg op de Galibier en zondagskind Ullrich schreeuwt om zijn moeder. De Duitser verliest bijna 9 minuten en de Tour. Wat volgt is een zwart hoofdstuk in de geschiedenis van het wielrennen, getekend door de term ‘Festina’. Pantani wint eenvoudig de Tour, Ullrich vecht zich toch nog terug naar een 2e plaats.
De allerbeste Pantani zien we achteraf nooit meer terug. Ook de dubbel Giro-Tour wordt nooit meer succesvol herhaald. Onder meer Contador, Froome en Dumoulin proberen het nog, maar in moderne wielertijden blijkt het toch allemaal net wat te ambitieus. Natuurlijk spreken we in dit geval over Tadej Pogačar, een renner die in staat lijkt te zijn om het onmogelijke toch mogelijk te maken.