Opmerkelijke naam die afgelopen weekend opdook, was die van Fien Van Eynde. De 20-jarige renster van Kleur Op maat – een veldritteam nota bene – is na een handbalcarrière op hoog niveau nog maar een jaar aan het koersen. De kaarten liggen goed voor de Tessenderlose.
Vertel eens iets over je handbalcarrière, Fien.
Fien Van Eynde: “Handbal was mijn 1e sport en het was direct de juiste, want ik heb het spelletje 11 jaar met veel passie beoefend. Na mijn iddelbare studies kreeg ik de kans om bij St.-Truiden te spelen, een topclub in België. Trainen en progressie maken, wat wil een mens nog meer? In januari 2017 werd ik echter geconfronteerd met een compleet afgescheurde achillespees. Na 10 maanden intensieve revalidatie was ik weer klaar om de strijd aan te gaan voor een plek in de A- ploeg. De gezonde concurrentie op de verschillende posities is in een ploegsport een vaak vergeten detail. Bovendien was de ploeg op dat moment zo sterk dat het heel moeilijk werd om opnieuw op erdirect weer te staan.”
Wanneer en waarom ben je daarmee gestopt?
Fien Van Eynde: “Rond maart, april 2018 heb ik er een punt achter gezet, net voor de play-offs en andere belangrijke wedstrijden. Zoals reeds vermeld, lag het niveau in de ploeg op dat moment heel hoog. Om 4 tot 5 keer per week een autoritje van 45 minuten naar St.-Truiden te maken, trainen en positieve feedback krijgen dat het goed gaat, om dan in het weekend 10 minuten te spelen… Dat was voor mij een mentale tik. De inzet en passie van de voorgaande jaren waren weg. Wat vroeger een uur op voorhand aankomen op training was, was nu eerder iets van net op tijd of zelfs training afzeggen. Ik kreeg er een afkeer van en wilde er op een bepaald moment en liefst zo snel mogelijk niets meer mee te maken hebben. Maar de laatste training, voor ik het tegen de trainer ben gaan zeggen, heb ik me nog een laatste keer 200% ingezet. Voor mij was er geen betere manier om het spelletje vaarwel te zeggen.”
Hoe ben je op de fiets terechtgekomen?
Fien Van Eynde: “Moeilijk te zeggen hoe. Als klein meisje ging ik occasioneel eens mee met papa op de weg, weliswaar op een mtb die veel te groot was, maar het was geweldig. Een koersfiets kwam er aan te pas toen ik een jaar of 17 was, gekocht met het geld van vakantiewerk. In de weekends dat er dan geen handbalwedstrijd was, of tijdens het tussenseizoen, maakte ik er een ritje op, maar dat stelde niet veel voor. Tijdens mijn revalidatie was fietsen 1 van de 1e sporten die ik met zwaardere intensiteit kon beoefenen. Nadat ik gestopt was met handbal ben ik meer gaan fietsen, eerst alleen en dan met een toeristenclub mee op zaterdag. Dat beviel me goed, maar al snel was er de factor competitie die toch ontbrak.”
Hoe is het sindsdien geëvolueerd?
Fien Van Eynde: “Het ‘ik wil gaan koersen’-zinnetje kwam er al snel uit, maar hoe? Ondanks het feit dat thuis de koers op de voet wordt gevolgd, was dit een ander verhaal. Met wat hulp van contacten uit het ‘Kriekelpeloton’ die her en der eens rond hadden gehoord, kreeg ik een bericht van Iwan Gevers van Kleur op Maat met de vraag of ik nog steeds wilde koersen en geen zin had om bij hen te komen. Ondanks het feit dat het een crossploeg is en de focus op de winter ligt, krijg ik de ruimte en de vrijheid om mezelf te ontdekken en te groeien in de wegkoersen. Mijn 1e koers is nu een jaartje geleden en dat was allesbehalve een succes: na 5km een valpartij en al direct uit koers. Een week later reed ik een lastige koers relatief vlot uit. De opmerking dat ik moest leren sturen in mijn tuin, nam ik er met een lach bij. Sinds mei, juni van dit jaar lukt het me ook om aanvallend te koersen en her en der wat premies mee te pikken en ereplaatsen te behalen.”
Je won dit weekend in Perwez. Vertel!
Fien Van Eynde: “Een onbeschrijfbaar gevoel. Ik denk dat ik een 20-tal koersen in mijn benen heb. Om als 1e over de meet te komen, was een speciaal moment. Het was een criterium voor vrouwen elite van 2 km, 4 bochten, ene kant omhoog en andere kant naar beneden. Een lastig rondje dus, zeker na 30 keer. Ondanks een beperkt deelnemersveld, was het moeilijk om te koersen. De laatste ronde op het heuveltje had ik alles gegeven en een gaatje was genoeg om met een handvol seconden op overschot over de meet te komen. De week voordien was het al een kippenvelmoment, daar werd ik 2e in de kopgroep van 3 in St.-Maria-Lierde. Om dit al te kunnen doen na een jaar bezig te zijn, is iets waar je van droomt. Dat het lukt, is bangelijk.”
Wat betekent deze overwinning voor jou?
Fien Van Eynde: “Het was super, maar ik blijf er bescheiden bij. Toeval en geluk moeten ook aan je zijde staan om alles te doen lukken. Winnen niet, maar een aantal resultaten zaten er op basis van de verworven conditie en afgelopen koersen wel in.”
Je trainer Iwan Gevers noemt discipline, wilskracht en nuchterheid je kwaliteiten. Kan je je daarin vinden?
Fien Van Eynde: “Na ondertussen een jaar zo goed als dagelijks contact te hebben met adviezen en trainingen, denk ik wel dat hij me al kent. Ik ben koppig in die zin dat ik nooit wil afgeven. Ik uit ook het principe dat vandaag vandaag is en niet morgen en ben niets met ‘als’ en ‘dan’. Zo valt de wilskracht en nuchterheid te plaatsen. En ja, die discipline, als je iets wil, moet je er gewoon voor gaan, ook al zit er eens iets tegen. Het leven zit vol met ups en downs, willen of niet. Het enige wat telt, is dat je zelf vooruit wilt. Er zijn geen problemen zolang er een oplossing is.”
Wat zijn je ambities in de wielersport op langere termijn?
Fien Van Eynde: “Rustig aan en stap voor stap vooruitgaan, geen overhaaste beslissingen nemen. Mijn grenzen aftasten in de koers en ontdekken wat mijn kwaliteiten zijn. Natuurlijk zou het een droom zijn om bij een profploeg te mogen rijden, maar zoals ik al zei: stap voor stap.”