Toenemende verkeersdrukte, agressieve automobilisten en slechte infrastructuur zorgen er al te vaak voor dat wielrenners zich steen en been klagen. Maar is het elders beter? In Groot-Brittannië bijvoorbeeld, en bij uitbreiding in de andere Angelsaksische landen, zijn bijna helemaal geen fietspaden te vinden. Een moeilijk afweging dus, speciaal voor WielerVerhaal gemaakt door Keira McVitty. De 22-jarige Britse is daarvoor goed geplaatst.
Keira McVitty is Engelse, maar tijdens het wegseizoen verblijft ze in een huis in Tielt-Winge, bij Leuven. En dat samen met nog een aantal wielrensters van voornamelijk het Dave Rayner Fund. Zelf reed ze afgelopen seizoen nog voor het procontinentale Team WNT Pro Cycling, maar door bloedarmoede werd haar contract niet verlengd en dus moest ze deze winter een stap terugzetten. Keira McVitty rijdt in 2018 voor Isorex Ladies.
McVitty ziet 2 grote aspecten inzake trainen en veiligheid: de attitude bij automobilisten en de al dan niet aanwezigheid van fietspaden. “In het Verenigd Koninkrijk zijn er zelden fietspaden”, zegt ze. “Af en toe vind je er wel in de stad, maar het is geen thema waar de politieke besturen van wakker liggen, integendeel. In België zijn er wel haast overal fietspaden, alleen bestaat de kans dat je er wel eens…. Verongelukt is een groot woord, maar ze zijn vaak slecht onderhouden, wat gevaarlijke situaties kan opleveren. Dus, ja, ik ben zeker een voorstander van fietspaden, maar ze moeten wel berijdbaar blijven.”
Ondenkbaar
“Ik moet wel zeggen: ik woon in de buurt van Rutland Water, een enorme reservoir ten oosten van Oakham. Dat is echt platteland en daar heb je geen fietspaden, maar er is weinig verkeer, waardoor het er wel behoorlijk veilig is om voluit te trainen”, duidt de Isorex-renster. “In België heb je dus minder kans om aangereden te worden door een automobilist, maar wel meer kans om te vallen op een fietspad.”
2e aspect: de mentaliteit van automobilisten. “In Groot-Brittannië wordt echt niets gedaan om fietsers te beschermen”, meent McVitty. “Chauffeurs zien fietsers ook als een noodzakelijk kwaad, als overlast. Je wordt als fietser ook nooit verwacht, terwijl in België fietsers wel worden gezien als een deel van het verkeer. In België gebeurt het dat ik een straat kan oversteken zonder dat ik daarvoor moet stoppen, gewoon omdat automobilisten vertragen en me voorrang geven. Bij ons is dat ondenkbaar.”
Conclusie
“De conclusie is eigenlijk dat elk trainingsgebied zijn eigen uitdagingen heeft en dat je altijd voorzichtig moet zijn voor lijf en leden”, besluit ze. “Maar vooral: fietsen moet leuk blijven, en dus kan je best niet te veel piekeren. Anders heeft het toch geen zin, nietwaar?”