Georgie Howe is een vaste en betrouwbare waarde geworden bij Liv AlUla Jayco, maar ze blijft een relatief recente aanwinst voor het wielerpeloton. De Australische begon pas met wielrennen toen het coronavirus uitbrak, nadat ze een hometrainer had gekocht om fit te blijven tijdens de lockdowns. Haar opkomst in het profpeloton ging als een rotvaart, maar was dan ook weer niet verrassend gezien haar geschiedenis als topsportster. De jaren waarin ze zichzelf onder druk zette als roeister om in het Australische Olympisch team te komen, bleken een prima voorbereiding voor een profcarrière in de koers.
Wankelen
De weg naar haar Olympische droom voerde Howe over de Stille Oceaan naar de oostkust van de Verenigde Staten. Met haar sterke roeiprestaties had ze de aandacht getrokken van een aantal universiteiten op hoog niveau. Voordat ze aan haar laatste jaar van de middelbare school begon, bracht Howe een bezoek aan Princeton, 1 van de 8 Ivy League-universiteiten in de VS. Ze ging er het roeiprogramma bekijken en wilde er een idee krijgen van wat ze er zou gaan studeren. Al snel koos Howe voor klassieke studies. “Ik had een energieke leraar op de middelbare school en hij zorgde ervoor dat ik verliefd werd op de klassieke talen”, vertelt ze daarover. “Ik kon dat goed en daarom sprak het me aan.”
Howe werd geïnspireerd door haar liefde voor de dramaserie Vikings, die op dat moment werd uitgezonden, en ze besloot haar afstudeerscriptie daarop te richten. Haar docent leidde haar toen naar een groep die de Kievan Rus heette, een uitloper van de Vikingen die in het huidige Oekraïne leefden. “Uiteindelijk schreef ik mijn afstudeerscriptie over deze mensen en de oorsprong van het Russische nationalisme en de Orthodoxe Kerk.”
Terwijl Howe haar geschiedenisboeken doornam, ging ze nog steeds helemaal voor haar roeidroom. Ze beschrijft haar vastberadenheid om de Olympische Spelen te halen als ‘tunnelvisie’ en soms weerhield dat haar ervan om meer uit haar jaren in de VS te halen. “Misschien zou ik het nu anders aanpakken”, beseft ze. Na haar 4 jaar universiteit keerde Howe terug naar Australië en begon ze te werken voor het National Training Centre in de buurt van Sydney in de aanloop naar de Spelen van Tokio. Toen begon haar liefde voor de sport te wankelen.
Keerpunt
De omgeving die ze kende van op school en de universiteit was er niet meer. Howe had het niet meer naar haar zin. Alleen haar verlangen om de Olympische Spelen te halen, hield haar op de been. Uiteindelijk was dat niet genoeg. Ze merkte dat haar tunnelvisie een negatieve invloed begon te hebben op het bereiken van haar doelen.
“Die focus was uiteindelijk volledig in mijn nadeel”, weet ze nu. “Niet zozeer voor mijn fysieke vooruitgang, want ik boekte nog steeds progressie en haalde mijn beste cijfers, maar ik had zeker wat meer kunnen ontspannen. Misschien had ik het roeien dan wat langer volgehouden.”
Het keerpunt voor Howe was het mislopen van een selectie voor de Olympische Spelen in Tokio, hoewel ze alles had gedaan wat nodig was om daar te geraken. Howe had tegen de beslissing in beroep kunnen gaan, maar ze koos ervoor om dat niet te doen en kapte helemaal met de sport. “Ik kon met mijn hoofd tegen de muur blijven bonken of gewoon opgeven en verdergaan, en dus koos ik voor het laatste”, klonk het. Ze ging fulltime werken bij EY, het voormalige Ernst & Young, waar ze ook al deeltijds werkte toen ze nog roeide. En vooral: ze begon met boksen. Toen de faciliteiten in 2020 sloten vanwege de pandemie, kocht ze een hometrainer en begon weer te fietsen, iets wat ze al had gedaan als extra training voor het roeien.
Een jaar later kocht ze haar allereerste nieuwe fiets. Die bleek een maatje te klein, maar Howe ontdekte dat pas toen ze vorig seizoen renster werd bij GreenEDGE Cycling. Een toevallige ontmoeting met coach Nick Owen tijdens een training na de opheffing van de lockdowns zette haar op weg naar een profcarrière. Owen had haar roeikracht gezien en wilde zien wat ze op de fiets kon. Aanvankelijk stelde ze zich wat terughoudend op om te gaan koersen, maar uiteindelijk liet ze zich toch verleiden.”
België
“Ik heb zoveel aan hem te danken, niet alleen mijn wielercarrière, professioneel, maar ook mentaal”, zegt Howe over Nick Owen. “Ik was mentaal verre van in topvorm en wist evenmin of ik in consulting wilde blijven. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik zat in die gekende post-atleetfase. Ik wist niet wat ik met mijn leven wilde aanvangen. Ik ging mijn 3e of 4e jaar in bij EY en ik vond dat leuk, maar ik wist niet of ik dat op lange termijn wilde blijven doen. Nick heeft alles compleet veranderd voor mij.”
Toen Howe eenmaal het koersvirus te pakken had, ging het snel naar een professionele status bij Liv AlUla Jayco. Haar 1e grote koers was het Australische kampioenschap in 2022. Ze greep later dat jaar ook de kans om in België te koersen liet aan de rest van de wereld zien waartoe ze in staat was. Tegen het einde van het seizoen had ze haar baan opgezegd en een contract getekend bij GreenEDGE, waar ze nu aftast hoe ver ze nog kan geraken op haar 30e.
