Bij nevenbond OWVF scoorde Marjolijn Boerjan (31) een zuivere hattrick. In Geluveld, Oostrozebeke en Ledegem was ze in categorie C+ de beste vrouw. Dit seizoen verdedigt de naar Roeselare uitgeweken Antwerpse de kleuren van het Novapor Speedbike Team, club met Noord-Macedonische licentie. Omdat een vergunning te duur is, zal ze dit jaar geen koersen bij Belgian Cycling rijden.
Carmen Vermincksel
Voor haar autismespectrumstoornis is Marjolijn Boerjan, mama van een zoon van bijna 11 en een dochtertje van 8, in behandeling. Koersen is voor haar een belangrijke uitlaatklep. Na haar 2e kindje droomde ze van een carrière in het wielrennen. Die droom heeft ze na verloop van tijd laten varen. Voor haar was het vlug duidelijk dat het wereldje van de eliterensters voor te veel stress zorgt.
Dus kiest ze voor wedstrijden bij de diverse nevenbonden. In dat circuit boekte ze al heel wat successen. In 2018 werd ze bij de Landelijke Wieler Unie (LWU) wereldkampioene. Bij de Onafhankelijke Vlaamse Wieler Federatie (OVWF) veroverde ze in 2022 de Beneluxtitel. Vorig jaar haalde ze bij deze federatie de Belgische titel en bij de Henegouwse nevenbond Echappée du Hainaut (EDH) de regenboogtrui.
“Die EDH-wereldtitel ga ik dit jaar niet verdedigen”, beweert Boerjan. “Je moet kiezen, wat wikken en wegen. Bij nevenbonden moet je een bepaald aantal wedstrijden meedoen om in aanmerking te komen voor een kampioenstrui. Bij EDH ga ik niet aan het vereiste aantal geraken. Dus kies ik vooral voor OVWF en LWU. Bij die bond begint het seizoen komend weekeinde in Appels. Daar ga ik starten. Voor het eerst met mijn ploegmaatje Carmen Vermincksel.”
Mannen kloppen
Marjolijn Boerjan ruilde het eigen DJK Team – de vrienden Dempsey, Jo en Kenny (partner van Marjolijn) runnen zelf een ploeg – voor Novapor Speedbike. Deze ploeg uit Noord-Macedonië heeft bij de mannen een licentie van continentale UCI-ploeg. Bij de vrouwen is het een gewoon clubteam. “Patrick Tuerlinckx laat ons vrij, we mogen koersen waar we willen”, verduidelijkt Boerjan. “Bij het DJK Team was ik de enige vrouw. Ik had nood aan een andere renster in de ploeg. Carmen kon me overtuigen om naar Novapor over te stappen.”
Dat heeft gevolgen voor haar aantreden in wedstrijden van Belgian Cycling. “Bij de LWU betaal ik 60 euro om een heel jaar te kunnen koersen”, vertelt Boerjan. “Als ik bij de elite vrouwen onder de vlag van Belgian Cycling wil rijden, moet ik me als renster van een buitenlands team een vergunning aanschaffen die 300 euro kost. Ik had de ambitie om het Belgisch kampioenschap te rijden, maar die licentie vind ik veel te duur. Dus concentreer ik me voortaan enkel op koersen bij de nevenbonden. Daar heb ik intussen vrede mee. Ik droomde ooit om prof te worden. Omdat ik over een degelijke sprint beschik. Die droom heb ik definitief opgeborgen.”
Dat neemt niet weg dat Marjolijn Boerjan stevig traint. “In de winter, tijdens de voorbereiding op het seizoen, zat ik wekelijks 15 tot 20 uren op de fiets”, geeft ze toe. “Nu de competitie bezig is, kom ik maximum aan 12 uur per week. Elke koers gaat over 50 tot 60 km. Dus maximum anderhalf uur koersen. Bij de OVWF rijd ik dezelfde wedstrijd als mannen van 60 jaar of ouder. Zij proberen te vermijden dat de koers uitdraait op een sprint. Omdat ze weten dat ze dan geklopt zijn. Wat die mannen niet graag hebben.”
Veel gezelliger
Het belangrijkste is dat Marjolijn Boerjan zich amuseert. Zaterdag trekt ze naar Appels, op paasmaandag koerst ze in Nazareth. Dat zijn dit seizoen de eerste wedstrijden van nevenbond LWU. “Ik hou van de sfeer die op deze wedstrijden hangt”, benadrukt ze. “Dat is helemaal anders dan bij de vrouwen elite. Daar is het echt competitief, dat geeft me meer stress. Bovendien nemen de rensters in die wedstrijden meer risico’s. Soms te veel zelfs, vandaar de talrijke valpartijen. Bij de nevenbonden vind ik het een pak gezelliger.”
Intussen kan de vrouw die vorige zomer naar Roeselare verhuisde en introk bij haar vriend Kenny genieten van trainen en koersen. “Die verhuis was voor mij een hele aanpassing”, geeft ze eerlijk toe. “Nu ik begeleiding krijg voor mijn autismespectrumstoornis heb ik geen job. Ik krijg een uitkering, een soort beschermingsinkomen. Na het wielerseizoen volgt een evaluatie en zal ik misschien weer worden ingeschakeld in het arbeidscircuit.”
Dus mag Marjolijn Boerjan zich de komende maanden uitleven op de fiets. “Voor mij is fietsen een uitlaatklep”, besluit ze. “Dankzij de trainingen kan ik tot rust komen. Koersen doe ik met ambitie. Nu ik in West-Vlaanderen woon, hoop ik bij de OVWF provinciaal kampioene te worden. Die trui ontbreekt nog in mijn collectie.”