Wist je dat de omtrek van Nederlands Limburg zo’n 500 km lang is? Wij ondertussen wel. Al bikepackend reden we de ‘Episch Limburg 500’, een fietsroute die je langs de grenzen van deze provincie voert. Ex-profwielrenner en grenspaaltjes- en Limburgfan Bram Tankink ontwierp deze route speciaal voor avontuurlijke fietsers.
Moorveldsberg
‘Episch Limburg 500’ is geen evenement, maar een fietsroute waarmee je al het moois van Limburg ontdekt. Je start waar je wilt, maar Limburg Cycling creëerde 3 suggesties voor 1, 3 of 5 dagen, zowel voor gravel- als wegroutes. Wij kozen voor een 3-daagse tocht en stapten de trein op richting Hamont, dicht bij de route. Vanuit Weert begonnen we aan onze selfsupported bikepacking trip.
De route is een samenwerking tussen Bram Tankink en Cycling Limburg. Voor zijn Grenspalenklassieker had Tankink al de mooiste wegen en paden van Noord- tot Zuid-Limburg uitgezocht. De diversiteit is groot: van de bekende heuvels in Zuid-Limburg tot de verrassend mooie fietspaden in de nationale parken van Midden-en Noord-Limburg. Nederland blijkt een paradijs voor fietsers.
Er zijn 2 versies van de route: 1 voor racefietsen en 1 voor gravelbikes. De gravelroute neemt je meer mee over bos-, heide- en veldwegen (een kleine 300 km versus 50 km bij de road versie). We zijn geen fervente gravelrijder en trokken 3 dagen op pad met onze racefiets en met lichte bepakking (zadeltas en 2 kleine tasjes aan de bovenbuis). Onze overnachtingen regelden we via ‘vrienden op de fiets’, waardoor we telkens bij andere fietsliefhebbers sliepen, ontbijt inbegrepen.
7u vertrek vanuit Weert. De 1e dag zou de zwaarste zijn: 120 km vlak, gevolgd door 40 km in de heuvels tussen Eijsden en Vaals. De route begon landelijk door Stramproy en omstreken en leidde ons langs charmante vestingstadjes als Thorn en Elsloo over heerlijke fietspaden en trage wegen. Het water is nooit veraf: de Grote Hegge, het Julianakanaal en de Maas kruisten ons pad.
In Ohé en Laak wacht de 1e klim: op de Moorveldsberg verschijnt op onze gps een 1e keer een donkerrood kleurtje in de klim. Gelukkig niet te lang en we zijn er zo voorbij. Op naar Maastricht voor de 2e opwarmer van de dag. Tussen de mergelgrotten gaat het opnieuw steil naar boven op de Sint-Pietersberg. Maar het uitzicht is fenomenaal.
Ontbijt van 9,5%
Vanaf Eijsden begint de Limburgse heuvelpret met 40 km lang op en neer rijden langs gekende en minder gekende klimmen. De zon voelt warm, het is al voorbij de middag als we eraan beginnen. Gelukkig is hier veel horeca om bij te tanken met hapjes en drankjes. Het is hier duidelijk een geliefde regio voor getrainde en minder getrainde fietsers en wandelaars. Het is hier een stuk drukker onderweg. De Mescherberg, Rondelen, De Plank, Loorberg, Camerig, ze volgen mekaar op tot onze laatste klim richting het drielandenpunt. Tegen de tijd dat we Vaals bereiken, hebben we 168 km en meer dan 1.300 hms in de benen.
Dag 2 trekken we van zuid naar noord. Fietsten we gisteren heel de tijd langs de Belgisch-Nederlandse grens, doen we vandaag de Nederlands-Duitse grens aan. Na 2 km wacht het steilste stuk (9,5%) van de dag ons al op. Lekker ontbijtje. Deze dag rijden we meer door bossen en velden. Niet veel later volgt al de 1e gravelstrook. Een eindeloos stuk rechtdoor tussen de velden, met best veel keien op de weg. Goed ontwijken is de boodschap. In Kerkrade volgt er na Kasteel Erenstein een nieuwe korte pittige klim. De route is een aaneenschakeling van rustige autoluwe banen, fietsstraten en afgelegen fietspaden.
Dit is Nederland op zijn fietsvriendelijkst. Vanuit de verte zien we een watertoren op de heuveltop van Rimburg verschijnen. En ja hoor, even later leidt de route ons door de bossen omhoog en naar beneden. Na 80 km fietsen we voor een lange tijd door de bossen van het Nationaal Park De Meinweg en De Maasduinen. De wegen wisselen elkaar af tussen lekker asfalt en goed berijdbare gravel. De trage wegen die in de route zitten, zijn werkelijk een verademing. We eindigen onze dag in Arcen, met zijn prachtige kasteel en omringende tuinen. Na 170 km en 900 hms wacht hier ons bed.
Col de St Jean, Klein Amerika, Laatberg en Zwaantjesberg
Dag 3 brengt ons naar het noordelijkste punt van Limburg, Maastricht. Opnieuw wisselen brede boswegen, smalle paadjes en lekker bollend asfalt elkaar af. Wie dacht dat Nederland plat is, komt bedrogen uit. Want in de regio Berg en Dal krijgen we de laatste klimmetjes voor de kiezen: de Col de St Jean, Klein Amerika, Laatberg en Zwaantjesberg. Dat kruipt na bijna 400 km wel in de benen. In Maastricht laten we de klimmetjes achter ons en rijden terug naar ons startpunt Weert. Het is een dagje cruisen langs de Maas, door rustige vlaktes, bossen en heide, met pittoreske dorpjes waar overal koffie en Limburgse vlaai op ons wacht. De rustmomenten in de dorpen zijn goed uitgekiend. Net wanneer je honger of dorst krijgt, wacht er binnen de 10 km een horecazaak op je.
Verspreid over 5 dagen is de Episch Limburg 500 ideaal voor wie een 1e ervaring wil opdoen in bikepacking. Je krijgt voldoende uitdaging met de korte klimmen, maar er is ook genoeg moois te zien onderweg. Wie het uitdagender wil, kan Limburg ook in 3, 2 of zelfs 1 dag rondfietsen. In de dorpen liggen de straten vaak dichter op mekaar, inzoomen naar 100m is dan ook aangeraden. De gravelstroken zijn goed berijdbaar met 28mm banden. We hadden slechts 1 lekke band, niet door het gravel maar van een doorn. Wij eindigden onze 3e dag met 163 km en 650 hms op de teller, wat het totaal op 500 km en 3000 hms bracht.
Oh ja, Routemeister Bram had ook een leuke verrassing in petto! Die ontdekten we op onze 3e fietsdag. Welke dat is? Fiets de route zelf en ontdek het!
