“First things first: koersen winnen met onze rode armada, Carbonbike Giordana.” Met die zin sloot ik mijn vorige column af. Ons team blaakt van het zelfvertrouwen en is in bloedvorm. Anna Bruneel kon als 1e jaars belofte haar 1e overwinning boeken dit seizoen, Kenn Simon en mama Lisa boekten op 20 maart 2024 hun mooiste overwinning van het leven met de geboorte van hun zoontje Lowie. Kenn kon in Moorslede een 2e overwinning boeken en ikzelf kon het zegegebaar 2 keer maken in 3 dagen tijd.
Bloemen voor moeder
Ik genoot van een prachtige zondag voor de televisie, de meeste wielerliefhebbers noemen dit dé zondag, dé Heilige zondag. En ja, we keken uit naar hét duel, maar was het nu minder mooi? Op de Koppenbergpassage na was het prachtig en historisch om nog eens een wereldkampioen solo naar de overwinning te zien rijden. MVDP reed alles en iedereen op een hoopje! Welke vloek? Het doet hem allemaal niks.
En ik geef toe, Lotte in die regenboogtrui op het hoogste schavotje zien staan op het podium van de Ronde? Ook dat zou historisch geweest zijn. Maar de Italiaanse kampioene Elisa Longo Borghini die na 9 (!) jaar nog een keer haar droomkoers kan winnen? Is dat niet mooi? Ook al gunt iedereen Niewiadoma ook eens die grote vis.
Goed, ik kijk terug op een prachtige editie van de Ronde van Vlaanderen. Maar op Paasmaandag was het mijn beurt weer om die hartslag de hoogte in te jagen. Na een lekke band vroeg in de wedstrijd in Ottergem, daags voor de Ronde, startte ik met goede moed in Nieuwkerken-Waas. Samen met ploegmaat Brent van Mulders reden we daar een prachtige koers. Steeds present en de wedstrijd in handen. Een sterke ruime kopgroep met mezelf en Brent, Guillaume Seye, Belgisch Kampioen Jari Verstraeten, voormalig Tarteletto-renner Andreas Goeman en enkele plaatselijke DCR-renners, werd op enkele ronden van het einde gedecimeerd door ons harde labeur. Seye, Goeman, Squire, en ik tekenden present na wat versnellingen, Brent maakte sterk de sprong en zo hadden we alles zo onder controle met 2 vooraan. We spraken goed met elkaar en ik kon het wel hebben in de sprint. Ik wilde absoluut die bloemen voor mijn moeder. Absoluut!
Brent trok de sprint aan, liet het wat stilvallen op 400 meter en ik zette vol aan, vol vertrouwen, die meet was voor mij. Brent kon nog sterk 2e finishen en zo werd het een dubbele 1-2 voor ons team op Paasmaandag, want Kenn Simon won in Moorslede voor Niels De Rooze.
Smet en Granberg
2 dagen later stond Bredene op het programma. Een harde wind en een sterk deelnemersveld. Vooraf dacht ik dat dit niet makkelijk zou gaan worden, maar na een overwinning sta je aan de start met vertrouwen. Zeer positief was dat we Julien weer aan de start hadden staan, onze lijm in de ploeg, eindelijk terug. Het deed hém deugd, maar iedereen van ons was blij om te zien dat hij terug een rugnummer opgespeld had!
De felle tegenwind na de aankomstlijn zorgde ervoor dat het moeilijk was om direct weg te rijden. Ik was slim en counterde wanneer nodig, wanneer ik er gevaar in zag. Tom Vermeer, de Nederlandse kampioen, die aanvalt? Ja, daar zie ik gevaar in. Dus ik sprong mee. We krijgen nog een Noor mee en Yaxano Smet – de zoon van én diegene waar ik enkele weken geleden nog schoenen van kon lenen in Meer. We sloegen een mooie kloof, maar het was nog ver. Een grote groep met ploegmaat Kenn, Defreyne en Desmecht kwam tot bij ons gereden. Gelukkig maar, want het was bijna niet uit te houden met 4.
Na enkele uitvallen richting de laatste ronde was 1 aanval er boenk op. Yaxano deed het in zijn vader zijn stijl: laatste ronde en die grote molen ronddraaien, zonder omkijken! Ik moet zeggen, ik hou daar enorm van. Gewoon koersen, niet nadenken, alles of niets. Loop je met je hoofd tegen de muur, het zij zo. Maar je hebt geprobeerd! Terwijl Yaxano de eindmeet in zicht kreeg, kon ik meeglijden met de Noorse trein. Mijn teamgenoten trokken de sprint op gang en ik kon de Noor Sander Granberg afhouden en Smet terughalen. Ik boekte mijn 2e zege in 3 dagen en werd ineens medefavoriet voor de Oost-Vlaamse trui in Laarne.
Dat kampioenschap liep zoals we gedacht hadden met het team, maar een tactische fout zette ons plotsklaps schaakmat. Kenn werd 4e en viel naast het podium en ik werd 8e. De Oost-Vlaamse trui zal nooit in mijn kast komen te hangen, of ik moet eens aan Elias Van Breussegem vragen of ik hem mag lenen.
Begijnendijk
Een dag later zag ik MVDP voorbij vlammen op strook 10, de beruchte ik-gooi-met-mijn-zatte-botten-een-petje-in-Matje’s-wielen-strook. Dankzij goede vriend en wielerfotograaf Kurt Rasschaert konden we genieten van een VIP-arrangement op strook 10, net als die ene ramptoerist. Godzijdank zijn wij en de meesten langs het parcours wél échte wielerliefhebbers en blijven we van de renners af. De regenbogen straalden in Roubaix. Kopecky en Matje, wat een winnaars. Historisch, alweer!
Na een harde en emotionele week, waardoor trainen bijna niet mogelijk was, kon ik zondag toch weer naar een podium snellen. Samen met mijn medevluchters Han De Vos en Davy Rasschaert kon ik 120 man van de podiumplaatsen houden. Wie in Begijnendijk was, kon de spanning voelen, het was een sterk nummertje. Thuisrijder De Vos kon ik niet terughalen in de sprint, maar ik kan niet klagen over afgelopen weken.
Dit weekend geef ik samen met Gordon De Winter commentaar op de jeugddag van Gent-Wevelgem, want voor mezelf is er geen koers. Er is maar 1 wedstrijd in heel Vlaanderen, een triestige zaak. De Haan is de volgende afspraak op woensdag 24 april 2024. Zal ik terug afsluiten met “First things first”?
Tot snel!
Bocksken