Professioneel koersen in het vrouwenwielrennen, daar moet je wat voor over hebben. En wat dan gezegd van Marjolijn Boerjan? De 27-jarige renster uit Lint rijdt individueel maar wil snel prof worden en heeft de voorbije tijd een paar tanden bijgeschakeld. Haar pad was lang en akelig hobbelig. Maar haar droom om als alleenstaande mama van 2 jonge kinderen toch van de fiets haar broodwinning te maken, blijft gracieus overeind.
Vanwaar jouw liefde voor het fietsen, Marjolijn?
Marjolijn Boerjan: “Het begon allemaal toen ik een kleuter was. Mijn moeder hield altijd haar hart vast toen ik met het loopfietsje reed omdat ik toch heel snel de bochten inging, maar de interesse kwam pas echt toen ik mijn papa zag in koerskleren. Hij was een wielerfanaat die vroeger zelf nog gekoerst had bij de junioren. Ik vond zijn schoenen en zijn helm heel leuk en toen ik zijn koersfiets zag, was ik verkocht. Ik kreeg het virus dus al mee met de geboorte.”
“Op mijn 6e mocht ik met mijn meisjesfiets met papa op stap. Hij schrok hoeveel kracht ik in mijn benen had en ik verbaasde hem op de kasseien. Om bij een club te worden aangesloten, moest ik mijn ouders wel overtuigen dat ik het echt wel wilde. Als aspirant ben ik dan begonnen bij Steeds Vooraan Kontich. Ik had totaal geen trainingsschema. Mijn papa was mijn trainer, maar dat verliep niet al te best. Met het ouder worden begrepen wij elkaar niet zo goed en dat bleek ook uit de resultaten: ik had 1 keer een koers uitgereden in die 2 jaar als aspirant. Door lichamelijke problemen ben ik toen gestopt, waarna ik puur op recreatief niveau bleef fietsen.”
Echt gaan koersen lukte niet. Kan je vertellen over die moeilijke periode?
Marjolijn Boerjan: “Ik heb een helse tijd beleefd. Mijn leven was één en al drama. Ik had een vriend die me veel te vroeg dwong om kinderen te krijgen. Het was mijn 1e relatie, ik had nog geen ervaring en we trouwden veel te snel. Ik werd op mij 20e al mama van een jongen – en in 2016 volgde nog een meisje. Ik was er nog niet klaar voor om moeder te worden, maar plots was ik zwanger. Bovendien werd ik en later ook de kindjes mishandeld. Ik voelde me erg ongelukkig. Fietsen was het enige dat mij overeind hield in die periode. Het werd zo erg dat iemand – wellicht de buren – toen het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling heeft ingelicht. De hulpverleners hebben mij de kracht gegeven om een scheiding aan te vragen. Dat was allemaal heel heftig.”
Toen kwam je op het spoor van het PaxX Global Cycling. Hoe is het dan gegaan?
Marjolijn Boerjan: “Zij boden me de mogelijkheid om te koersen, rekening houdende dat ik twee kindjes moet onderhouden. Ik schroefde mijn trainingsvolume op, maar zonder uitgekiend schema was het niet zo evident om snel voldoende progressie te boeken. Maar bij PaxX voelde ik me wel goed en werd ik ook warm ontvangen. De mensen binnen het team voelden snel aan als familie. Sportief gezien presteerde ik ook al verrassend goed in de eerste koersen. Ik reed geen topresultaat – vooral omdat ik wat onzeker was in de bochten – maar de toekomst oogde mooi. Om vertrouwen op te doen stelde de ploegleider me voor om in de nevenbonden te gaan koersen.”
Hoe ging dat?
