Dat televisiescherm tegen de muur lijkt plots de grootte te hebben van zo’n overdreven breed doek in de bioscoop. Waar te veel op te zien is en waar details verdwijnen omdat ze te groot worden. Plots lijkt het alsof ik echt in de actie zit. Plots kruip ik op een fiets. Iets wat ik anders nooit doe. Letterlijk nooit. Maar heel even, heel even rijd ik in de Vuelta. Mee achterop bij de man die iedereen volgend jaar zal missen. Net omdat hij je meeneemt op een wolk die zo heerlijk zweeft.
Hij heeft iets dat de man in de rode trui veel minder heeft. Charme. Charisma. Iets dat de wielerliefhebber in de zetel graag ziet. Ja, hij is ook degene die een schorsing aan z’n broek heeft gehad in het verleden. Maar, hij blijft vooral de jongen die zo mooi een berg op kon fladderen. In een stijl die voor heel veel supporters meer zegt dan het metertje rijden van z’n Britse kameraad.
De Brit is koel. Een gentleman, maar kil. Zo lijkt het. Op televisie. Als hij z’n fiets gisteren vol respect tegen het asfalt legt. Niet smijt. Niet gooit. Gereserveerd. Zonder dat dat een slechte eigenschap moet zijn. Froome leeft vanuit de wetenschap. Vanuit cijfers. Vanuit zekerheden. En daardoor is hij anders. Anders is goed. Maar anders is vooral anders.
De passie is dezelfde. Maar ze uit zich verschillend.
Contador rijdt voor een heel groot stuk op het gevoel. De sensaties in zijn benen, dat is zijn metertje. Hij kijkt niet naar beneden. Hij wentelt de voeten omhoog en omlaag. In een tempo dat zich aanpast aan de reactie die z’n spieren geven. Hij danst op de trappers en houdt m’n ogen vast. Hij is een kunstenaar. Hij is pure emotie.
En net daarom zal een groot deel van het publiek hem missen. Ongeacht het aantal nullen dat hij in een ademtrek kan uitspreken. Vooral omdat hij ook nu voor de aanval kiest. Voor het peddelen van de pedalen. Voor een aanval waarvan hij weet dat het niet de sterkste in het peloton is. Niet de meest krachtige misschien. Niet de verst dragende. Misschien zelfs niet de winnende. Maar ongetwijfeld wel 1 van de mooiste.
Hij weet ongetwijfeld ook dat Froome sterker is. Dat Froome beredeneerder koerst, maar daar ook z’n meesterwerk van maakt. Hij weet ook dat Froome op die manier veel te sterk is. Dat Froome op die manier waarschijnlijk wel de Vuelta zal winnen. Ongeacht die kleine schuiver waar hij haast onzeker lijkt te zijn. Maar puur vanuit de kracht dat z’n sportieve lichaam heeft: de kracht van de tijdrit. De kracht van de ultieme versnelling in de laatste klimmende kilometers.
Niet eerder. Dan zou Froome verrassen. Wie weet krijgt Contador hem wel zo ver en bouwt hij binnenkort op de erfenis van Contador aan een minder uitgerekende koerstactiek. Misschien ook niet. Misschien blijft hij z’n metertje trouw en zullen we hem volgend jaar al rekenend de Tour zien winnen. We weten het nu nog niet. Wat we wel weten is dat Contador echt stopt. Dat het en danseuse rijden weer een stukje uit het peloton verdwijnt.
Gracias, Alberto Contador Velasco. Nu eerst nog even een Vuelta-etappe winnen.
En in stijl afscheid nemen.
Al twijfelen we daar niet aan. Met of zonder ritwinst.
Fotomateriaal: ASO.