Kelly Van den Steen en Michael Vanthourenhout hebben beiden een hart voor de wielersport én voor elkaar. Zij is wielrenster bij Topsport Vlaanderen – Etixx – Guill D’or, hij veldrijder bij Marlux-Napoleon Games. Samen vormen ze al bijna 4 jaar een koppel.
Het veldritseizoen van Michael Vanthourenhout (22) zit er op. De jonge wielerbelofte uit Wingene heeft net zijn eerste seizoen bij de profs achter de rug. Het jaar voordien werd hij nog wereldkampioen bij de beloften. Dit seizoen kon hij zich ook al in de kijker rijden met een 4e plaats op het Belgisch én Europees Kampioenschap en een overwinning in Maldegem. Toch is de West-Vlaming blij dat de veldritwinter afgelopen is. “Het was een behoorlijk lang seizoen, zeker na het Wereldkampioenschap begon het bij mij door te wegen”, geeft Vanthourenhout toe.
Geen reisje, of toch?
In tegenstelling tot Michael begint het seizoen van zijn vriendin Kelly Van den Steen nog maar net. De 20-jarige jongedame uit Wetteren is een opkomend talent op de weg. Ze reed al mooie prestaties bijeen in La Course en La Vuelta en finishte dit seizoen als 44e in de zware Omloop Het Nieuwsblad. Een reisje om het seizoen van Michael af te sluiten, zit er voor de twee dus niet in. “Soms vind ik dat wel jammer”, vindt Vanthourenhout. “Maar naar een koers komen kijken van Kelly vind ik ook wel plezant. Een korte trip kunnen we misschien binnen een maand of twee doen.”
Rennersman
Michael Vanthourenhout is vaak te zien op wedstrijden van zijn vriendin. “Na een zwaar seizoen is het voor mij leuk om naar wedstrijden van haar te gaan kijken. Ook omdat ik dan zelf niet moet fietsen. De koers interesseert me over het algemeen echt en als je vriendin dan meedoet, is dat extra leuk. Zeker grote wedstrijden zoals de Omloop Het Nieuwsblad zijn plezant om te volgen.” Maar een rennersman voelt hij zich niet. “Soms poets ik haar fiets wel eens als ze dat vraagt, maar veel verder dan dat gaat het niet”, lacht hij.
Ook Kelly is bijna altijd te zien op wedstrijden van Michael. “Het is makkelijk omdat zij in de zomer koerst en ik in de winter. Moesten we allebei op de weg of allebei in het veld rijden, zou het al wat moeilijker zijn om elkaars wedstrijden te gaan bekijken”, vertelt Michael. Dat ze beiden professioneel wielrenner zijn, is ook wel een voordeel. “Maar als ik iets zeg, luistert ze meestal toch niet”, lacht Vanthourenhout. “Als je allebei koerst, weet je van elkaar wel dat zware trainingen of wedstrijden doorwegen en dat ja dan ’s avonds moe bent.”
Karakter
Samen trainen doen de twee dan weer niet zo vaak. “Als ik ga losrijden, gaat ze wel eens mee, maar anders lukt dat niet echt. Als ze mee rijdt, is het in het wiel en dat is niet zo leuk voor haar. Ze traint dan liever alleen of met haar nonkel”, zegt Michael. “Maar zij heeft wel het meeste karakter van ons beiden. Als ik voel dat ik niet goed ben, laat ik het nogal rap schieten. Zij zou wel blijven doorzetten.”
Hoe de twee elkaar hebben leren kennen, is ook geen verrassing. “Op de koers”, lacht de West-Vlaming. “Toen ik naar een wedstrijd ging kijken, ik geloof Dwars Door Vlaanderen, was Kelly daar ook. Ik heb haar zo ontmoet en we zijn contact blijven houden, met als resultaat dat we al bijna 4 jaar samen zijn.”
Mannelijke collega’s
Het vrouwenwielrennen is voor Michael dus geen vreemde sport. “Zo’n grote koersen zijn leuk om naar te kijken, het niveau is er redelijk hoog. Kermiskoersen bevallen me iets minder, die vind ik wat saai”, vindt hij. “Er zijn best wel wat verschillen tussen het mannen- en het vrouwenwielrennen. Bij de vrouwen is het meestal niet zo tactisch. De vrouwen rijden tot ze niet meer kunnen. Bij de mannen is dat anders.” En wat die mannelijke collega’s van het vrouwenwielrennen vinden? “Die vinden het eigenlijk maar niets”, lacht Michael.
Fotomateriaal: Mieke Docx.