Marjolijn Boerjan: “Daar kon ik 6 keer winnen in 2017, mijn 1e seizoen. Ik reed supergoed en voelde mij meer op mijn gemak. In de Ronde van Haspengouw reed ik voor het eerst uit bij de elites. Behoorlijke resultaten met een met alle respect slecht trainingsschema van de ploegleider. Toen werd ik voorgesteld aan Robbe Melaerts, die me een deftig trainingsschema wilde opmaken. De inspanningstest was zeer positief, maar ik moest natuurlijk serieus aan de bak als ik mijn doelen wilde bereiken. Mijn doel voor het 2e jaar bij de nevenbonden was Belgisch kampioene worden en een profkoers winnen. Het 1e was gelukt, maar helaas mocht ik geen elitekoers rijden omdat ik te weinig wedstrijden bij de nevenbonden op de teller had. Ik had dat jaar 2018 7 overwinningen behaald bij de nevenbonden. Vaak draag ik mijn zeges op aan mensen die het moeilijk hebben, zoals ik destijds mijn bloemen aan Jolien Verschueren heb gegeven, toen zijn haar strijd tegen een hersentumor uitvocht.”
Tijd voor nog een tandje bij te schakelen?
Marjolijn Boerjan: “Er was in die periode een nieuwe vriend in mijn leven gekomen en dat hielp. In maart 2019 ging ik voor een bikefit bij Jan Campe en die stelde voor om bij Niels Trio te gaan voor een uitgedokterd trainingsschema. Tijdens de fietsmeting had Jan immers vastgesteld dat ik een heel hoog wattage trapte. Ik ging mijn inspanningstest doen bij Niels en die zag direct mijn talent. Hij zei meteen toe om mij te ondersteunen in de grote droom ik nog steeds najaag, met name prof worden.”
“Niels schotelde mij een stevig trainingsschema voor, zag snel veel progressie en merkte ook mijn doorzettingsvermogen op. 2019 was echter een heel slecht jaar voor mij, want ik had blijkbaar verkeerd getraind die winter, waardoor mijn basisconditie weg was. Ik had maar 1 overwinning behaald bij de nevenbonden en het BK in Gent werd een teleurstelling voor mij. Na 81 km moest ik al opgeven. Het was echter een mooie beleving en gaf me drive om te blijven gaan.”
Eind 2018 verliet je PaxX om individueel te rijden. Waarom?
Marjolijn Boerjan: “Het was te ver rijden, als alleenstaande mama gewoon niet te doen met de kinderen. Als amateur koers ik nu bij DJK Team, een ploegje opgezet door mijn vriend, en bij de elite rijd ik inderdaad als individuele renster. Jammer, want ik was wel heel graag bij PaxX.”
Wil je nog steeds prof worden?
Marjolijn Boerjan: “Zeker! Ik had normaal dit jaar van VDAB de kans gekregen om mij 1 jaar volledig te storten op het wielrennen om zo prof te proberen worden. Met de professionele begeleiding van Niels – die ook met renners als Tiesj Benoot en Jasper Stuyven werkt, zou dat moeten lukken. Ik stond nog nooit zo scherp als nu. Ik wilde dit jaar absoluut meer bij de profs rijden en veel minder in de nevenbonden. Al is dat wel niet evident met de kinderen. Bij de nevenbonden waren er altijd wel mensen die zich over mijn kinderen wilden ontfermen tijdens de koers, maar bij de profs is het ieder voor zich. De sfeer bij de nevenbonden spreekt me meer aan, maar als ik prof wil worden, mag ik mij daar gewoon niks van aantrekken.”
4 comments
Wat een dikke zever is dit voor je een bericht publiceert en iemand zwart maakt in dit verhaal de vader zie dan dat je de twee verhalen kent dan wist je dat hij niemand heeft pijn gedaan en zij het was die zijn kleren kapot knipte en met borden naar hem smeet en kleine kinderen alleen in een vol bad liet terwijl zij in de living op Facebook zat te surfen en dit is nog lang niet alles echt erg voor de vader schande dat je zo iemand durft zwart te maken in het public ik herhaal schaam u
Zoek eens op wat reactief misbruik is. Dit is niet het eerste verhaal wat ik hoor over die man.
Het verhaalVan de moeder klopt niet jammer voor de vader
Het zal een erg toxische relatie geweest zijn. Jammer dat je dit moest meemaken Marjolijn! Sterk van je dat je eruit bent gestapt en dat je alsnog je droom probeert waar te maken.