Het einde van vorige winter haalde Laura Verdonschot niet. Met oververmoeidheidsverschijnselen trok ze vroeger dan normaal een streep onder een lastig crossjaar. De laatste maanden gaat het beter en beter, maar ze beseft zelf dat er nog veel werk aan de winkel is. “Ik zit nog niet aan 70% van mijn topniveau, dus er moet nog veel bij”, klinkt het. En in het huidige peloton is het sowieso al zwoegen om mee te kunnen.
Laura Verdonschot is niet mee naar de VS voor de 1e Wereldbekers van het seizoen. Een bewuste keuze, zo blijkt. “Ik heb deze zomer al beslist om niet naar de VS af te zakken, al was dat geen makkelijke keuze. Het WK wordt daar immers gereden. Maar als ik alle pro’s en contra’s afwoog, bleek het beter om thuis te blijven. Ik heb het seizoen vorige winter vroeger beëindigd, ben later beginnen opbouwen dan de rest en heb sowieso een achterstand opgelopen. Dus ik had er toch maar weinig punten kunnen pakken. Het niveau ligt zo hoog dat je top moet zijn om te kunnen meedoen.”
“Het kostenplaatje is er en dat haal je er uit als je bij de besten meekunt, maar dat was voor mij niet mogelijk en zou me sowieso veel stress opgeleverd hebben, zeker ook met die dubbele jetlag”, beseft de 25-jarige Limbjurgse. “Ik heb het ook met de ploeg (Pauwels Sauzen-Bingoal, red) overlegd en zij steunden mij volledig in mijn keuze. Achteraf gezien ben ik ook blij, want naar de VS gaan had me niet gelukkig gemaakt.”
Bredens drama
In de plaats daarvan koerste Verdonschot een weekend in Spanje, waar ze zowel in de GP Ciudad de Pontevedra als Xaxancx podium reed. “Ik ben een week voordien naar Spanje getrokken om goed te kunnen trainen maar werd al snel verkouden. Gelukkig haalde ik 2 keer het podium en kon ik wat UCI-punten meebrengen naar huis. De beste Laura had er eigenlijk 2 keer moeten kunnen winnen, maar het is nu zo. Het kan alleen maar beter worden. Het is moeilijk in te schatten of ik al verder sta dan mijn niveau in Tsjechië van de week ervoor. We reden er 23 km/u gemiddeld en dat lijkt me toch niet zo slecht.”
Verdonschot crosste eind september ook al eens in eigen land, maar Bredene werd een klein drama. “Het was de slechtste dag uit mijn carrière”, zucht ze. “Ik had het er fysiek en mentaal bijzonder lastig. Ik kwam er in de achtergrond terecht en wist zo weer dat ik nog helemaal niet sta waar ik zou willen staan. Met de neus op de feiten gedrukt, en daar had ik het mentaal erg zwaar mee. Het is niet altijd makkelijk om daarmee om te gaan. Vooral omdat ik de laatste tijd heel veel kritiek over me heen heb gekregen. Ik mag daar niet naar luisteren, maar het helpt me niet vooruit.”
De zware periode van Verdonschot vorig jaar zit daar uiteraard voor veel tussen. “Ik heb toen echt diep gezeten, mentaal nog dieper dan fysiek. Ik probeer alles op een rijtje te krijgen, maar het heeft tijd nodig. Zolang de prestaties achterwege blijven, zal dat nog wel effe duren. Als je niet 99,9% in orde bent, mag je het vergeten. Met hetzelfde niveau waarmee je vroeger vlotjes top 10 reed in een Wereldbeker, haal je nu zelfs de top 25 niet meer. Als je dan zoals ik maar op 70% van je kunnen zit, dan weet je wel waar je naartoe gereden wordt. Mijn lichaam heeft een zware slag gehad, het kan zelfs dat ik deze winter niet meer mijn oude niveau haal en daar nog een jaartje extra voor moet vechten. Maar met de hulp van een psycholoog moet het wel lukken.”
Verkeerd beeld
De Limburgse schoof de Wereldbekers in de VS aan de kant, en ook de andere manches zal ze niet allemaal betwisten, gelooft ze. “Ik ga de Wereldbekers uitkiezen die bij mijn profiel passen, en zo ga ik eigenlijk heel mijn wedstrijdkalender gaan herzien. Maar ik zal Wereldbekers moeten rijden om punten te houden om niet te ver in de achtergrond te geraken. Stel je voor dat ik het WK moet starten vanop de 4e rij, dat is niet handig. Ik sta nu 37e, weggezakt van plaats 25 na die Wereldbekers (op 16 oktober 2021, red). Maar ik stond voordien 45e en dat was al kantje-boord om uit de top 50 te vallen.”
Waar Verdonschot het ook moeilijk mee heeft, is de reglementering van de UCI en de crossen in het buitenland. “De UCI heeft alle punten op 0 gezet en in de VS zijn er elke week C1-wedstrijden waarin die Amerikanen een hoop punten kunnen pakken en zo boven ons komen in de ranking, terwijl in België elke week alle wereldtoppers tegenover elkaar staan. Dat is gewoon niet correct en maakt het voor ons bijzonder moeilijk. Het is frustrerend, want in het begin van mijn carrière heb ik ook moeten zwoegen om er te geraken. En dan reed ik nu nog een slecht WK, waardoor ik helemaal gezien was. Ze doen in andere landen alles om de cross te doen leven, maar het is wel hier dat het echt leeft en dan zijn wij daar nog de pineut van. Ik sta dan bijvoorbeeld 40e in de UCI-ranking en dan denken de mensen van ‘wat een pannenkoek is dat’, terwijl die ranking soms nog weinig zegt. Maar zo is het altijd wel iets.”
Einde contract
In haar opbouw reed Verdonschot nog een tamelijke zomer. “We hebben een wegteam gevormd met de vrouwen van Vondelmolen-De Ceuster en reden zo onder meer de Lotto Belgium Tour en de Baloise Ladies Tour. Dat was goed om de basis te verbreden. Het is nodig, want we zullen de komende jaren nog harder moeten werken in de zomer om mee te kunnen met het steeds stijgende niveau. Jammer genoeg ben ik nu weer wat teruggevallen door een verkoudheid en een hoest, waardoor ik aan de antibiotica zit. Het goede nieuws is dat ik wel gewoon kan blijven trainen.”
Verdonschot is eind december einde contract bij de ploeg van Jurgen Mettepenningen, mar ze weet niet hoe het straks verdergaat. “Daar is nog niet over gesproken. Ik weet niet of dat problemen gaat geven, maar dat zien we dan wel. Er zijn altijd wel oplossingen, denk ik. En als het niet zo is, dan is het ook zo en bekijken we het dan wel weer. Daar ga ik me nu niet druk over maken. Eerst sportief opnieuw bevestigen.”