Peter Sagan werd anno 2015 in Richmond niet alleen de 1e elitewereldkampioen voor Slovakije, maar ook de 10e wereldkampioen die een truitje droeg van sportmerk Sportful, de shirtsponsor van het huidige Team Tinkoff die komend seizoen mee de overstap maakt naar het nagelnieuwe Bahrein-Merida. 8 andere stoere venten gingen Sagan voor, waarvan de Italiaan Paolo Bettini zelfs 2 maal. Een zeer bijzonder rijtje waar de Slovaak in komt te staan.
10. Peter Sagan – Richmond 2015
Hoe Peter Sagan vorig jaar in Richmond iedereen te kijk zette en naar zijn eerste wereldtitel bij de elite snelde, dat herinneren we ons nog alsof het gisteren was. Via deze link leest u nog eens over Sagans mondiale opmars in 10 etappes, waarvan de laatste zijn moment suprême over de Grote Oceaan.
9. Alessandro Ballan – Varese 2008
Een Italiaan die in eigen land wereldkampioen wordt, het plaatje kan haast niet mooier voor de gepassioneerde wielerfans uit het land van de Laars. Ballan, zelf een Noord-Italiaan, rijdt in het Italiaanse shirt dus een échte thuiswedstrijd. Hij rijdt in de slotkilometers weg uit een klein groepje met onder meer ook Cunego en Bettini, die perfect afstoppingswerk verrichten. De rest zit potdood en Ballan (29) stevent op zijn allergrootste wielertriomf af. Grande Alessandro zet ook de Italiaanse commentatoren in lichterlaaie (zie video). Het jaar voordien won Bontempino nog de Ronde van Vlaanderen door in een sprint-à-deux Leif Hoste er af te fietsen.
8. Paolo Bettini – Stuttgart 2007
Precies 12 maanden na zijn 1e wereldtitel fietst Paolo Bettini – al jaren in dienst bij Patrick Lefevere – naar een nieuwe regenboogtrui, dit keer in de straten van Stuttgart. Bettini is daarmee de 4e naoorlogse renner die zichzelf als wereldkampioen opvolgt – na Rik Van Steenbergen (’56 & ’57), Rik Van Looy (’60 & ’61) en Gianni Bugno (’90 & ’91). Opmerkelijk is dat het desondanks een zege van de revanche is. Bettini wordt in aanloop naar het WK immers geweigerd door de organisatie omdat hij het UCI-charter voor een zuivere wielersport niet wilde ondertekenen. Het zegegebaar na afloop kan dan ook tellen (Video: minuut 18-20)
7. Paolo Bettini – Salzburg 2006
2006 is een emotioneel jaar voor Bettini. Nadat hij eerder al de klassiekers Ronde van Vlaanderen, Amstel Gold Race, Luik-Bastenaken-Luik en Ronde van Lombardije won, klopt hij in Salzburg Erik Zabel en Alejandro Valverde in een machtssprint om de wereldtitel. Een week later verliest Bettini zijn broer Sauro in een auto-ongeval. Met tranen in de ogen zorgt hij voor een gepast eerbetoon door enkele weken later voor de 2e keer Il Lombardia te winnen.
6. Mario Cipollini – Zolder 2002
Een indrukwekkende Mario Cipollini sprint op het racecircuit van Zolder oppermachtig naar WK-winst – met dank aan een al even indrukwekkende sprinttrein, onder aanvoering van onder meer Alessandro Petacchi. Voor Super Mario – misschien wel de beste sprinter van eind de jaren ’90 en begin jaren 2000 – is het de kroon op een weergaloos seizoen waarin hij onder meer 3 ritzeges in de Vuelta en liefst 6 etappes in de Giro wegkaapt. Ook Gent-Wevelgem en Milaan-Sanremo zijn dat jaar voor Cipo. Het WK is wel de laatste grote triomf in de carrière van de Lion King.
5. Oscar Freire – Lissabon 2001
2 jaar na zijn 1e wereldtitel in Verona wint de Spanjaard de sprint in Lissabon voor een 2e WK-zege. Hij zou 3 jaar later overigens nog een 3e keer wereldkampioen worden – opnieuw in Verona. Nog 3 andere renners verwezenlijkten dat huzarenstukje: Alfredo Binda, Rik Van Steenbergen en Eddy Merckx. Maar Lissabon 2001 dus. Zelf dragen Freire en veel collega’s een valhelm, maar het is de tijd dat nog niet elke coureur daar voor te vinden is. Dat is zelfs een opmerkelijk beeld tijdens die finale – waarin Freire de dan 27-jarige Bettini van een 1e wereldtitel houdt.
4. Oscar Camenzind – Valkenburg 1998
Peter Van Petegem doet in 1998 mee voor de wereldtitel op het parcours waar Philippe Gilbert precies 14 jaar later wél de regenboogtrui zou veroveren. Op die regenachtige dag eind jaren ’90 in Valkenburg is de 27-jarige Zwitser Oscar Camenzind – die voor het Mapei-team van Lefevere rijdt – te sterk. Favoriet Michele Bartoli moet tevreden zijn met brons. Opmerkelijk: Camenzind staat bij Mapei een stuk lager in de hiërarchie dan veel andere renners. Daarom had hij in de weken voor het WK ook al besloten om het daaropvolgende seizoen naar Lampre te trekken. Na die jour de goire in Nederlands Limburg wilde Lefevere plots wat meer inspanningen doen voor de Zwitserse wereldkampioen, maar die kwam niet meer op zijn stappen terug.
3. Johan Museeuw – Lugano 1996
Exact 6 jaar na Rudy Dhaenens in het Japanse Utsunomiya wordt een Belg opnieuw wereldkampioen. In de laatste ronde moeten Museeuw – in het shirt van Mapei! – en Mauro Gianetti het pleit onder elkaar beslechten. De Zwitser is meer machtsmens dan zijn West-Vlaamse collega en wordt geacht het af te maken op de laatste helling. Maar dat is buiten de Leeuw van Vlaanderen gerekend. Die zet zich op kop en gaat vanuit die positie ook de sprint-à-deux aan. Gianetti is eraan voor de moeite. Museeuw is wereldkampioen. Bartoli wint de sprint van het achtervolgende groepje voor revelatie Axel Merckx. “De 2 sterksten zaten voorop, maar ik was de slimste”, knipoogt Museeuw na de huldiging.
2. Abraham Olano – Duitama 1995
Abraham Olano moest de opvolger worden van zijn landgenoot Miguel Induraín, maar aan die verwachtingen kon de Bask nooit voldoen. Vooral zijn klimmersbenen schoten tekort. Tijdrijden kon hij als de beste, getuige daarvan zijn wereldtitel tegen de klok in Valkenburg 1998. 3 jaar voordien werd hij al de snelste in Colombia – zijn grootste triomf in zijn carrière. Hij klopte er Induraín én Marco Pantani in een sprintje. Eéntje met serieus wat bravoure.
1. Maurizio Fondriest – Ronse 1988
Op het beruchte WK in Ronse komt de Belg Claude Criquielion in kansrijke positie om in eigen land wereldkampioen te worden. Het is een sprint met 3 man. De Fransman Gayant zet aan op 200m van de finish maar rijdt Criquelion even verderop in de dranghekkens – tot grote woede van het publiek dat daarachter staat. Fondriest – in het Sportful-shirt van Alfa Lum – profiteert van de aarzeling bij de Fransman, zet aan en gaat erop en erover. Het is de 1e wereldtitel voor Fondriest maar ook voor Sportful. Het begin van een ‘History of Winning’!
Fotocollage: Enrico Castro Montes.